Γράφει ο Νίκος Θεωδοράκης
Δημοσιογράφος
http://www.thrapsaniotis.gr
Φαίνεται πως όσο διαρκεί αυτό το σύστημα πραγμάτων πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να τα δούμε όλα… Κι αυτό το «όλα», μόνο καλό δεν μπορεί να προμηνύει, καθώς τα χειρότερα είναι μπροστά μας… Και είναι τραγικό να διαβάζεις στις εφημερίδες μέσα σ’ αυτόν τον πρόωρο καύσωνα της περασμένης εβδομάδας, ειδήσεις όπως αυτές που αφορούν το συμπληρωματικό Μνημόνιο.
Ε, λοιπόν, αυτοί οι τελευταίοι «σωτήρες», προκειμένου να διατηρήσουν τις καρέκλες τους, είναι έτοιμοι να ξεπουλήσουν τα πάντα. Και να τα ισοπεδώσουν επίσης… Συχνά μάλιστα, έχοντας κατά νου τις σαρωτικές αλλαγές που έρχονται μιλούν για Αρμαγεδδώνα.
Δεν είμαι βέβαιος αν ξέρουν τι μπορεί να σημαίνει αυτό, ως όρος, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον πρόκειται για την απόλυτη καταστροφή των πάντων. Και ως προς αυτό, ίσως έχουν δίκιο.
Αφού λοιπόν ξεμπέρδεψαν με τα προαπαιτούμενα προκειμένου να ξεμπλοκαριστεί η ροή χρηματοδότησης από τους δανειστές μας, τώρα ετοιμάζονται για το εργασιακό… Τα ντοκουμέντα από το συμπληρωματικό Μνημόνιο που είδαν το φως της δημοσιότητας, μιλάνε για την κατάργηση τριετιών και των κάθε είδους επιδομάτων.
Δεν υπάρχει χειρότερο από αυτό, διότι έτσι θα καταβαραθρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις και θα γυρίσουμε πίσω τουλάχιστον 100 χρόνια τον ρου της ιστορίας… Και αυτό επειδή διαβάζουμε ότι ο «κατώτατος μισθός» τελεί υπό διαπραγμάτευση με τους δανειστές… Αυτό περιλαμβάνει την εφαρμογή του άρθρου 103 του Ν. 4172/2013 όχι πολύ μακριά, από του χρόνου!
Στη σελίδα 25 του συμπληρωματικού Μνημονίου που πήρε στα χέρια της η κυβέρνηση, μόλις την περασμένη εβδομάδα περιέχεται αυτό. Και ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι ο όρος «κατώτατος μισθός» παραπέμπει σε ένα και μοναδικό ποσό που δεν θα συνδέεται νομοθετικά με καμιά άλλη οικονομική συμπληρωματική παροχή.
Έτσι λοιπόν θα επιστρέψουμε κανονικά στη ζούγκλα καθώς, αφού δεν θα υπάρχει καμιά νομοθετική υποχρέωση από την Πολιτεία, ο κάθε εργοδότης θα κρίνει από μόνος του αν θέλει να δώσει επιδόματα και εκείνος θα καθορίσει τι επιδόματα θα είναι αυτά. Θα έχουμε δηλαδή «καλά» και «κακά» αφεντικά στην αγορά εργασίας. Περίπου όπως στο Μεσαίωνα.
Και φυσικά τα συνδικάτα θα είναι άχρηστα και αχρείαστα. Τι να τα κάνει ο εργαζόμενος, αφού θα υπογράφει αποκλειστικά και μόνο ατομικές συμβάσεις εργασίας κι αφού δεν θα έχουν πια κανένα οπλοστάσιο νόμων για να επικαλεστούν με τη βοήθεια των τεχνικών – νομικών συμβούλων τους, προκειμένου να στηρίξουν συναδέλφους τους που με έναν ή τον άλλον λόγο διώκονται;
Αλλά δεν πρόκειται να μείνουν και οι ίδιοι οι συνδικαλιστές ανέγγιχτοι. Ήδη σφίγγουν τον κλοιό γύρω τους. Και όλο και πιο πολύ συζητούν για την ανάγκη εκσυγχρονισμού του νόμου 1264/1982 που προστατεύει τις συνδικαλιστικές ελευθερίες… Ξέρετε τι σημαίνει εκσυγχρονισμός; Αποσάθρωση κάθε νομικής στήριξης, ώστε να είναι απόλυτα ευάλωτοι στις ορέξεις των όποιων κακών εργοδοτών που αντιλαμβάνονται με λάθος τρόπο το ρόλο τους.
Άλλη μια δυσκολία από τις τόσες που μας προσφέρει απλόχερα αυτό το σύστημα πραγμάτων, το οποίο δεν έχει ανάγκη από αγκυλώσεις τύπου χρωμάτων ή ιδεολογικοπολιτικών προσεγγίσεων.
Το ζητούμενο είναι οι κυβερνήσεις, διαχρονικά, να αποδείξουν έμπρακτα, πόσο πειθήνια όργανα των δανειστών είναι και ότι αφορά του πολίτες «γαία πυρή μειχθείτω…». Τι δεν καταλαβαίνεις και μυξοκλαίς για τη μοίρα σου; Λες αυτή να φταίει; Προσωπικά έχω την αίσθηση ότι είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό…
