Μετά την επίσημη δημοσιοποίηση της επιστολής Τσακαλώτου «Ευπειθώς αναφέρω …» απομένει να ντυθούμε όλοι στο χακί και να εκτελούμε διαταγές, στο κατά τα άλλα δημοκρατικό περιβάλλον της Ε.Ε. που ζούμε. Πάντως όλα έχουν και τα όρια τους, ανεξάρτητα το ποιος κυβερνά αυτό τον άμοιρο τόπο.
Θα σας θυμίσω το τι ισχυριζόταν ένας τέως αντιμημονιακός Πρωθυπουργός, ο κ.Σαμαράς, στην κοινοβουλευτική του ομάδα το Νοέμβριο του 2011 «...Λένε ότι για να ξεμπλοκάρει η έκτη δόση θα πρέπει να υπογράψουμε κοινή δήλωση όλα τα κόμματα. Το ξαναλέω τέτοια υπογραφή δεν βάζω». Τη συνέχεια τη ζήσαμε με την περίφημη δήλωση του «ουδείς αναμάρτητος», ως Πρωθυπουργός, στο Βερολίνο τον Αύγουστο του 2012.
Στις 30-3-2015 στη Βουλή ο σημερινός -τελευταίος;- αντιμνημονιακός Πρωθυπουργός, κ. Τσίπρας, καμάρωνε για την τόλμη του, να εξοστομίσει μέσα στο Βερολίνο τις απαγορευμένες λέξεις : Siemens, κατοχικό δάνειο, αξιοπρέπεια, εθνική κυριαρχία, ρωτώντας τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης «Αλήθεια κ. Σαμαρά, έπραξα ορθά που τα είπα αυτά στο Βερολίνο ή μήπως θα έπρεπε κι εγώ να πω ουδείς αναμάρτητος στην κ. Μέρκελ;».
Έλα όμως που κι αυτός ο αναμάρτητος...τελικά αμάρτησε, μέσω της επιστολής Τσακαλώτου.
Μη μου πείτε ότι δε ζούμε φαινόμενα πολιτικού σουρεαλισμού;
Εκτιμώ ότι το θέμα που θα πρέπει να προβληματίσει όλους τους πολιτικούς του ελληνικού κοινοβουλίου δεν είναι εάν το βοήθημα δόθηκε τόσο προς τη σωστή κατεύθυνση ή στο σωστό χρόνο με βάση το 3ο μνημόνιο αλλά εάν η πολιτική ταπείνωση που υπέστη η ελληνική κυβέρνηση σηματοδοτεί την ταπείνωση της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας, για να μην πω της εθνικής μας κυριαρχίας, για μια ακόμη φορά.
Μιας κυριαρχίας που βλέπαμε μια ζωή να κινδυνεύει εξ ανατολών και που τελικά διαπιστώνουμε ότι περισσότερο κινδυνεύει εκ δυσμών...με οικονομικούς όρους.
Όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι-αναλυτές επιμένουν ότι τα νούμερα δε βγαίνουν, η κοινωνία το διαισθάνεται και η αγορά το επιβεβαιώνει εδώ και επτά χρόνια!
Οι κυβερνήσεις σερνόμενες από τα μνημόνια υπόσχονται συνεχώς ένα καλύτερο “αύριο”, αλλά δεν είναι όμως δυνατόν να υπάρξει το “αύριο” εάν, εν τω μεταξύ, έχει πεθάνει το “σήμερα”.
Εκεί δυστυχώς οδηγούμαστε θυσιάζοντας ατομική και εθνική αξιοπρέπεια στο βωμό μιας ευρωπαικής συλλογικότητας προτεσταντικών αξιών.
Εάν, με πρόσχημα το μη συμφωνημένο βοήθημα, σερνόμαστε από αναβολή σε αναβολή στη λήψη αποφάσεων εκ μέρους της Ε.Ε. είναι σίγουρο ότι κάτι θα συμβεί με πρωτοβουλία είτε των εταίρων μας είτε δική μας.
Το ερώτημα είναι: Ποιος θα πάρει την πρωτοβουλία; ...για τους Έλληνες ρε γ@μώτο!
Επειδή συχνά γίνεται επίκληση του όρου “σκληρή διαπραγμάτευση” παραθέτω τι είχε αναφέρει, η συντηρητική πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Μάργκαρετ Θάτσερ που ήταν πολέμιος του κράτους πρόνοιας και των παροχών στις χώρες του Νότου, για τον Ανδρέα Παπανδρέου με τον οποίο είχε συγκρουστεί πολλές φορές
«Δεν τον συμπάθησα, αλλά ποτέ δεν έφυγε από Διάσκεψη Κορυφής της ΕΟΚ, χωρίς να πάρει κάτι για τη χώρα του».
