Μια αριστερά που το παίζει δεξιά, δεν είναι ούτε αριστερά, ούτε δεξιά είναι καρκινικό μόρφωμα. Λέμε ότι η Χρυσή Αυγή είναι μόρφωμα, με προμετωπίδα τον φασισμό – ναζισμό και το ρατσισμό, όμως αυτή δεν το παίζει ενάρετη. Την πολεμάμε γιατί είναι αυτή που είναι. Τους αριστεροδεξιούς όμως, πως θα τους πολεμήσουμε αν δεν τους ξεσκεπάσουμε; Ένας καμουφλαρισμένος με τον λαϊκισμό παρασύρει τον λαουτζίκο, που αρέσκεται σε ωραίες υποσχέσεις, ωραία λόγια, συμπαθητικά πρόσωπα. Οι περισσότεροι που δολοφονούν το λαό έχουν σατανικό πρόσωπο, με χαμόγελο αγγέλου, παραπλανούν και κοροϊδεύουν ανερυθρίαστα.
Μα αυτά τα βρήκαμε από τους άλλους, διατείνονται σε κάθε συζήτηση. Παραλάβαμε ύφεση 25% και ανεργία 27% και υπογράψαμε όλοι μαζί το 3ο μνημόνιο για να μην μας βγάλουν από την Ε.Ε.
Δεν το εφαρμόζουμε καλύτερα; Σκάστε! Τώρα παίρνεις φόρα για την τηλεόραση, να τον γ… σεις τον πούστη. Την ακροτελεύτια όμως στιγμή, την υπερπηδάς με τον παλμό του Βαλερί Μπρούμελ (ψαλίδι) και κουτουλάς στον τοίχο. Ενώ η γυναίκα σου σε τσιτώνει.
Ε, κακομοίρη, εκεί κατάντησες. Να πηδάς μόνο την τηλεόραση.
Παλιότερα ανέβαζα και εγώ το μένος μου για ο,τιδήποτε, ειδικά για τον Ανδρέα, στην κορυφή του Υμηττού. Ξανά το κατέβαζα υπερπηδώντας πραγματικά τους θάμνους, μέχρι και κατσοπρίνια. Αν μέχρι να καμπίσω στην Καισαριανή, δεν μου είχε φύγει, την άλλη μέρα το πρωί ξανά τα ίδια. Είχα παρατηρήσει πως το μένος φεύγει γρηγορότερα όταν το περπατάς νύχτα. Όλες οι μοναχικές πορείες μου ήταν νυχτερινές, ακόμα και οι Ψηλορειθιανές και του Κέντρους.
Με τα βουνά αυτά είχα και έχω βιωματική σχέση και πάντα με συντροφεύουν στους στοχασμούς μου. Ανέβηκα (πάντα νύχτα) και κατέβηκα, δεκάδες φορές, ποτέ από μονοπάτια. Δεν θυμάμαι, πίσσα σκοτίδι, να λοξοδρόμησα, να σκόνταψα, να έπεσα.
Όλοι με συμβούλευαν να έχω παρέα, για το απρόοπτο. Επί λόγω γερό που λένε, ήμουνα προετοιμασμένος αν σπούσα κανένα πόδι να τελειώσω στο αγαπημένο μου βουνό και να με φάνε οι σκάρες. Θα ήταν μια εύνοια του Κρηταγενή Δία.
Σε ένα καφενείο στο Ρέθεμνος συζητούσαμε για τη βροχή που έπεφτε, για τις ελιές που είναι καλόλαδες φέτος και όπως κάθε φορά που σμίγουμε, ανταλλάσσουμε τις παρατηρήσεις μας για τις αβαρίες της ηλικίας μας.
Κείνη την ώρα το κάνει ο διάολος και μπαίνει μια μακρύφυλλη κοπελιά και μας έμπηξε μια μαχαιριά στην καρδιά. Άνοιξε η γης και μας κατάπιε. Εγώ μάλιστα πήδηξα τον μαντρότοιχο του Δημοτικού στο Καμαράκι και χώστηκα στις τουαλέτες. Ζοριστήκανε να με γυρίσουν πίσω.
- Έλα μου λένε, μη φοβάσαι, έφυγε.
Συνήθως αφού φεύγει ο κίνδυνος να ξεφτιλιστείς το παίζεις μονομάχος και κάπου εδώ μπαίνουν και τα εννιάμερα της μνήμης ως προς τις καυχησιολογίες.
Φυσικά αυτός που μνημονεύεται μετά τις εννιά μέρες από το συμβάν είναι πάντα ο κώλος. Ένας μάλιστα σπουδαγμένος καφενόβιος το ανέλυσε. Μας είπε λοιπόν, ότι η φράση αυτή είναι πραγματική, γιατί μετά την παραβίασή του, παίρνει εννιά μέρες αναρρωτική, ή θέλει εννιά μέρες να δεχτεί ξανά τον εισβολέα. Υπάρχει μια περίπτωση να μνημονεύεται στο τριήμερο όταν ο εισβολέας είναι μίνι (μπάμια).
Μετά του κώλου τα εννιάμερα νομίζω πως τα πολιτικά δρώμενα, τα ψεύδη, οι κοροϊδίες και οι παλινωδίες, είναι πάντα του κώλου του ανακηρυχθέντα αδιαφιλονίκητο βασιλιά των οργάνων του σώματος από το 1758, είτε το πιστεύετε, είτε δεν τον πιστεύετε. Μια αφοδευτική απεργία 3-4 ημερών πείθει και εδραιώνει την κυριαρχία του.
Η πρώτη έγνοια του χειρούργου μετά την εγχείρηση και το πέρας της νάρκωσης, είναι αν άρχισε να εκβάλλει τα φυλακισθέντα αέρια.
Τελικά όπως και να το εξετάσω, οι τωρινές καταστάσεις ελάχιστα υπολείπονται από το επίπεδο του εις το εννιαήμερον μνημονευομένου, με την διαφορά ότι ζέχνουν και βρωμούν, πτωμαΐνη σαν το θράσος. Ο μνημονευόμενος με μικρή φροντίδα ανθεί και ευωδιάζει. Ο ψεύτης δημαγωγός που σταυρώνει τον λαό του, θα έχει το ανάθεμα και την κατάρα του, εν παντί χρόνω, όσο κι αν μας γράφει στα κιτάπια του. Αήθης και ποταπή θα μείνει η μνήμη του.
Μετά μας προέκυψε ο Κάστρο. Μέχρι και γω συγκινήθηκα. Ως το 1980 ήμουν οπαδός και θαυμαστής του και της Σοβιετικής Ένωσης που ήταν πάντα στο πλευρό του, απέναντι από την ανοιχτή μπούκα των ΗΠΑ. Για μας όλους εκπροσωπούσε τον αέναο αγώνα κατά των ιμπεριαλιστών φαταούληδων που όσο πηδούν τους δικούς μας επαναστάτες τόσο και ονειρευόμαστε ένα τέτοιο ηγέτη να σηκώνει το ανάστημά του, εκπρόσωπος του μικρού αλλά περήφανου λαού, του πάντα προδομένου.
Δυο φορές ο λαός έφταξε κοντά στη βρύση να νεροποτιστεί, τη μια με το ΚΚΕ το 1944 και την άλλη με την εικονική αριστερά που πίστεψε το 2015. Και στις δύο ιστορικές συγκυρίες, εκιότεψαν οι ηγεσίες. Εφάνηκαν πολύ κατώτερες των προσδοκιών του λαού και εν τέλει τον έδωσαν βορά, οι πρώτοι στους ταγματασφαλίτες και οι δεύτεροι στα κοράκια των αγορών και των κρατών της ευρωπαϊκής δήθεν αλληλεγγύης.
Ο αγώνας του λαού προδόθηκε στο Λίβανο, στην Καζέρτα, στη Βάρκιζα. Στον εμφύλιο τον έσπρωξαν οι Αγγλοαμερικανοί για να τον λιανίσουν. Και η πάντα φωτισμένη ηγεσία τσίμπησε και μετά λάκισε αφήνοντας στα χέρια των υποτελών, των Αγγλοαμερικανών, τους αγωνιστές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, Δ.Σ.Ε.
Μετά από 30 χρόνια σήκωσε κεφάλι με τον Ανδρέα. Κάτι ήταν κι αυτό, να φύγει το χαρτί των κοινωνικών φρονημάτων και να σταματήσει ο διωγμός των ΕΑΜιτών ΕΛΑΣιτών. Όμως όλα τα υπόλοιπα ήταν φούμαρα. ΕΟΚ – ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Άλλη προδοσία του εύπιστου λαού. Και φτάνουμε στη μεγίστη των προδοσιών από τους ανθρώπους που καπηλεύονται την αριστερά. Αποδείχτηκε ότι ενδιαφερόντουσαν μόνο για την εξουσία αφού την κατέκτησαν, έγιναν διώκτες του λαού με αριστερό προσωπείο.
Εφάρμοσαν και εφαρμόζουν τα μνημόνια οι άθλιοι με περισσότερη προθυμία από τους δηλωμένους φιλελεύθερους μνημονιακούς. Τώρα που στριμώχνονται τα πράγματα με τους νέους όρους των πατρώνων μας, Δ.Ν.Τ. και Ε.Ε. για νέες θυσίες, οι μεγάλοι πατριώτες, το σκέπτονται. Να τους δεχτούν και να παραμείνουν στην εξουσία ή να πάνε σε εκλογές, για να ξαναγυρίσουν μετά από δύο χρόνια θριαμβευτές. Από το 2010, κάθε μνημόνιο αλλάζει κυβέρνηση. Είναι η πολιτική του πάσου και της καυτής πατάτας, που ίσχυε και προ μνημονίων.
Κώστας Καραμανλής την έδωσε στον Γ. Παπανδρέου, Γ. Παπανδρέου σε Παπαδήμο – Βενιζέλο – Σαμαρά, Σαμαράς την έδωσε στον Λαοσωτήρα Τσίπρα για να μην ξανασηκώσει κεφάλι ο απατημένος λαός και ο Τσίπρας ετοιμάζεται να την πασάρει στον Κυριάκο.
