ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ MR. SC.
E-MAIL: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
«Αν είναι να γίνει βασιλιάς, ας έχει και τη δική μου, την ετοιμοθάνατη ψήφο μου. Να του πεις ότι του την δίνω. Κι όλα όσα έγιναν να του τα πεις. Να του τα πεις με λεπτομέρειες όπως έγιναν, να του εξηγήσεις τις αιτίες που τα προκάλεσαν. Μονάχα αυτά που έγιναν. Τα υπόλοιπα είναι σιωπή».
[The Tragicall Historie of Hamlet]
[William Shakespeare]
Με βάση τον τίτλο θα έπρεπε να γράψω ένα «βουβό» κείμενο. Πραγματικά σκοπεύω να το προσπαθήσω γιατί πάντα πίστευα πως υπάρχουν σιωπές που μιλάνε και κουβέντες που δεν λένε απολύτως τίποτα. Ναι, τους ζηλεύω εκείνους τους ανθρώπους που λένε πολλά με λίγα λόγια, που σε κοιτάζουν με ένα ατάραχο βλέμμα κάθε φορά που ξεστομίζεις μια κρίση, κάθε φορά που μέμφεσαι το γείτονά σου, κάθε φορά που καταφέρεσαι κατά πάντων, φορώντας το φωτοστέφανο που θαμπώνει όλους εμάς. Έχουμε δυο αυτιά και ένα στόμα και με αυτή την αναλογία πρέπει να τα χρησιμοποιούμε, πρέπει να ακούμε πολύ και να μιλάμε λίγο. «Acta, non verba» έλεγαν οι Λατίνοι, πράξεις και όχι λόγια. Άλλωστε είναι γενικά παραδεκτό στη ζωή ότι οι άδειοι τενεκέδες κάνουν το μεγαλύτερο θόρυβο γύρω μας. Γιατί η σιωπή είναι σοφία, δεν κάνει γκάφες, δε ντρέπεται και δεν κοκκινίζει ποτέ για όσα δεν είπε.
Αντί σιωπής λοιπόν. Πάντα μου άρεσε εκείνη η σιωπή που ακολουθούσε μια ομιλία, την προτιμούσα από εκείνη που προηγούνταν. Από παιδί εκτιμούσα αυτούς που δεν μιλούσαν αν δεν τους ρώταγες κάτι κι ακόμα περισσότερο υπολόγιζα και σεβόμουν εκείνους που σε ηλίθιες ερωτήσεις απαντούσαν με μια εκκωφαντική σιωπή. Στα μυστικά κελιά του νου κρύβονται χίλιες σκέψεις αλλά το στόμα παραμένει κλειστό, στην καρδιά υπάρχει ταχυπαλμία αλλά το πρόσωπό παραμένει ανέκφραστο. Αγαπώ τους ανθρώπους που ερωτεύονται και δεν φλυαρούν. Κι αυτό επειδή είμαι σίγουρος πως αν αγαπούσαν μια γυναίκα λιγότερο, τότε θα μιλούσαν για εκείνη περισσότερο. Υπάρχει κι εκείνη η γυναικεία σιωπή, που αποτελεί το πιο δυνατό κλάμα, αυτή η βουβαμάρα που δείχνει πραγματικά πόσο έχει πονέσει μια γυναίκα όταν αρχίσει να αγνοεί εκείνον που την πλήγωσε.
Με ενδιαφέρουν οι ιστορίες των απλών και καθημερινών ανθρώπων που βαρέθηκαν να σιωπούν κλεισμένοι σε σπίτια που εκτυλίσσονται ασύλληπτα δράματα και θάβονται μεγάλα όνειρα. Σε σχέσεις που ο καιρός τις ξεθώριασε και σε παράφορους έρωτες που άφησαν χαρακιές στην καρδιά και στην ψυχή. Σε αγάπες παιδικές, σε δυστυχείς καταλήξεις, σε τραγικά αδιέξοδα, σε κωμικά ειδύλλια, σε ψεύτικα ηλιοβασιλέματα και σε φανταστικά ταξίδια. Δεν πετάξαμε ποτέ τις προκαταλήψεις μας, δε διεκδικήσαμε με σθένος τον έρωτά μας, δεν σπάσαμε ποτέ τα δεσμά του καθωσπρεπισμού, δεν μπορέσαμε να αποτινάξουμε από πάνω μας τη δήθεν ενσωμάτωση σε άγραφους κώδικες αστικής ευγένειας. Ανεχθήκαμε τους αγενείς, παίξαμε τα παιχνίδια των δημαγωγών, γίναμε εργαλεία χειραγώγησης και φερέφωνα επιτήδειων και παίξαμε καλά το ρόλο των εγχώριων ιθαγενών. Και μετά;
Μετά σιγή. Σιωπή ενοχής, μια βουβαμάρα σκέτο δηλητήριο στα δύσκολα, τότε που οι φίλοι μας είχαν ανάγκη τις κραυγές μας. Μια παράταιρη αφωνία που γινόταν σύμμαχος εκείνων που μιλούσαν ασταμάτητα κατασκευάζοντας ολόκληρα ψέματα από μισές αλήθειες. Ναι, είναι αλήθεια πως μιλούσαμε γιατί δεν γνωρίζαμε τίποτα και σιωπούσαμε επειδή ξέραμε πολλά. Ξεπεράσαμε θάλασσες που μας είχε ρίξει η μοίρα και κοντέψαμε να πνιγούμε σε μια κουταλιά νερό. Ακόμα ακούμε στα αυτιά μας εκείνη τη μεγαλειώδη σιωπή που ζουν οι άνθρωποι όταν κοιτάζουν ο ένας τον άλλον χωρίς να μιλούν. Αντί σιωπής να σκέφτεσαι και αντί να εκδηλώνεις την αγάπη σου με λέξεις, κάνε πράξεις. Κι εκεί που η μια στιγμή αφήνει την άλλη εσύ χαμογέλα. Απλά χαμογέλα μέσα από την ψυχή σου. Κι αν κάτι πάει στραβά, ε τότε χαμογέλα στραβά..!!
