Γράφει όπως τα θυμάται ο Γιάννης Τσακπίνης,
Απόστρατος Αξιωματικός
Όταν ο Θεός δημιούργησε του γάιδαρο του είπε: «Θα δουλεύεις από το πρωί ως το βράδυ και θα κουβαλάς βαριά πράγματα στην πλάτη σου για το αφεντικό σου. Θα τρως χόρτα και θα έχεις πολύ λίγη νοημοσύνη, θα ζεις 50 χρόνια». Τότε ο γάιδαρος απάντησε: «50 χρόνια θα είναι πολύ σκληρή η ζωή μου και δεν θ’ αντέξω. Δώσε μου μόνο 30 χρόνια, Θεέ μου». Πράγματι, του έδωσε 30 χρόνια ζωή.
Ο γάιδαρος πριν και μετά την Κατοχή ήτανε το μοναδικό μεταφορικό μέσον του ανθρώπου στο χωριό. Είναι ζώο τετράποδο κανονικού μήκους και ύψους με αρκετά μεγάλο κεφάλι και αυτιά. Τρεφότανε κυρίως με πράσινα και ξηρά χόρτα καθώς και από θάμνους (θυμάρια) και με κλίματα των αμπελιών στην περίοδο του κλαδέματος, με χαρούπια κ.λπ.
Δεχότανε στο επάνω μέρος του σώματος του (πλάτη) ένα σαμάρι με ειδική ξύλινη κατασκευή και με δέρμα στο εσωτερικό το οποίο μέσα είχε άχυρα – μαλλιά για να μην πληγώνει το σώμα του όταν μεταφέρει τα διάφορα εργαλεία και προϊόντα του αγρότη. Επίσης μπροστά και πίσω διάφορα λουριά δια να συγκρατούν αυτό, στο σώμα του ζώου για να μην φύγει από πάνω του. Ακόμα μετέφερε και τους ηλικιωμένους και τους αρρώστους στον προορισμό τους. Ήτανε το δεξί χέρι της οικογένειας, χωρίς αυτό το ζώο την εποχή αυτή που υπήρχε δυστυχία ανάγκαζε όλα τα σπίτια να το έχουν στη διάθεσή τους.
Από το πρωί μέχρι το βράδυ συνέχεια ήτανε σε εργασία χωρίς πολλές φορές να μην έχει χρόνο το αφεντικό του να του προσφέρει τροφή και νερό.
Ακόμα τον υποχρέωνε να περπατά γρήγορα για να κάνει περισσότερες διαδρομές μεταφοράς στο σπίτι ή στο χωράφι ότι ήτανε αναγκαίο.
Αν πήγαινε σιγά λόγω κούρασης ή βάρους ή πείνας το χτυπούσε στο πίσω μέρος του σώματός του «καπούλα» με ξύλινη βέργα που είχε στο ένα άκρο μεταλλικό καρφί για να τον καρφώνει να περπατά γρήγορα.
Ο γάιδαρος πολλές φορές αντιδρούσε με το πολύ βάρος και ξάπλωνε στο δρόμο ως απάντηση ότι δεν μπορεί να το μεταφέρει. Εφόσον μετά του έβαζε λιγότερο συνέχιζε τη μεταφορά και με τα χτυπήματα και καρφώματα ορισμένες φορές σήκωνε το δεξί ή το αριστερό πόδι και χτυπούσε το αφεντικό του τραυματίζοντάς τον βαριά.
Ο καημένος γάιδαρος είχε πολύ υπομονή και πίστευε ότι κάποτε θα απαλλαγεί από τη συμπεριφορά του και από την πλεονεξία που είχε από αυτόν.
Όταν δεχότανε αυτή τη σκληρότητα κοιτούσε το αφεντικό του με μισάνοικτα τα μάτια σα να ήθελε να του πει: Αφεντικό, είσαι αχάριστος και βάρβαρος για όσα μου κάνεις, ποτέ δεν με άφησες να ξεκουραστώ και να μου δώσεις λίγη τροφή και νερό, να πάρω δύναμη να σου κάνω όλες τις δουλειές που έχεις ανάγκη και πιο γρήγορα. Εγώ σου προσφέρω πολλά για την οικογένεια σου και θέλω να περνώ καλύτερα αλλά κάνω γαϊδουρινή υπομονή και όσο αντέξω κοντά σου. Θα το καταλάβεις όταν θα φύγω από τη ζωή, αλλά θα είναι αργά, τότε μόνο θα ξεμπλέξω από εσένα. Θυμάσαι όταν αρρώστησε η μάνα σου; Εγώ την πήγα στο Νοσοκομείο. Περπατούσα γρήγορα για να γίνει καλά επειδή ήτανε καλή απέναντί μου. Όταν μου έδενες στην ελιά έξω από το σπίτι μας, μου έφερνε με την ποδιά της σκύβαλα από το αλώνι μας και δίπλα ένα γουβά νερό. Εσύ δεν το έκανες ποτέ αυτό.
Μετά από αρκετά χρόνια κάνανε την εμφάνισή τους τα μέσα μεταφοράς της νέας τεχνολογίας τα οποία εκτελούσαν όλες τις εργασίες που εκτελούσε ο γάιδαρος. Από τότε μειώθηκε η διατήρηση αυτού του ζώου εκτός των ορεινών περιοχών αλλά με λιγότερη εργασία και με καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και διατροφής μέσα σε σύγχρονους στάβλους.
Έτσι παρά τη μικρή του νοημοσύνη τα κατάφερε με την υπομονή του να μείνει στη ζωή και να ζει σήμερα με όλες τις ανέσεις, ξεχνώντας τα όσα πέρασε στο παρελθόν του. Την Κατοχή και ο άνθρωπος παρόμοια υπομονή έκανε και μπόρεσε να διατηρηθεί στη ζωή. Και αυτός με τα μέσα της νέας τεχνολογίας, καλύτερα προχωρούσε στην πρόοδο με καλύτερη διαβίωση και διατροφή, διαφεύγοντας τους κινδύνους που τον απειλούσαν επί πολλά χρόνια. Έτσι διαπίστωσε ότι η υπομονή τις περισσότερες φορές ωφελεί και λιγότερες βλάπτει σε όλα τα εμπόδια που θα συναντά κατά τη διάρκεια της ζωής του «οικονομικά εργασιακά». Από τότε αλλά και σήμερα συνηθίζεται να λέγεται ότι με τη γαϊδουρινή υπομονή βγαίνεις πάντα κερδισμένος. Πήρε το βάπτισμα από τα βιώματα και την διατροφή του γαϊδάρου.
Με την υπομονή του ο άνθρωπος τα χρόνια που περάσανε αντιμετώπιζε όλες τις δυσκολίες που συναντούσε και το αποτέλεσμα της ήτανε να βιώνει καλύτερα. Χρειάζεται όμως ν’ αναφερθούμε σε μια από αυτές:
Ο Μανώλης είχε μεγάλη οικογένεια γι’ αυτό φύτευσε ελιές να βγάζει λάδι για το σπίτι του.
Ένας χωριανός του βοσκός με τα πρόβατά του συχνά τάιζε τα δέντρα και ήτανε το εμπόδιο να μην μεγαλώσουν.
Μια μέρα ο Μανώλης συνάντησε στο δρόμο τον καλό του φίλο τον Κωστή και του είπε το γεγονός με τον βοσκό και πρόσθεσε: Μέχρι τώρα Κωστή, κάνω γαϊδουρινή υπομονή. Από σήμερα όταν θα τον συναντήσω θα του κάνω μεγάλο κακό, θα τον τραυματίσω γιατί λάδι δεν θα φάω ποτέ. Ο Κωστής τον είδε αγριεμένο και για να προλάβει το κακό του είπε:
«Μανώλη, κάνε ακόμα λίγη υπομονή, αυτός είναι κουζουλός, θα σε μπλέξει και θα μπεις στη φυλακή. Εγώ θα τον βρω και θα του ψάλλω κάμποσα και θα τον στρώσω». Έτσι και έγινε.
Τελειώνοντας με την υπομονή που διέθεσε ο άνθρωπος στη χώρα μας πριν και μετά την Κατοχή κατάφερε να διατηρηθεί στη ζωή παρά τις σκληρές δοκιμασίες που είχε συναντήσει.
Πράγματι, οι θυσίες του δεν χαθήκανε και μπήκε πρωτοπόρος στην πρόοδο. Για αρκετά χρόνια πέρασε χαρούμενες εποχές και το μέλλον του ήταν πλέον ορατό. Όμως πριν από λίγα χρόνια οι κόποι του αρχίσανε να χάνονται καθ’ ότι η πολιτεία μας δεν τους αξιολόγησε σωστά και πήρανε πάλι το δρόμο της παλιάς εποχής.
Η κακή διαχείριση αυτών από τους υπεύθυνους φέρανε τη χώρα μας σε μεγάλη οικονομική κρίση. Οι αδίστακτοι και οι άπονοι το βάρος αυτής το φορτώσανε στο λαό με σκληρούς φόρους. Το φορτίο είναι βαρύ και ασήκωτο από αυτό που έβαζε ο άνθρωπος στο γάιδαρό του να το μεταφέρει. Δεν ελπίζει ότι θα σωθεί η ζωή του όσο γαϊδουρινή υπομονή και αν κάνει. Προσπαθεί και ελπίζει μόνο στο δημιουργό μας Θεό.
