Γράφει ο Σπύρος Ματθαίου
Η σημερινή στάση του έλληνα πολίτη απέναντι στους ντόπιους και ξένους επικυρίαρχους σίγουρα δεν μπορεί να αποτελεί πηγή υπερηφάνειας για τον λαό που κατοικεί στα χώματα που κάποτε κατοικούσαν πραγματικά υπερήφανοι άνθρωποι. Φτωχότεροι, με λιγότερες ίσως κατά κεφαλήν γραμματικές γνώσεις, με λιγότερες τεχνολογικές ευκολίες στα χέρια τους για την απόκτηση των προς το ζην, με αυξημένο όμως το αίσθημα της αξιοπρέπειας, της φιλοπατρίας, της εθνικής υπερηφάνειας.
Πως επιτρέψαμε οι νεοέλληνες στους επαγγελματίες τζογαδόρους της πολιτικής να μετατρέψουν την χώρα σε ένα οικονομικό ράκος, ένα φαιδρό ανάγνωσμα στις στήλες του διεθνούς τύπου; Η εικόνα των ανθρώπων που εκπροσωπούν το έθνος μας στο διεθνές προσκήνιο είναι επιεικώς θλιβερή. Υπουργός οικονομικών να προσέρχεται με το σακίδιο στην πλάτη σαν παραθεριστής κατασκήνωσης σε συναντήσεις με τους ευρωπαίους ομολόγους του όπου λαμβάνονται κρίσιμες για την ζωή μας αποφάσεις, πρωθυπουργός που συναντάται με του Ιταλό ομόλογο του και χαμογελάει αμήχανα σαν ανόητο παιδαρέλι όταν ο Ιταλός πρωθυπουργός του προσφέρει ως δώρο μια γραβάτα, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα του εκφυλισμού ανθρώπων που αντιπροσωπεύουν ένα έθνος.
Πως ανεχόμαστε να διαχειρίζεται την δημόσια διοίκηση του τόπου μας αυτός ο ιζηματώδης πολτός των κομματικών ευνοουμένων; Να αναλαμβάνουν από διοικητές σε νοσοκομεία έως γραμματείς σε υπουργεία άνθρωποι με κύριο προσόν τους την προσφορά στην αναρρίχηση του κόμματος στην εξουσία; Η σημερινή κυβέρνηση, εκτός των άλλων, ευαγγελιζόταν και ήθος στο πολιτικό πεδίο. Ως ανέκδοτο ακούγεται πλέον. Η πρόσφατη προσπάθεια τους να νομιμοποιήσουν τις υπεράκτιες οικονομικές δραστηριότητες των βουλευτών έδειξε καταφανέστατα την αντίληψη τους για το ήθος στην πολιτική.
Τίποτα από αυτά δεν φαίνεται να εξοργίζει τον νεοέλληνα. Καμία έκρηξη οργής για τον καταφανή εμπαιγμό, κανένα ξέσπασμα αξιοπρέπειας. Κάποιες κραυγές απόγνωσης από μεμονωμένους συμπολίτες μας δεν μοιάζουν να φτάνουν στα αυτιά της παρακμαίουσας κοινωνίας μας. Κοινωνίας ακοινώνητης, κοινωνίας συναγελαζομένων ατομικοτήτων, που περιφέρουν το ιδιωτικό τους συμφέρον και την εξασφάλιση της δικής τους ευημερίας, ανέγγιχτοι από έστω ένα ρίγος ευαισθησίας απέναντι στους συνανθρώπους τους που δεν μπορούν να διαβιώσουν με στοιχειώδη ανθρώπινη αξιοπρέπεια, μερικοί ούτε καν να επιβιώσουν. Το να νιώθεις τον δικό σου πόνο, σημαίνει οτι είσαι ζωντανός- το να νιώθεις τον πόνο του άλλου σημαίνει οτι είσαι άνθρωπος, διάβασα κάπου…
Υποταγμένοι στην εξασφάλιση των εγωτικών μας αναγκών, ανήμποροι να ψηλαφίσουμε χαρά και νόημα ζωής στην σχέση μας με τον συνάνθρωπο-συμπολίτη μας, ανεκπαίδευτοι να μετέχουμε στο άθλημα της δημοκρατίας, ανίκανοι να αντιδράσουμε αποτελεσματικά με κοινωνικά αντανακλαστικά που θα είχε μια γρηγορούσα κοινωνία απέναντι στους σφετεριστές της ζωής εμάς και των παιδιών μας, παραλυμένοι από έναν αδιόρατο φόβο οτι θα μας πλακώσει ο ουρανός αν εναντιωθούμε στους βασανιστές μας, μοιάζουμε να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα οτι μας επιβάλλεται σε καθε πτυχή του κοινού μας βίου. Αρκεί να εξασφαλίσουμε τις βιοτικές ανάγκες της κάθε μέρας.
Έτσι λοιπόν. Να περνάει κάθε μέρα χωρίς να προσδοκούμε τίποτα καλύτερο από το αύριο. Να λέμε ¨υπάρχουν και χειρότερα¨ αντί να παλεύουμε για τα καλύτερα. Νοοτροπία ραγιάδων.
Νεοραγιαδισμός, για την ακριβεια…
