ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ MR. SC.
E-MAIL: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Ναι, εκεί υπάρχεις. Ανάμεσα στους πολλούς. Είσαι μια ασήμαντη λεπτομέρεια ανάμεσα στους αφηρημένους περαστικούς, πίσω από τους οχλαγωγούντες διαβάτες, πάνω από τους επί πάσης φύσεως τροχοφόρων οχημάτων αναβάτες. Βρίσκεσαι στα μεσοδιαστήματα των προτάσεων, στα κενά των παραγράφων, στα ψιλά γράμματα των συμβάσεων, στα μονόστηλα των εφημερίδων, στις επιλεγμένες φωτογραφίες των ειδήσεων και στα αμοντάριστα πλάνα των τηλεοπτικών καναλιών. Είσαι αγέρας στα πρόσωπα των μαθητών του απέναντι σχολείου, γίνεσαι λακκούβα γεμάτη νερό στα τρύπια παπούτσια του αποκαμωμένου συνταξιούχου, πέφτεις σαν χιόνι στο δώμα ενός φτωχικού σπιτιού σε ένα χωριό της ορεινής ενδοχώρας. Είσαι εδώ και δεν είσαι, λες αλήθεια κι όμως προσποιείσαι, μιλάς απλά για να μιλάς και δεν ακούς τι λες. Δεν ξέρεις από πού έρχεσαι, δεν έχεις αποφασίσει που επιθυμείς να πας και τελικά δεν ξέρεις τι θες.
Κάπου εδώ. Οι άνθρωποι γεννήθηκαν για να πεθαίνουν, οι διαδρομές σχεδιάστηκαν για να τελειώνουν, η φωτιές άναψαν για να σβήσουν, οι πόρτες άνοιξαν σε εκείνους που βρήκαν το θάρρος να τις χτυπήσουν, οι περισσότεροι δεν ακούν για να καταλάβουν, αλλά για να απαντήσουν. Ναι, εδώ στις μικρές λεπτομέρειες του κάθε δημιουργήματος, στις ατέλειες του κάθε έμβιου όντος κρύβεται η ομορφιά και το μεγαλείο. Στα μάτια των απλών ανθρώπων, στην ομορφιά των ζώων που υπάρχουν στη Γη, στην τελειότητα των φυτών που παράγουν καρπούς, στα άναρχα σχήματα, στα φουτουριστικά κτίρια, στα παράξενα αυτοκίνητα, στα καλά μας ρούχα, στα ωραία μας αρώματα, στα δώρα που με την καρδιά μας προσφέρουμε, στο καλό που κάνουμε χωρίς πολλές φορές να το ξέρουμε και στο θαυμασμό των παιδιών που μας κοιτάζουν με εκείνο το αθώο βλέμμα της προσμονής που μαρτυρεί πως χρόνια τώρα περιμένουν κάτι παραπάνω από εμάς.
Λίγο παρακάτω. Στο σημείο που συναντάς την ανισότητα μεταξύ της προκλητικής χλιδής και της απόλυτης ένδειας. Εκεί που τα μάτια δακρύζουν, στο όριο που και ο πόνος κουράζεται, στην κόχη που η αγάπη μοιράζεται και στο καβούκι που κανένας δεν νοιάζεται. Στο στήθος που αιμορραγεί, στα μάτια που στάζουν αίμα και δάκρυ, στης αδιαφορίας και στου παραπόνου την άκρη. Στις κλωστές της αγάπης που έσπασαν, στα παιδικά παιχνίδια που έμειναν ατελείωτα, στους έρωτες που δεν ευοδώθηκαν, στις λατρείες που προδόθηκαν και στα γράμματα που γράφτηκαν χωρίς να σταλούν. Εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για μια ιδέα, για ένα όνειρο που καίει κορμιά, μυαλά και συνειδήσεις, για έναν καλύτερο κόσμο που δυστυχώς χειροτερεύει ολοένα και περισσότερο. Εδώ που όλα πληρώνονται, στο χάος που εμείς δημιουργήσαμε, στις υποχρεώσεις μας που αμελήσαμε και στις υποσχέσεις που δεν τηρήσαμε.
Έρχονται Χριστούγεννα. Κάπου εδώ λοιπόν αλλάζει ο χρόνος και τελειώνει το ταξίδι. Άνοιξες πανιά για άλλες θάλασσες, άλλαξες καράβι και καπετάνιο, έμεινες αρκετό καιρό στη στεριά, ώρα να μπαρκάρεις. Κουράστηκες να μιλάς και να γράφεις, κατάλαβες πολύ καλά πως η υπομονή συνορεύει με την αδιαφορία κι όταν τελειώνει η μια έρχεται η άλλη. Έσπασες την πένα σου, έκανες χαρτοπόλεμο τα χειρόγραφά σου, σταμάτησες εδώ και καιρό να γράφεις εκείνο το βιβλίο με τα ταξίδια που είχες ξεκινήσει. Έχεις κατακτήσει εκείνη τη μοναχική κορυφή που δε χρειάζεται πλέον να εντυπωσιάσεις κανέναν, δεν έχεις ανάγκη τον έπαινο και τον ψόγο κανενός. Εδώ ξεκινά η ελευθερία σου, κάπου εδώ σπας τις αλυσίδες της ψυχής σου. Το ξέρεις βαθιά μέσα σου πως κάτι πάει λάθος με τη γενιά μας, πως δεν γίνεται να υπάρχουν θλιμμένα μάτια πάνω σε χαρούμενα πρόσωπα. Συμβαίνει όμως. Οι άνθρωποί μας θα είναι πάντα οι γιορτές μας. Κάθε μας κουβέντα πρέπει να εμπεριέχει ζεστασιά, ενσυναίσθηση και αγάπη. Γιατί κι οι λέξεις είναι φλέβες και μέσα τους τρέχει αίμα. Μπορούν να ζεστάνουν αλλά και να παγώσουν τις ψυχές των ανθρώπων, στους οποίους απευθύνονται. Χρόνια Πολλά και καλή αντάμωση φίλες και φίλοι…
