ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
MENOY
ΑΠΟΨΕΙΣ

«Χίλιες σιωπές» του Εμμανουήλ Ακουμιανάκη

0

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.

E-mail: [email protected]

http://soixantedix.blogspot.com/

Κίνησες, να φύγεις, θέλησες  να πας αλλού. Να δραπετεύσεις, να κρυφτείς, να εξαφανιστείς. Δεν έκανες κάτι κακό, δεν πείραξες κανέναν, απλά το μυαλό σου κόλλησε με εμμονή  στην ιδέα της φυγής. Βαρέθηκες να είσαι η ασπίδα που δέχεται κάθε λογής χτυπήματα από τα δόρατα και τα βέλη των εχθρών σου. Κι ας είναι αυτοί ορκισμένοι εχθροί σου, εσένα δεν σε βαραίνει η συνείδησή σου γιατί πάντα τους θεωρούσες καλούς και αγαθούς, τους ζύγιζες με τα δικά σου καντάρια, τους μέτραγες με τα δικά σου μέτρα. Κι όλα αυτά χωρίς οχλαγωγία, χωρίς φωταγώγηση, χωρίς διάθεση επίδειξης και χωρίς παχιά λόγια. Σιωπηρά, αθόρυβα, απλά, σιωπηλά κι απρόσμενα για τους πολλούς και μελετημένα για σένα. Κάθε σου λέξη γύρισε πίσω στο λαιμό κι έγινε κόμπος. Κόμπος που σε έπνιγε, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκες, δεν μίλησες, δεν πρόβαλλες αντιρρήσεις, δεν έκανες αγωγές, δεν έβγαλες άχνα. Τα μπαγκάζια σου, ένα πορτοφόλι, ένα βιβλίο που ξεκίνησες να γράψεις, δυο φωτογραφίες, λίγα ρούχα και πολλές αναμνήσεις. Γλυκόξινες σαν ψωμί πασπαλισμένο με ζάχαρη κι αλάτι. Νόμιζες πως το να αγαπάς είναι αρκετό. Όχι φίλε μου, κάνεις λάθος. Τελικά δεν είναι. Τις περισσότερες φορές η αγάπη δε φτάνει.

Έτσι. Σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα. Πατώντας στα ακροδάχτυλα μην τυχόν και ξυπνήσεις κανέναν. Κρατώντας μέσα σου  χίλιες φωνές και βγάζοντας έξω χίλιες σιωπές. Σαν εκείνο το τραγούδι σε στίχους και μουσική του Νίκου Ζούδιαρη που τραγούδησε η Ελένη Τσαλιγοπούλου σε μια μοναδική ερμηνεία. Περπάτησες με τη βαλίτσα στο χέρι. Μέσα στης πόλης τον αχό κι ανάμεσα στις θαμπές φωνές των αγνώστων που σκόρπαγε ο αέρας εκεί κι εδώ. Με μάτια υγρά και με το βλέμμα στους περαστικούς, με μεγάλα όνειρα που σφραγίστηκαν σε ένα φιλί. Χωρίς λόγια, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς σχέδιο, χωρίς φωνή. Με μια σιωπή που μιλάει. Με άσκοπες περιπλανήσεις και με ένα μεγάλο παράπονο γιατί εκείνη ποτέ δε μπόρεσε να διαβάσει τις σιωπές σου. Χίλιες μέρες έχουν περάσει από την πρώτη σας συνάντηση, χίλια όνειρα έκανες μαζί της, χίλιες σιωπές κράτησες, χίλια χρόνια μοιάζουν λίγα για να την χορτάσεις. Και μετά δεν μιλάτε πολύ. Κι έτσι απόψε δίνεις μια από τις τελευταίες σου παραστάσεις, ίσως την καλύτερη. Το θέατρο είναι ασφυκτικά γεμάτο, καρφίτσα δεν πέφτει κάτω. Εσύ γράφεις την πιο λαμπρή σελίδα της ζωής σου, δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου, χίλιες φορές σου ήρθε να ουρλιάξεις κι άλλες τόσες σιωπάς.

Πέταξε την ασπίδα. Δεν χρειάζεται να αμύνεσαι. Κράτησε μόνο το δόρυ σου, το τόξο και το βέλος. Ξεκίνα μια διαδρομή σε ένα δρόμο κι ας μην είσαι βέβαιος πως έχει τέλος. Κίνησε για αλλού, για άλλα αφιλόξενα λιμάνια. Λες κουράστηκες, δεν θέλεις πια να περιμένεις. Πόσο ακόμα να κρατήσεις, πόσα επιπλέον λύτρα να δώσεις;  Πόσο παραμύθι αντέχεις να φας ακόμη;  Δεν χόρτασες;  Μαζέψου, στρίψε το τιμόνι, θα βρεις. Και οι συγκρούσεις αυτή την εποχή είναι αιματηρές, θρυμματίζουν κρανία, σπάνε αρθρώσεις, τσακίζουν κόκαλα. Είναι πολύς ο καιρός, είναι απογοητευτική η αναμονή, είναι μαρτύριο η αγάπη χωρίς ανταπόκριση, χωρίς χαμόγελα, χωρίς σινιάλα. Το καλοκαίρι πάντα θα  σε τσουρουφλίζει  και ο χειμώνας θα σε παγώνει. Δεν είναι τίποτε απλό, δεν θα σου χαρίσει τίποτα κανείς αν δεν παλέψεις. Μην τρέχεις και μην διεκδικείς πράγματα που δεν είσαι άξιος να έχεις, μην φοράς ρούχα που δεν μπορείς να υποστηρίξεις, μην προκαλείς καταστάσεις που δεν έχεις τα κότσια να ζήσεις. Πάρε τώρα τις σιωπές σου και φύγε. Καλό ταξίδι…

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ