Το 2011, ο διάσημος ψυχολόγος Steven Pinker, έγραψε στο βιβλίο του, ότι η ανθρωπότητα διανύει τους πιο ειρηνικούς καιρούς στην ιστορία της. Έχοντας κάνει μια ιστορική αναδρομή των πολέμων, καθώς επίσης, και μια ανάλυση των αιτίων τους, καταλήγει ότι, σήμερα τα κράτη δεν ζουν με τον συνεχή φόβο της αιματοχυσίας. Δεν υπάρχουν οι πατριές, τα κυνήγια μαγισσών και οι Σταυροφορίες.
Από το 2011 όμως, έχουν αλλάξει πολλά, ίσως παρατηρήσετε.
Μετά το 9/11, ήρθαν οι πόλεμοι της Συρίας και του Ιράκ. Εξήντα-πέντε εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ξεριζωθεί παγκοσμίως, λόγω πολέμων. Ο παγκόσμιος Τρομοκρατικός Δείκτης του 2015 έδειξε ότι, οι θάνατοι από τρομοκρατικές ενέργειες εννεαπλασιαστήκαν μετά το 2000.
Μήπως έχουν αλλάξει τόσο πολύ τα πράγματα από το 2011, έτσι ώστε η θέση του Pinker να μην ισχύει πια?
Σύμφωνα με το περιοδικό Focus, μάλλον όχι.
Και ο πρωταρχικός λόγος?
Είναι που ζούμε στην εποχή όπου, ο ατομικισμός είναι ισχυρότερος από τον πατριωτισμό. Μπορεί η στρατιωτική θητεία στην Ελλάδα να είναι υποχρεωτική, όμως στις Δυτικές χώρες όπου δεν είναι, οι ένοπλες δυνάμεις δυσκολεύονται να βρουν στρατιωτικούς καριέρας. Τέλος, η κοινή γνώμη τάσσεται συνεχώς κατά του πολέμου.
Ακόμα και σήμερα, όπου η εγχώρια, αλλά και η παγκόσμια βία έχουν αυξηθεί, οι στατιστικές δίνουν μια διαφορετική, πιο ειρηνική εικόνα.
Το 2014, 33.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τρομοκρατική ενέργεια.
Το 2015, 118.435 έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας.
Το 2012 όμως, 500.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν.
Κάθε χρόνο, περίπου 800.000 άνθρωποι αυτοκτονούν.
Συμπερασματικά, 20 στους 100.000 χάνουν τη ζωή τους από τις άνωθεν μορφές βίας, η πιο συχνή των οποίων είναι αυτό-προκαλούμενη.
Αντιθέτως, 435 στους 100.000, έχαναν τη ζωή τους ετησίως, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Γιατί όμως οι περισσότεροι κοινωνικοί επιστήμονες ανησυχούν ακόμα?
Είναι που γνωρίζουν τη θεωρεία της πολυπλοκότητας.
Ο Dr Hammond επεξηγεί τη θεωρεία αυτή χρησιμοποιώντας την αναλογία του σωρού άμμου.
Φανταστείτε ένα μικρό σωρό άμμου. Νέοι κόκκοι άμμου πέφτουν πολύ αργά και ένας-ένας. Κάθε κόκκος σταθεροποιείται, καθώς η τριβή αντισταθμίζει τη βαρύτητα, και σχηματίζει ένα μικρό ‘πύργο’.
Θα είναι ένας και μοναδικός, ο κόκκος που θα είναι ο τελευταίος τον οποίο θα μπορέσει να αντέξει ο σωρός άμμου. Αυτός ο κόκκος άμμου θα προκαλέσει το γκρέμισμα του μικρού αμμόλοφου.
Κάθε μορφή βίας, ακόμα και αν είναι μικρή όπως ένας κόκκος άμμου, θα πρέπει να προβληματίζει, τόσο σε εθνικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο.
Ακόμα κι ένας μικρός ‘κόκκος’ βίας δεν πρέπει να θεωρείται τυχαίος, μακρινός ή ακίνδυνος.
Ίσως είναι εκείνος που θα προκαλέσει την κατολίσθηση.
