O Όσκαρ Ουάιλντ είχε πει πως υπάρχουν δύο τραγωδίες στη ζωή. Η πρώτη όταν δεν εκπληρώνονται οι επιθυμίες μας. Η δεύτερη, όταν εκπληρώνονται. Σε αυτή τη μετέωρη ψυχολογική κατάσταση βρίσκονται εσχάτως οι κυβερνώντες. Εκεί που φάνηκε ότι κάτι μπορεί να αποσπάσουν για το χρέος, οι επιπλέον δεσμεύσεις που ζητούν οι δανειστές είναι τέτοιες που μάλλον πρέπει να σκέφτονται ότι «καλύτερα να μην μας έδιναν τίποτα». Το ζητούμενο έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι η δεύτερη αξιολόγηση με ότι αυτή συνεπάγεται για τα εργασιακά ή την ενέργεια. Το διακύβευμα είναι πλέον η συμφωνία για την επόμενη τριετία με πρόβλεψη για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα 3,5%. Νέα σκληρά μέτρα δηλαδή, ύψους 4 δις, που θα αποστεώσουν κάθε παραγωγική δυνατότητα αυτής της χώρας. Διαφορετικά, τέταρτο μνημόνιο.
Μπροστά σε αυτή τη στενωπό, η Κυβέρνηση θυμήθηκε τον παλιό καλό της εαυτό, παρουσιάζοντας την γνωστή, φαινομενικά σχιζοειδή, πολιτική συμπεριφορά. Την μία μέρα ο Πρωθυπουργός, ως Dr Jekyll, απευθύνεται στην κοινοβουλευτική του ομάδα και αναλύει με εντυπωσιακή σαφήνεια και ακρίβεια πως ο εκτροχιασμός του προγράμματος θα αποτελέσει την «τέλεια καταστροφή για την οικονομία», οδηγώντας σε «νέο μνημόνιο». Την άλλη, ως Mr Hyde, θυμάται το ένδοξο, αγωνιστικό του παρελθόν: Ταξιδεύει με τα χρήματα του Έλληνα φορολογουμένου στην Κούβα για να αποτίσει φόρο τιμής σε έναν δικτάτορα. Και απειλεί με εκλογές μπροστά στις νέες, «παράλογες απαιτήσεις των δανειστών».
Προσωπικά δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η Κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να υπογράψει οτιδήποτε της ζητηθεί προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία. Οι κυβερνητικοί βουλευτές συνιστούν μια συμπαγή πλειοψηφία που με αδιατάρακτη ενότητα ψηφίζει τα πάντα. Γνωρίζουν άλλωστε καλά ότι εκλογές αυτή τη στιγμή θα είναι καταστροφικές. Αυτό που ξόρκιζαν, την «αριστερή παρένθεση», θα γίνει πράξη.
Στην πραγματικότητα το μοναδικό κριτήριο ανάγνωσης των πολιτικών εξελίξεων συνεχίζει να παραμένει η πολιτική επιβίωση του ΣΥΡΙΖΑ. Με μια ποιοτική ωστόσο διαφορά: οι εκλογές αποτελούν πιθανή εναλλακτική όχι μόνο ως αποτέλεσμα κυβερνητικού τακτικού σχεδιασμού αλλά από την εμφανή πια αδυναμία των δανειστών να συμφωνήσουν στα χαρακτηριστικά του νέου προγράμματος. Το κλειδί εδώ για την ερμηνεία των εξελίξεων είναι η στάση του ΔΝΤ και ειδικότερα η επιμονή του στη συμφωνία εδώ και τώρα επί συγκεκριμένων, ονομαστικών μέτρων για το 2019.
Αυτό το σενάριο απεύχεται ο κ. Τσίπρας και γι αυτό αναζητά γι ακόμη μια φορά ανά την Ευρώπη «πολιτική» λύση. Αν αυτή δεν βρεθεί, τότε και μόνο τότε θα εξετάσει τη λύση της διαφυγής μέσω πρόωρων εκλογών. Η επεξεργασία αυτού του σεναρίου προϋποθέτει βέβαια δύο βασικά ζητούμενα: την διατήρηση μιας κρίσιμης «εκλογικής μάζας» και την εξασφάλιση ενός νέου «ηθικού πλεονεκτήματος». Διαδικασία που κορυφώνεται το τελευταίο διάστημα.
Για το πρώτο, η κομματική λεηλασία του κράτους έχει τεράστια αξία. Οι προσλήψεις μετακλητών έχουν σπάσει κάθε ρεκόρ, οι γενικές και ειδικές γραμματείες της Κυβέρνησης έχουν σχεδόν διπλασιαστεί, οι αχρείαστοι οργανισμοί όχι μόνο δεν καταργούνται αλλά αυξάνονται. Οι νέοι φόροι 2,5 δις για το 2017 δεν θα στηρίξουν την Υγεία και την Παιδεία αλλά προσλήψεις από το παράθυρο (π.χ. Κτιριακές Υποδομές) και δημόσιες επιχειρήσεις ( π.χ. ΔΕΗ, ΣΤΑΣΥ) που την τελευταία διετία ξαναέγιναν ελλειμματικές. Όσο για την κοινωνική πολιτική και το ασφαλιστικό σύστημα, αυτά θα χρηματοδοτούνται όχι από μια υγιή αναπτυσσόμενη οικονομία αλλά από τη στάση πληρωμών του Δημοσίου προς τους ιδιώτες.
Για το δεύτερο, ήδη διακινείται το σενάριο της ψήφισης των νέων μέτρων από 180 βουλευτές, με το σκεπτικό, υποτίθεται, πως αυτά ξεπερνούν την θητεία της παρούσας κυβέρνησης. Ο στόχος είναι να καταστεί η Νέα Δημοκρατία συνυπεύθυνη για την σημερινή κατάσταση και να εξαναγκαστεί να αναλάβει ευθύνες που δεν τις αναλογούν. Στη λογική τους, τυχόν άρνηση της να υπερψηφίσει τα νέα μέτρα αποσείει από το κυβερνητικό μόρφωμα την ευθύνη των εκλογών οι οποίες θα μπορούν πια να διεξαχθούν μέσα στο - ευνοικό γι αυτούς- κλίμα εθνικολαικιστικής πόλωσης και πολιτικής βαναυσότητας. Υπο την προυπόθεση δε της μη εκλογικής αυτοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας, ο τακτικισμός τους φτάνει ακόμη και στο σενάριο των διπλών εκλογών, ελπίζοντας ότι με την εφαρμογή του νέου εκλογικού νόμου θα αναβαπτιστούν πολιτικά.
Έναντι αυτού του μετεωρισμού και πολιτικού καιροσκοπισμού η στάση της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορεί να είναι άλλη από την κάθετη άρνηση στην ψήφιση νέων μέτρων. Μπροστά στο αδιανόητο ενός τέταρτου μνημονίου και των μακροχρόνιων πρωτογενών πλεονασμάτων επιλέγουμε το αυτονόητο: πολιτική αλλαγή ώστε μια αξιόπιστη Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη να εφαρμόσει το μόνο σοβαρό σχέδιο εξόδου από την Κρίση: τη Συμφωνία Αλήθειας. Που αλλάζει το μείγμα πολιτικής, με λιγότερους φόρους και δαπάνες, αποτελεσματικότερο Κράτος, επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων και των αποκρατικοποιήσεων.
Αυτή η Βουλή, με την συγκεκριμένη σύνθεση, δεν μπορεί να δώσει λύση. Η βάση για μια νέα διαπραγμάτευση θα είναι απόρροια ενός νέου συσχετισμού δυνάμεων ευρωπαϊκού προσανατολισμού και θέσεων που θα επεξεργασθεί ένα νέο κυβερνητικό σχήμα με κορμό τη Νέα Δημοκρατία. Πλέον, ο κ. Τσίπρας μόνο μια υπηρεσία έχει να προσφέρει στον ελληνικό λαό. Να υλοποιήσει την απειλή του για εκλογές.
Του Γιάννη Κεφαλογιάννη*
Βουλευτή Ρεθύμνου, Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου ΝΔ
