Εκτιμώ ότι κυβερνώντες και κυβερνώμενοι διανύουν τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού με περισσή αγωνία για το που θα κάτσει η μπίλια.
Οι κυβερνώντες αισιοδοξούν ότι όλα θα κυλήσουν σύμφωνα με το 3ο μνημόνιο και δε θα χρειστεί ο κόφτης τον Απρίλιο του 2017 διαβάζοντας τα, μέχρι σήμερα, στοιχεία φορώντας τα γυαλιά της εξουσίας σε αντίθεση με τους κυβερνώμενους που φορώντας τα γυαλιά της καθημερινότητας, στην πλειοψηφία τους απαισιοδοξούν γιατί το στρίμωγμα συνεχίζεται με αυξανόμενη ένταση. Και όπως είθισται σε κάθε διαφαινόμενο αδιέξοδο αμέσως προβάλλει η λύση των εκλογών από την εκάστοτε αντιπολίτευση...για να σταματήσει ο κατήφορος.
Αυτό όμως που δε λέγεται με πειστικό τρόπο είναι το ποιος θα τον σταματήσει όταν όλες οι πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου, που τους δόθηκε η κυβερνητική ευκαιρία εφαρμογής υπογεγραμμένων μνημονίων, απέτυχαν κατά τις διαπραγματεύσεις να τα προσαρμόσουν στην ελληνική πραγματικότητα.
Γεγονός είναι ότι χρειαζόταν εθνικό μνημόνιο πριν αρχίσουν να μας επιβάλλονται το ένα μετά το άλλο από τους δανειστές αλλά δυστυχώς οι ένοχες πολιτικές δυνάμεις, για τον εκτροχιασμό των δαπανών και της εθνικής παραγωγικής συρρίκνωσης, αδυνατούσαν να το συντάξουν και να το εφαρμόσουν γιατί βρισκόταν σε οικειοθελή ομηρία του πελατειακού τους ακροατηρίου, του Τραπεζικού συστήματος και των ΜΜΕ.
Το 1ο και το 2ο μνημόνιο πέρασαν αμάσητα από τις τότε κυβερνήσεις αν και όλες οι σοβαρές αναλύσεις έδειχναν ότι όχι μόνο θα ήταν δύσπεπτα αλλά θα δημιουργούσαν και έλκος στον ελληνικό λαό. Πριν την υπογραφή του 3ου μνημονίου επιχειρήθηκε να αναθεωρηθεί το 2ο ανεπιτυχώς με φυσικό επακόλουθο να ακολουθήσει το 3ο...τελευταίο και φαρμακερό.
Θεωρώ ότι θα είναι το τελευταίο επειδή οι δανειστές, εάν το τραβήξουν κι άλλο, θα διαπιστώσουν ότι ο μνημονιακός “Μιθριδατισμός” δεν πιάνει στους Έλληνες. Εκτιμώ επίσης ότι είναι αναπόφευκτο να αναθεωρηθεί το 3ο μνημόνιο με συναινετική διαπραγμάτευση, βλέποντας την αδυναμία επίτευξης των στόχων του, ώστε να αποφευχθεί ο κόφτης...”Ποιος είδε το Θεό (τότε) και δεν Τον φοβήθηκε!”
Και το ερώτημα που γεννάται είναι: αυτό θα συμβεί με την παρούσα κυβέρνηση ή με κάποια άλλη (οικουμενική ή από εκλογές).
Το “ορθόδοξο” είναι να γίνει από την παρούσα κυβέρνηση, αναγνωρίζοντας το αδιέξοδο και του 3ου μνημονίου και κάνοντας μια ύστατη προσπάθεια να αποκαταστήσει την αξιοπιστία της. Σανίδα σωτηρίας ή τρύπιο σωσίβιο θα αποδειχθεί το επικείμενο συνέδριο του (εναπομείναντος) ΣΥΡΙΖΑ.
Εκεί θα πρέπει να τεθεί επί τάπητος το πραγματικό ιδεολογικό προφίλ του, που θα συνάδει με την, εν τοις πράγμασι, πολιτική του. Εάν το σημερινό πορτοκαλί του ΣΥΡΙΖΑ αποδεχθεί και το πράσινο σε μια νέα χρωματική (πολιτική) σύνθεση, η σοσιαλδημοκρατία στην ελλάδα θα αποκτήσει κι άλλο επίσημο υπηρέτη. Αυτό βέβαια θα έχει σαν φυσικό επακόλουθο την αποχώρηση κι άλλης “αριστερής” υποσυνιστώσας με ταυτόχρονη πίεση κυρίως στο ΠΑΣΟΚ να συνεργαστεί...για το καλό του.
Εάν πάλι στο συνέδριο ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασίσει επιστροφή στις ρίζες του, τότε η επίσπευση των εκλογών είναι επιβεβλημένη για το καλό της χώρας. Μετά το φιάσκο της διαχείρισης του δημοψηφίσματος, έχασε το ηθικό πλεονέκτημα σύναψης νέου κοινωνικού συμβολαίου με το λαό, σαν ΣΥΡΙΖΑ 2014. Ήδη νέα σχήματα “σφετερίζονται” το ποσοστό του με μεγαλύτερη πολιτική αξιοπιστία. Αξιοσημείωτο πάντως είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2014 παρουσιάζεται σήμερα χωρίς πάγκο ή για την ακρίβεια με πάγκο δυναμικότητας 4%, μετά και τη σταδιακή αποχώρηση αξιόλογων προσώπων, μη μελών ΣΥΡΙΖΑ, που ανέλαβαν θέσεις ευθύνης στήριξης του, στην πρώτη του (7μηνη) κυβερνητική προσπάθεια. Αυτή η στελεχοπενία σίγουρα του δημιουργεί συνθήκες εσωστρέφειας και δυσκαμψίας.
Τέλος η οικουμενική κυβέρνηση φαίνεται εκ πρώτης όψεως σαν η καλύτερη λύση σαν διαχειριστική κυβέρνηση αλλά το ζητούμενο δεν είναι απλά η διαχείριση μιας αδιέξοδης μνημονικής πολιτικής αλλά η δυνατότητα αναθεώρησης της. Κι αυτή η δυνατότητα δίνεται μόνο με λαική εντολή με την ελπίδα ότι ο εντολοδόχος θα την τιμήσει και δε θα την προδόσει ή την εκμεταλλευθεί για παραμονή στην εξουσία πάση θυσία.
