ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ MR. SC.
E-MAIL: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Πολλές οι πόρτες κι ακόμα περισσότερα τα παράθυρα. Ανοίγουν, κλείνουν, χτυπούν στα μούτρα κάποιων, κλειδώνονται, σπάνε, ενισχύονται, διαρρηγνύονται και αμπαρώνονται. Δίνουν εκείνη την αίσθηση της σιγουριάς πως «όταν κλείσει η πόρτα» ο κόσμος έξω δε βλέπει, δεν ακούει, δεν ασχολείται τελικά. Γιατί οι άνθρωποι έχουν πολλές φορές την ανάγκη να απομονώνονται, να κοιτάζουν το ταβάνι μόνοι τους, να βρίσκονται μονάχοι στο δικό τους χώρο, να μετρούν με τα δικά τους ρολόγια το χρόνο και να αισθάνονται ασφαλείς χωρίς να είναι, σίγουροι δίχως να έχουν βεβαιότητες, κοινωνικοί χωρίς να επιδιώκουν κοινωνικότητες και χρήσιμοι χωρίς να ασχολούνται με δραστηριότητες. Ανοίγουν και κλείνουν πόρτες στην ελπίδα, στην μοναξιά, στην παρέα, στο αύριο, στο χτες, στο παρόν, στο παρελθόν και στο μέλλον με δυο λόγια. Ευχολόγια και μοιρολόγια πάνε μαζί, κλάματα χαράς και γέλια απελπισίας, λόγια ουσίας κι άλλα που τα παίρνει ο αέρας και χάνονται.
Ξυπνάς κάποιες μέρες το πρωί κι έχεις εκείνη την περίεργη αίσθηση πως μια μαύρη αντάρα πλανάται από πάνω σου, νιώθεις μέσα σου πως κάτι δεν πάει καλά. Ο κόσμος σου φαίνεται αλλιώτικος, ξεχαρβαλωμένος, ξεβιδωμένος και άμορφος. Νιώθεις τότε πως φταις κι εσύ για όλη αυτή την κατάσταση, πως κάπου χάθηκες στη μετάφραση, πως έπαιξες λάθος ρόλο στην παράσταση. Ενώ έπαιρνες σωστά την εικόνα που υπήρχε γύρω σου, την έσπαγες σε μικρά κομμάτια για να την αποκωδικοποιήσεις κι όταν τη συνέθετες ξανά έβγαινε κάτι διαφορετικό, κάτι ξένο που δεν είχε καμία σχέση με αυτό που έβλεπες πριν. Γιατί; Γιατί απλά ένιωθες πιεστικά στο στήθος σου την ανάγκη να δικαιολογήσεις τις ασχήμιες, να εξηγήσεις τις συμπεριφορές και να βαφτίσεις τις αδικίες σε άμυνες. Γνωριμίες, δημόσιες σχέσεις, ξεπέτες, λόγια, συκοφαντίες και «θάψιμο». Κι είναι τουλάχιστον αφελές να ισχυρίζεσαι πως δεν ήξερες από πριν τι είναι όλα αυτά και που οδηγούν. Χαζομάρες. Ο καθένας ζει. Το θέμα είναι πως διαχειρίζεται τη ζωή του.
Νιώθεις γεμάτος και άδειος ταυτόχρονα. Κενός σα να σου έχουν ρουφήξει το συναίσθημα, αβαρής σα να σου έχουν κάνει μετάγγιση στο αίμα. Ναι, έχεις ζήσει πολύ. Έχεις τόσες εμπειρίες που όταν τις αναπολείς νιώθεις να γίνεται παρέλαση στο κορμί σου. Είσαι πλήρης αλλά πάντα υπάρχει χώρος για κάτι καινούριο, πάντα παραμερίζεις στο νέο από περιέργεια. Η ζωή είναι ωραία, αλλά η οπτική σου είναι λάθος. Δεν εστιάζεις σωστά στα σημαντικά και στα σπουδαία αλλά πάς κι ασχολείσαι με τα ασήμαντα και τα υποδεέστερα. Εσύ φταις, δεν φταίει η κοινωνία δεν σε τράβαγε κανείς με το ζόρι να ανοίξεις αυτή τη σφαλισμένη και αραχνιασμένη πόρτα. Ακόμα κι όταν έτριζε στο άνοιγμά της δεν προβληματίστηκες, δεν έδωσες χώρο στο δισταγμό και στην αμφιβολία. Μπήκες χαρούμενος και περίεργος και βγήκες τσαλακωμένος κι αλλαγμένος. Χάλασες και τώρα πρέπει να επισκευάσεις τον εαυτό σου, να τον πάς στη μοδίστρα για να ράψει τα σχισίματα. Κανέναν δεν μπορείς να πατρονάρεις πια γιατί ακόμα κι αν οι άνθρωποι σε κατανοούν, αυτό δε σημαίνει πως μπορούν και να σε διορθώσουν.
Εσύ σε κουβαλάς όλη μέρα. Μην παραπονιέσαι επειδή έχεις φτιάξει το τέλειο ερείπιο, νομίζοντας πως αποτελεί υποχρέωση για τους άλλους να σε αναστηλώσουν. Ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα, κουβαλάει τα δικά του βάρη, κολυμπάει στη δική του θλίψη. Άνοιξε-κλείσε μια ζωή χρησιμοποιώντας την ίδια πόρτα, την ίδια τακτική την ίδια αγκαλιά. Κρέμασε η πόρτα, έφυγαν από τη θέση τους οι μεντεσέδες και χάλασε η αγκαλιά από την κακομεταχείριση του εαυτού σου και των άλλων. Μαζέψου τώρα, πάρε την καλύτερή σου εκδοχή και φτιάξε τα χαλασμένα σου. Η ζωή τρέχει, δεν σε περιμένει. Κλείσου μέσα και κοίταζε από το παράθυρο ελεύθερα τον κόσμο χωρίς να σε βλέπει εκείνος. Είναι ασφαλές, «it is safe». Καλή αυγή….
