ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
«Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ΄τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο».
[Γιάννης Ρίτσος, Ρωμιοσύνη]
«Δίκιο έχεις». Μια συνηθισμένη έκφραση σε συζητήσεις, σε διαμάχες, σε δίκες και σε λαϊκά δικαστήρια. Ένα πράγμα τόσο ακριβό και τόσο δυσεύρετο που θεωρούν ότι το έχουν όλοι. Μια ιδέα κατευνασμού όταν ο άλλος αδικείται και ωρύεται. Ένα ψήγμα ανέξοδης δικαίωσης λογικοφανών ισχυρισμών σε περιπτώσεις που τα δεδομένα αγνοούνται και η παρουσίαση των γεγονότων γίνεται μονόπλευρα και επιλεκτικά. Μια άυλη ικανοποίηση σε επίπεδο ψυχικής και νοητικής ηρεμίας που εκφέρεται λεκτικά μόνο για λόγους φαινομενικής δικαιοσύνης που υπονοούν ότι το έχεις βέβαια, αλλά καλό θα είναι να μην διεκδικήσεις την εύρεσή του. Ο ευρών το δίκιο του δεν αμειφθήσεται πάντα, το καθαρό νερό τελείωσε από καιρό και η ζωή συνήθως σε δικαιώνει πολύ αργά που σκέφτεσαι πως θα ήταν καλύτερα να μην περάσεις όσα πέρασες, να μην διεκδικήσεις όσα διεκδίκησες και να μην καταλάβεις για τους ανθρώπους όσα κατάλαβες.
Δεν κερδίζεις τίποτα όταν δικαιώνεσαι καθυστερημένα, όταν έχουν πέσει τόνοι λάσπης πάνω σου, όταν έχεις δει το δεύτερο πρόσωπο των «φίλων» σου, όταν κάποιοι σε έκαναν να αναρωτιέσαι ακόμα και για τον ίδιο τον εαυτό σου. Δεν χοροπηδάς από τη χαρά σου όταν έχεις ξοδέψει απίστευτο χρόνο και τρομερή ενέργεια για να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας, πως δε βλέπεις καμιά προβοσκίδα όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Δεν πανηγυρίζεις όταν γίνεσαι αυτόπτης μάρτυρας στον εξευτελισμό και στη διαπόμπευση εκείνων που το μίσος δεν τους αφήνει να χαρούν καθετί ωραίο και μοναδική τους ικανοποίηση γίνεται η ταλαιπωρία και η δυστυχία του άλλου. Τους λυπάσαι γιατί αξίζουν τη λύπη σου, έχουν κερδίσει την απέχθειά σου, έχουν δουλέψει σκληρά για να γίνουν αυτοί που είναι. Χρόνια τώρα χτίζουν αυτό τον ρυπαρό χαρακτήρα, αυτό το ζορισμένο χαμόγελο, αυτή τη ζήλια που φαίνεται στο πρόσωπό τους στο άκουσμα της κακής είδησης, αυτό το χαιρέκακο ζάρωμα των φρυδιών τους μόλις ο γείτονάς τους πάθει κάτι.
Με εξοργίζει η όψιμη ανακάλυψη της νομιμότητας. Κάθε παρανομία είναι ανεκτή αν μας ωφελεί, αλλά είναι ιδιαίτερα βλαβερή όταν αγγίζει τα συμφέροντά μας. Κάθε τι που συμβαίνει στον άλλον δεν μας αφορά και σφυρίζουμε αδιάφορα, αλλά τη στιγμή που η φωτιά φτάνει στη δική μας αυλή, φωνάζουμε πως δεν υπάρχει κράτος και μας φταίνε όλοι, ακόμα και τα ρούχα μας. Υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι οι νόμοι πρέπει να ενεργοποιούνται επιλεκτικά και μόνο για τους αδύναμους, αλλά εκείνους δεν πρέπει να τους αγγίζουν. Δεν γνωρίζουν προφανώς ότι τα έρημα τα φυλάει ο φόβος, ότι όσα λέγονται δεν γράφονται και πως όσα γίνονται δεν μπορούν να ειπωθούν γιατί η πραγματικότητα πολλές φορές ξεπερνάει τη φαντασία. Μερικές φορές το δίκιο υποχωρεί έναντι του συμφέροντος, η προσβολή δεν φέρνει κοκκίνισμα στα μάγουλα και η μόνιμη αίσθηση του αδικημένου βολεύει κάποιους να μυξοκλαίνε χαλώντας τη διάθεσή μας και σπαταλώντας το χρόνο μας.
Δίκιο λοιπόν. Αυτό που έχει πάντα ο πελάτης. Εκείνο που ξεχνιέται αν πληρωθούμε καλά για να το ξεχάσουμε. Αυτό που βολεύει, εκείνο που διπλό δεν φτάνει και μονό περισσεύει. Το δίκιο του αδύναμου, του δύστυχου, του ταλαίπωρου, του κατατρεγμένου. Το χαμένο δίκιο, τη ζωή που μας έκλεψαν. Πόσο άδικο άραγε μπορεί να υπάρξει σε ένα ισχυρό δίκιο; Και πόσο δίκιο μπορεί να βρει κάποιος μέσα στο άδικο; Ρητορικά και αναπάντητα τα ερωτήματα προφανώς. Αφιερωμένο εξαιρετικά σε εκείνους που ακόμα κι όταν συμβιβάζονται με το άδικο, εξοργίζονται μέσα τους και ξεσπάνε σε εκείνους που δεν φταίνε. Και βέβαια σε κείνους που θέλησαν άκοπα από έσχατοι να γίνουν πρώτοι. Εύχομαι από καρδιάς όλοι να βρουν το δίκιο τους, όχι μόνο για να ικανοποιηθούν, αλλά και για να δω ποιοι τελικά θα το χάσουν…
