Όπως κάθε χρόνο, οι σημαντικοί του πλανήτη μαζεύτηκαν στο Νταβός για να συζητήσουν τα οικονομικά προβλήματα της υφηλίου. Ενώ κοιτάζω τα τρέχοντα του Brexit στην ιστοσελίδα της Guardian, τα γεγονότα του Νταβός φαντάζουν λιγότερο σημαντικά.
Κάποια στιγμή όμως, το μάτι πέφτει στα κόκκινα γράμματα των γεγονότων στο Νταβός, και κάποια λεγόμενα μου τραβάνε τη προσοχή. Η Lagarde τονίζει ότι πρέπει να γίνει παγκόσμια ανακατανομή πλούτου.
Ξύνω το κεφάλι και απορώ. Κατά τα λεγόμενα της Oxfam, το 1% του πληθυσμού του πλανήτη κατέχει το 90% του παγκόσμιου πλούτου.
Προτείνει δηλαδή η αξιαγάπητη κυρία Lagarde να διανεμηθεί το 10% του παγκόσμιου πλούτου στο 99% του πλανήτη?
Γιατί δύσκολο το βλέπω να θέλει το 1% των μεγιστάνων να δουν τον πλούτο τους να μοιράζεται παγκοσμίως.
Όπως κάθε χρόνο, κάποιος προτείνει τη ίδια λύση. Φέτος είναι ο κύριος Biden των Ηνωμένων Πολιτειών.
‘Το πλουσιότερο 1% των πλουσίων πρέπει να πληρώσει περισσότερους φόρους.’
Και τότε είναι που το μάτι πέφτει στα λεγόμενα του Ben Southwood του Adam Smith Institute, ο οποίος τονίζει ότι το ‘τρικ’ των προαναφερθέντων ερευνών της Oxfam είναι ότι εστιάζουν στον ‘καθαρό’ και όχι τον ‘ακαθάριστο’ πλούτο. Και έτσι, για παράδειγμα, οι φτωχότατοι Κινέζοι εργάτες εμφανίζονται να είναι πλουσιότεροι από τους καταχρεωμένους αποφοίτους του Harvard.
Παραθέτω όμως, γιατί εκείνος τα λέει καλύτερα…
‘Η Oxfam παραπλανάει και πάλι με τις στατιστικές της σχετικά με την ανισότητα του πλούτου. Σύμφωνα με την Oxfam, οι φτωχότεροι άνθρωποι του πλανήτη είναι οι πρόσφατοι απόφοιτοι του Harvard, κατέχοντας σωρούς χρεών από σπουδαστικά δάνεια. Τα 2 δισεκατομμύρια των φτωχότερων αυτού του πλανήτη δεν έχουν μηδέν πλούτο, αλλά μοιράζονται περίπου 500 δισεκατομμύρια αρνητικού πλούτου. Ο φτωχότερος άνθρωπος στο κόσμο, είναι πλουσιότερος από τους επόμενους 30 μαζί. Η κατοχή αρνητικού πλούτου μπορεί στην πραγματικότητα να είναι σημείο ευημερίας, δεδομένου ότι, μόνο άτομα με προοπτικές μπορούν να εξασφαλίσουν δάνεια. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ένα μεγαλύτερο θέμα σχετικά με αυτή τη θεωρεία. Πιο ουσιαστικά μέτρα δείχνουν ότι υπάρχει μεγαλύτερη ισότητα. Εκείνοι στη μέση και στο χαμηλότερο επίπεδο της κατανομής του παγκόσμιου εισοδήματος, έχουν κατά μέσο όρο πάρει αυξήσεις της τάξης του 40% μεταξύ του 1988-2008. Η παγκόσμια ανισότητα του προσδόκιμου ζωής και η καλύτερη υγειονομική περίθαλψη, δείχνουν ότι η καλύτερη διατροφή και υγειονομική περίθαλψη έχουν αυξηθεί αρκετά. Αυτό που πρέπει να απασχολήσει την παγκόσμια κοινότητα δεν είναι τα χρήματα των πλουσίων, αλλά η ευημερία των φτωχών.’
Αν είναι έτσι, ας αριθμήσουμε τις τεράστιες προοπτικές της καταχρεωμένης Ελλάδας μας λοιπόν, και ας τις κρατήσουμε με νύχια και δόντια.
Είναι ο πραγματικός και τεράστιος πλούτος μας.
Αυτός κινδυνεύει.
