Τι παράξενο πράγμα, μητέρα,
με φθορά η ζωή μας ν’ αρχίζει,
σαν φθινοπώρου μέρα η νιότη,
φύλλα κίτρινα, χώμα βροχή.
Kαι ρωτάω, ζητώ εξηγήσεις,
στις σκιές, στα στενά, στο σκοτάδι,
στις πλατείες, μητέρα, σ’ αναμνήσεις,
ψάχνω να βρω, για ένα χάδι.
Tί παράξενο πράγμα, μητέρα,
η ψυχή να ζητά τη γαλήνη,
στα κρυφά, σε ουσίες οδύνης,
δίχως σκέψη, ελπίδας φτερά.
Kαι μιλώ και ζητώ απαντήσεις,
αν μπορώ να σταθώ, αν μπορώ,
να κερδίσω τον κόσμο, να ζήσω,
να μπορέσω να πορευτώ.
Αφιέρωμα για την παγκόσμια ημέρα κατά των Ναρκωτικών(26-6-2016).
Για τα νιάτα ,που σε μια αναλαμπή του χρόνου χάνονται στη δίνη των εξαρτήσεων.
