ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Εύχεσαι. Με κλειστά μάτια και ανοιχτό μυαλό. Με χαλαρό σώμα και καρδιά σε ταχυπαλμία. Να έρθει εκείνη η στιγμή που θα πετάξεις πολύ ψηλά, που θα απογειωθείς, που θα νιώσεις την απόλυτη ευτυχία χωρίς σταματημό, χωρίς τελεία, χωρίς την παραμικρή διακοπή. Ελπίζεις πως σε εκείνο το ελάχιστο χρονικό διάστημα, σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα θα ταξιδέψεις, θα ξεκολλήσεις, θα βάλεις σε πλήρη λειτουργία όλα τα όργανα του σώματός σου, θα νιώσεις εκείνο το ρίγος στη ραχοκοκαλιά σου, θα αισθανθείς εκείνο το ανακάτεμα σα να πετούν πεταλούδες στο στομάχι σου. Ονειρεύεσαι, ελπίζεις, πασχίζεις, περιμένεις. Τα χρόνια περνάνε, ο χρόνος είναι αμείλικτος μαζί σου κι ας σου λένε οι φίλοι σου πως σου έχει φερθεί πολύ ευγενικά. Εσύ ξέρεις τι έχεις περάσει, εσύ έχεις τραβήξει πολλά μαχαίρια από την πλάτη σου και οι πληγές κάθε φορά που αλλάζει ο καιρός πονάνε και παίρνεις βαθιές ανάσες για να μη φανεί η γκριμάτσα του άλγους στο πρόσωπό σου. Στο κάτω-κάτω συνήθισες να πονάς, σου έγινε παρέα η στεναχώρια. Τα πράγματα τελικά δεν είναι τόσο άσχημα, όσο φαίνονται, είναι ακόμα χειρότερα.
Ξεκινάς. Για τη δουλειά σου, αν έχεις, για την αναζήτηση του μεροκάματου, ελπίζοντας να βρεις κάποιον να σε προσλάβει για κάμποσες ώρες και να σε ξεζουμίσει για να σου δώσει ένα μικρό χαρτονόμισμα στη δύση του ήλιου. Ένα πενιχρό αντίτιμο του μόχθου σου, μια ξευτιλισμένη αμοιβή του ιδρώτα σου, η οποία δε φτάνει να χωρίσει τα δυο πανιά της τσέπης σου και προφανώς δεν αρκεί να θρέψει τα στόματα που ανυπόμονα σε καρτερούν στο σπίτι μπας και κρατάς κάτι για να φάνε. Να δουλέψεις θέλεις, όχι να γίνεις επαίτης στα χάλκινα κέρματα των περαστικών που νομίζουν πως θα σώσουν την ψυχή τους επειδή τα ξεφορτώθηκαν πετώντας τα στη χούφτα σου. Να προσφέρεις επιθυμείς, να εργαστείς ζητάς, να νιώσεις πως κάπου είσαι -έστω για λίγες ώρες- χρήσιμος. Μάλλον ματαιοπονείς, προφανώς άδικα ελπίζεις. Θα χρειαστεί να περιμένεις λίγο ακόμα. Στο τέλος θα φτιάξουν τα πράγματα, θα δεις.
Θέλεις να το νιώσεις. Εκείνο το αίσθημα του «ανήκειν». Να καταλάβεις μέσα σου πως δεν είσαι μετέωρος, ξεκρέμαστος, περιττός. Το λαχταράς. Να νιώσεις πως κάποιος σε περιμένει στην πόρτα με ένα χαμόγελο, πως μια αγκαλιά ανοίγει για σένα, πως ένα ζευγάρι μάτια σε διαβάζουν και ξέρουν τι έχεις. Βαρέθηκες τους ψεύτικους, τους δήθεν, τους σιχαμερά ευγενικούς. Αναζητάς καθαρούς ανθρώπους πλέον, δεν σου έχει μείνει χρόνος να ξοδεύεσαι ανάμεσα σε ρετάλια και σε αποκόμματα. Θέλεις εκείνον το άνθρωπο που θα σου κρατήσει το χέρι σφιχτά, που θα σου ψιθυρίζει καθαρά λόγια στο αυτί. Με πλατύ χαμόγελο, με κατανόηση, με διάθεση να σε ακούσει, να νοιαστεί και να δώσει λύσεις. Και στο κάτω-κάτω δεν ζητάς την Άρτα και τα Γιάννενα. Το μόνο που ζητάς είναι μια στιγμή ευτυχίας.
Αυτό όμως το να φέρεσαι στους άλλους όπως θα ήθελες εκείνοι να σου φερθούν, σου έχει τελειώσει. Θα σταματήσει εδώ. Από εδώ και πέρα θα φέρεσαι στον καθένα όπως του αξίζει. Πίστεψέ το όμως. Θα γίνει. Έστω και μια φορά μόνο. Θα έρθει εκείνη η μέρα, πλησιάζει εκείνη η στιγμή. Θα έρθει σαν το φως ένας άνθρωπος μια μέρα κι η λάμψη του θα σε τυφλώσει. Εσύ θα γίνεις αναπόσπαστο κομμάτι του, θα είσαι η σκιά του ακόμα κι όταν ο ήλιος θα δύει. Θα σου λέει «ναι» και θα το εννοεί μέχρι κεραίας. Θα τον κοιτάζεις να σου χαμογελά κι όταν θα γυρίζεις το κεφάλι το χαμόγελό του θα μένει εκεί, θα χαμογελούν και τα μάτια του μαζί με τα χείλη του. Ναι φίλε, θα γίνει. Δεν σου χρωστά τίποτα η ζωή, εσύ οφείλεις πολλά στον εαυτό σου. Καλή Ανάσταση..!!
