ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Γερακάρης Δήμου Αμαρίου. Μια ήσυχη και ηλιόλουστη Πέμπτη. Δέκα το πρωί. Εγκαίνια Νηπιαγωγείου Δήμου Αμαρίου. Κόσμος ευάριθμος. Αρχές και φορείς. Υπεύθυνοι και Δημοτικοί Σύμβουλοι. Διευθυντές και Εκπαιδευτικοί. Μικροί και μεγάλοι. Ντόπιοι και άλλοι. Ένας ευλογημένος τόπος, ένας ιδιαίτερος χώρος, μια όαση κάτω από ένα μεγάλο πλάτανο, μια πρότερη κατάσταση που μας έθλιβε και μια τωρινή που μας κάνει να χαμογελάμε πλατιά. Αγιασμός, ομιλίες, χαιρετισμοί, συγκινήσεις, αναμνήσεις, πισωγύρισμα της μνήμης σε εκείνα τα όμορφα, τα αθώα χρόνια, τις ευτυχισμένες παιδικές μας στιγμές. Κάθε γωνιά μια ανάμνηση, κάθε πέτρα μια θύμηση, κάθε χώρος μια θολή εικόνα του παρελθόντος που περνάει σαν ταινία μπροστά από τα μάτια μας και τα κάνει να βουρκώνουν. Ναι, εμείς είμαστε ξανά εκεί, μεγάλοι πια με παιδιά κι εγγόνια, με τη χαμένη μας αθωότητα να πλανάται εκεί τριγύρω μας, πάνω μας και κάτω μας, πίσω μας και μπροστά μας.
Επιλέγω συνειδητά να μην αναφερθώ σε ονόματα, να μην ευχαριστήσω συντελεστές, να μην κάνω μνεία στο κόμπιασμα της φωνής των ομιλητών από τη συγκίνηση που προκάλεσε η στιγμή και ο χώρος. Είναι γνωστά τα ονόματα σε όλους, είναι αποτυπωμένα στο μυαλό και στην καρδιά τα πρόσωπα των ευεργετών, είναι γεμάτα ευγνωμοσύνη τα βλέμματα των περισσοτέρων, ακόμα κι εκείνων που αντιτάχθηκαν σθεναρά στη μεταφορά του Νηπιαγωγείου. Δεν έχει σημασία όμως, κρινόμαστε όλοι από τα αποτελέσματα και όχι από τις προθέσεις. Και το μεγάλο στοίχημα των εμπνευστών και δημιουργών αυτού του έργου είναι να κάνουν όσους εμπόδισαν την υλοποίηση του εγχειρήματος να σκύψουν το κεφάλι, να ζητήσουν συγγνώμη, έστω και σιωπηρά, να κατανοήσουν ότι το δίκαιο και η χρηστότητα της διοίκησης δεν μπορούν να παραβλέψουν οράματα, δεν μπορούν να αγνοήσουν κόπους, δεν μπορούν να πετάξουν πόρους στο όνομα συμφερόντων και εγωισμών. Το φώς πάντα θα νικά το σκοτάδι, το χαμόγελο πάντα θα υπερισχύει της γκρίνιας και το καλό θα αναγνωρίζεται έστω και με καθυστέρηση, ακόμα και μέσα από μια διαδικασία εικονικής σύγκρουσης.
Και όταν κόβεται η κορδέλα από το Δήμαρχο, προχωράμε όλοι μαζί στο εσωτερικό του Νηπιαγωγείου. Φιλικό, σύγχρονο, καλαίσθητο και λειτουργικό. Απλά υπέροχο. Επιφωνήματα θαυμασμού, βλέμματα γεμάτα ικανοποίηση, επιβραβεύσεις, συγχαρητήρια και επιβεβαιώσεις. Λειτουργικότητα, σεβασμός στις ανάγκες των μικρών παιδιών αλλά και της Εκπαιδευτικού, της Παιδαγωγού, της Νηπιαγωγού, της Δασκάλας. Εκείνης της κοπέλας που μέσα σε μια αγροτική, αλλά ταχύτατα αναπτυσσόμενη περιοχή, μέσα σε ένα ιδιαίτερο χωριό και μέσα σε ένα ακόμα πιο ιδιαίτερο εργασιακό περιβάλλον καλείται να διδάξει, να εμπνεύσει, να δώσει όραμα, να μπολιάσει τα νήπια με αρχές, αξίες, να τα μάθει να κάνουν όνειρα και να τους δείξει πώς να τα πετύχουν. Έτσι που να τη θυμούνται πάντα την Κυρία εκείνη, ναι αυτή που θα τα μάθει να ξεπλέκουν με υπομονή το κουβάρι της δύσκολης ζωής που έχουν μπροστά τους.
Ναι, αυτά τα πιτσιρίκια ήταν οι προχτεσινοί πρωταγωνιστές. Οι αθώες μικρές υπάρξεις, που χρειάζονται φροντίδα, αγάπη και στοργή. Να τα βλέπεις να εισέρχονται με τάξη το ένα πίσω από το άλλο στην αίθουσα. Μικροσκοπικά, χαμογελαστά, απορημένα ανάμεσα σε τόσους μεγάλους, να κοιτάζουν αχόρταγα τα καρεκλάκια, τα στρογγυλά θρανία, τις μπογιές, τα τετράδια, τα σχέδια και τα χρώματα από τη μια και από την άλλη να βλέπουν εμάς με ματιά λοξή, σαν απρόσκλητους επισκέπτες που αλώσαμε το χώρο τους χωρίς την άδειά τους. Να αναρωτιούνται αν θα φύγουμε σύντομα ή αν θα μείνουμε εκεί για πολύ χρόνο. Ναι, αυτά τα παιδάκια θα χτίσουν την αυριανή κοινωνία, θα μας δείξουν με περισσή σιγουριά τα δικά μας λάθη, θα μας κάνουν να αναρωτηθούμε τι στο καλό πήγαινε στραβά χρόνια τώρα. Πολλές Εκκλησίες αξίζει όντως αυτό το Σχολείο. Συγχαρητήρια στον έναν και συγχαρητήρια σε όλους.
