Πραγματοποιήθηκε στις 7 Αυγούστου 2016 η τρίτη κατά σειρά συνάντηση των απανταχού του νομού Ρεθύμνης Στρατιδάκηδων. Η πρώτη συνάντηση της οικογένειας είχε πραγματοποιηθεί στις 3 Αυγούστου 2014 στη Βιράν Επισκοπή, στους κήπους ενός από τους μεγαλύτερους σε ηλικία, του Γιώργη Στρατιδάκη (Μανελογιώργη).
Η δεύτερη συνάντηση πραγματοποιήθηκε ένα χρόνο αργότερα, στις 24 Μαΐου 2015 στο πατρογονικό χωριό της οικογένειας Κισσός Αγίου Βασιλείου, με διοργάνωση του Χαράλαμπου Στρατιδάκη. Από αυτό το χωριό είχε ξεκινήσει γύρω το 1830 ο πρόγονος των Κατωχωριανών Στρατιδάκηδων Κωνσταντίνος, οι απόγονοι του οποίου απλώνονται σήμερα εντός και εκτός του διοικητικού διαμερίσματος του Ρεθύμνου. Στον Κισσό είχαν παραμείνει τα αδέρφια του, από τα οποία εξελίχτηκαν τέσσερις γενεαλογικοί κλώνοι, που απλώθηκαν στο Σπήλι, στο Γερακάρι, στον Κεραμέ, στη Μεσσαρά και μακρύτερα. Οπωσδήποτε η οικογένεια τοποθετεί τη μακρινή καταγωγή της στους Στρατίκηδες του Ομπρόσγιαλου Σφακίων, ένας κλάδος των οποίων μετοίκησε αναγκαστικά μετά την επανάσταση του 1770 στον Κισσό Αγίου Βασιλείου και ένας άλλος στα Σκούρβουλα Ηρακλείου.
Η τρίτη κατά σειρά συνάντηση πραγματοποιήθηκε στην (Πάνω) Βιράν Επισκοπή, με μεγάλη επιτυχία. Την οργάνωσή της είχε αναλάβει ο Βασίλης Στρατιδάκης, συν γυναιξί και τέκνοις, και με τα εγγόνια του, συνεπικουρούμενος από τον Μανόλη, τον Κωστή, τον Βαγγέλη (του Δημήτρη) και τον Ζαχαρία Στρατιδάκη (Μανολοζαχάρη).
Η προσέλευση στο μόλις αποπερατωμένο και μεγαλοπρεπές Πολιτιστικό Κέντρο του χωριού έφτασε τη μία εκατοντάδα συγγενών, από το Ρέθυμνο, την Πηγή, την Βιράν Επισκοπή, το Χαμαλεύρι, του Γερακάρη, ακόμα και από το Ακρωτήρι (ο γνωστός ταξίαρχος Γεώργιος Στρατιδάκης). Το παρόν μεταξύ άλλων έδωσε και η οικογένεια του Μάνου Δομαζάκη, συνοδευόμενη από την μητέρα του Ελένη Στρατιδάκη-Δομαζάκη, κόρη του Κωστή Στρατιδάκη (Σπανού).
Κατά τη διάρκεια του πλούσιου φαγοποτιού πραγματοποιήθηκε από τον Χάρη Στρατιδάκη προβολή διαφανειών, που ξεκινούσε με γνωριμία του τόπου της συνάντησης. Από την Βιράν Επισκοπή προβλήθηκε η ξεχασμένη ιστορία της, με την έδρα της Επισκοπής Α(γ)ρίου, η οποία λειτούργησε κατά το χρονικό διάστημα 824-1551 μ.Χ. και αποτέλεσε μήλο της έριδος ανάμεσα στον ορθόδοξο και στον καθολικό επίσκοπό της. Να σημειωθεί ότι η λέξη «Βιράν» είναι περσική και σημαίνει έρημη. Προβλήθηκε λοιπόν η βασιλική της Επισκοπής Αγία Ειρήνη του 10ου-11ου αιώνα, που ανασκάφηκε το 1959, για την οποία παλιότερα είχε εκπονηθεί εκπαιδευτικό πρόγραμμα από το Δημοτικό Σχολείο Αγίου Νικολάου. Ο ομιλητής δεν παρέλειψε να προβάλει το άγαλμα του εφήβου και το οδόσημο από την προηγούμενη ιστορική φάση του μνημείου, το οποίο τότε είχε αποτελέσει ναό της Αρτέμιδας Δικτυνναίας. Αναφέρθηκε επίσης στο τετράκλιτο ναό του Αγίου Δημητρίου και σ’ ένα μνημείο βιομηχανικής κληρονομιάς του τόπου, το ελαιουργείο Σπυριδάκη, το οποίο συντηρήθηκε με πρότυπο τρόπο από τους ιδιοκτήτες του.
Ακολούθησε η προβολή του οικογενειακού δέντρου, με πλήθος φωτογραφιών και με ιστορικές πληροφορίες για τους Στρατίκηδες (ριζίτικα τραγούδια, ιστορικές αναφορές κ.ά.), ενώ υπήρξε υπόσχεση φωτογράφησης της ερειπωμένης σήμερα συνοικίας των Στρατιδιανών της Ανώπολης και επικοινωνίας με τους Στρατιδάκηδες των Σκούρβουλων Ηρακλείου. Να σημειωθεί ότι οι πιο γνωστοί μέχρι σήμερα γόνοι της οικογένειας υπήρξαν ένας επίσκοπος στη Λεζίνα της Δαλματίας κατά τον 17ο αιώνα (γιος κι αυτός ενός επώνυμου στρατηγού) και ο Μιχαήλ Στρατίκος, συνθέτης και βιολιστής στη Δύση κατά τον 18ο αιώνα. Στη συνέχεια παρατέθηκε πλήρης βιβλιογραφία (Ψιλάκης, Μουρέλος, Παπαδοπετράκης, Κελαϊδής, Τσιγδινός, Αποστολάκης κ.ά.) και χάρτης με τους τόπους εγκατάστασης κλώνων της οικογένειας: σε αλφαβητική σειρά Αγία Παρασκευή Αμαρίου, Αγία Πελαγία Αγίου Βασιλείου, Άγιος Σύλλας Μυλοποτάμου, Αθήνα, Ακρωτήρι Χανίων, Αποδούλου Ρεθύμνου, Αρμένοι Ρεθύμνου, Αρχάνες, Ασήμι, Βιράν Επισκοπή, Γάζι, Γερακάρι, Δαμάστα, Ηράκλειο, Θρόνος Αμαρίου, Ιεράπετρα, Καλέσα, Κεραμές, Μαρουλού, Μοίρες, Πηγή, Ρέθυμνο, Σγουροκεφάλι, Σκούρβουλα, Σπήλι, Τυμπάκι, Φόδελε και Χαμαλεύρι.
Ακολούθησε ιδιαίτερη αναφορά στα θετικά χαρακτηριστικά της οικογένειας: στην αυξημένη αίσθηση της συγγένειας (που αποδεικνύεται και από τις ετήσιες οικογενειακές συναντήσεις), στον εύχαρι χαρακτήρα, στην αυξημένη αίσθηση της τιμής και της ελευθερίας, στην εκτίμηση που τρέφει για τη μόρφωση, στον αλτρουισμό και, τέλος, στη φιλομουσία των μελών, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τρεις τουλάχιστον λυράρηδες, τον Ζαχαρία από τον Κισσό και τον Γιώργη και τον Αντώνη από τα Σκούρβουλα. Μερικοί Στρατιδάκηδες μίλησαν για τρία ακόμα χαρακτηριστικά της οικογένειάς τους, τον αυθορμητισμό, τη ζωντάνια και την «κουζουλάδα», αν και πολλοί δεν ήταν σύμφωνοι μ’ αυτή την τελευταία!
Όλες οι οικογένειες που πήραν μέρος αποχερίστηκαν μ’ ένα μπουκάλι κρασί, όπως και στις προηγούμενες συναντήσεις. Την επόμενη διοργάνωση ανέλαβε ο Γερακαριανός κλάδος της οικογένειας, με επικεφαλής τον ακούραστο ιερέα Παναγιώτη Στρατιδάκη, ο οποίος δεν παρέλειψε με την παρέα του να πρεπίσει την φετινή συνάντηση με εκλεκτά ριζίτικα τραγούδια.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι αρκετές είναι οι οικογένειες οι οποίες πραγματοποιούν εθιμικές συναντήσεις, ιδιαίτερα στα Χανιά, όπως των Κελαϊδήδων, των Τζιγκουνάκηδων, των Σημαντηράκηδων και των Πανηγυράκηδων (που έχουν εκδώσει και σχετικό βιβλίο). Στο Ρέθυμνο πιο γνωστές είναι οι συναντήσεις των Λιτίνηδων. Μέσα σ’ αυτές και μια μικρή συγκριτικά οικογένεια, των Στρατι(δά)κηδων, ψάχνει την ιστορία της και επιβεβαιώνει το «συγγένιο» της, όντας βέβαιη ότι γνώση των «εδικών» είναι αναγκαία, ιδιαίτερα στις δύσκολες εποχές που διανύουμε.
