Περνάει ο χρόνος και παρασέρνει τόσα πράγματα στο διάβα του. Άνθρωποι και τόποι γίνονται μακρινοί και καταλήγουν να ζωντανεύουν που και που μπροστά στα μάτια της καρδιάς μόνο. Καμιά φορά ζωντανεύει ξανά η αγαπημένη Ρεθεμνιώτικη καλοκαιρινή γειτονιά των παιδικών χρόνων, κάπου εκεί στο μακρινό 1980.
Εκεί που μόλις έπεφτε ο ήλιος, άρχιζε να ανθίζει και να μοσχοβολά το γιασεμί. Καμιά φορά τρέχαμε να μαζέψουμε λίγα μπουμπούκια, να τα περάσουμε από μια κλωστή, για να κρατήσουμε το άρωμα όλο το βράδυ στο πέτο.
Εκεί που μόλις έπεφτε η μεσημεριάτικη ζέστη, κάπου στο Μασταμπά, βγάζανε οι γυναίκες τις καρέκλες έξω, και καθότανε μπροστά στις πόρτες τους. Σαν μια μεγάλη οικογένεια, τυπικές στο απογευματινό ραντεβού τους, βγαίναν στη δροσιά παρέα με τα εργόχειρα τους. Διηγούνταν τη μέρα τους, γελούσαν και πείραζαν η μια την άλλη. Η περιστασιακή απουσία κάποιας από τη παρέα, έφερνε την ανησυχία των υπόλοιπων.
Παιδιά κι εγγόνια καθόταν στο πεζούλι, ή έπαιζαν μήλα στο δρόμο, ενώ εκείνες φτιάχνανε αριστουργήματα με το βελονάκι. Κι ενώ παίρναν ζωή τα περίπλοκα σχέδια πάνω στα τραπεζομάντηλα και τις κουβέρτες που πλέκανε, και καθώς έφευγε το δειλινό μέσα στην ανάλαφρη κουβέντα, όταν έκλεινε κάθε πόρτα τα βράδια, οι καλές φιλενάδες γύριζαν πίσω σε ότι δυσκολία έκρυβε το δικό τους σπίτι.
Εκεί πάει ο νους καμιά φορά, και μυρίζει λες το γιασεμί ακόμα. Ακόμα ακούω την ανάλαφρη κουβεντούλα της γιαγιάς Χαρίκλειας, της κυρίας Αλεξάνδρας και της κυρίας Αργυρώς.
Τόσα χρόνια και χιλιόμετρα μακριά, βρέθηκα να παρακολουθώ μαθήματα πλεξίματος με βελονάκι στη τοπική βιβλιοθήκη του Farnborough. Ανάμεσα στα βιβλία, και όχι στο γιασεμί, καθόμαστε τα βράδια. Η Jemma μας μυεί στο μοτιφάκι και τη δαντέλα. Δέκα άγνωστες, μέχρι τώρα, γυναίκες κάθε ηλικίας και μορφωτικού επιπέδου, πιάνουμε ανάλαφρη συζήτηση μόλις πέσει η μέρα και το βελονάκι στα χέρια μας.
Κι ενώ μιλάμε, και ξεχνάμε για λίγο τα άγχη μας, είναι σαν να γνωριζόμαστε από παλιά.
‘Μήπως τελικά να είναι το βελονάκι το μυστικό της γαλήνης και της ευτυχίας?’ αναρωτιέμαι και το ψάχνω λίγο το θέμα.
Πραγματικά, σύμφωνα με τον καθηγητή Ψυχοσωματικής Ιατρικής του Harvard, Dr. Herbert Benson, το βελονάκι έχει την ίδια επίδραση όπως ο διαλογισμός. Ελαττώνει τον καρδιακό ρυθμό και την αρτηριακή πίεση, ενώ μειώνει τα επίπεδα της ορμόνης του στρες, της κορτιζόλης, στο αίμα. Παραπάνω από τους μισούς εθελοντές της έρευνας του Benson, αισθάνονται ευτυχισμένοι όταν πλέκουν, ενώ έχουν μειωμένες πιθανότητες νοητικών διαταραχών ή απώλειας της μνήμης.
Γλιτώνεις από το γιατρό δηλαδή, και σου μένει και το τραπεζομάντηλο.
