ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ MR. SC.
E-MAIL: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Καλή Χρονιά φίλες και φίλοι. Προφανώς δεν αναφέρομαι στη μουσική κωμωδία «Το Έκτο Πάτωμα» του Alfred Zeri σε μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Γιατί αυτός είναι ο τίτλος του σημερινού άρθρου, στην πρώτη μας επαφή αυτό το χρόνο που ήδη διανύουμε. Ξέρουμε όλοι μικροί και μεγάλοι πολύ καλά και τι ώρα είναι και τι μέρα είναι και βέβαια ποια χρονιά. Αυτό που σίγουρα αγνοούμε είναι το θέμα. Και προφανώς το θέμα δεν είναι το βούτυρο στη φρυγανιά, δεν είναι τα πολλά λεφτά, δεν είναι το πρωινό ξύπνημα, δεν είναι τα εφτά μηνιάτικα και σίγουρα δεν είναι οι γείτονες που διαμένουν στο έκτο πάτωμα. Ούτε βέβαια οι δικές μας ανάγκες και οι κάθε λογής ψυχαναγκασμοί. Το ερώτημα λοιπόν παραμένει επίμονο, μονότονο, καίριο και εκκωφαντικό: «Ποιο είναι τελικά το θέμα;».
Το θέμα δεν εντάσσεται στα άκλιτα, στα απόρρητα και στα λανθάνοντα. Δεν προσδιορίζεται ακριβώς, δεν μετριέται αριθμητικώς, δεν εκτελείται αυθημερόν, δεν δρομολογείται αυτοδικαίως, δεν επιζεί διαρκώς, δεν είναι πάντοτε ορατό δυστυχώς, λαμβάνει χώρα ερήμην ημών, αναγιγνώσκεται από τους ευφυείς ευτυχώς, καθορίζεται επαρκώς και κυρίως και γράφεται ολογράφως προς πληρέστερη κατανόηση. Οι φορείς του θέματος θα έπρεπε να είναι αμφορείς γνώσης και σοφίας, να λαμβάνουν πρωτοβουλίες ως ενάγοντες και επισπεύδοντες, ως παράγοντες και παρόντες, ως παρόντες και απόντες και ως ιθύνοντες και διευθύνοντες. Κάπου εκεί στη μέση εσύ χαμένος ως παρόν, παρελθόν και μέλλον, ως περιβάλλον, ως γινόμενο και ως άθροισμα, ως συμβαλλόμενος, ως κρατούμενος και ως καταζητούμενος. Παίρνοντας κάθε φορά ένα επίθετο καθίστασαι διευθύνων σύμβουλος, διάττων αστέρας, μαθητευόμενος τεχνίτης, φορολογούμενος πολίτης, συνεπής υπάλληλος και τιμώμενο πρόσωπο.
Σας κουράζω και το ξέρω. Θα τα κάνω πιο λιανά. Το θέμα δεν είναι η αρχή αλλά οι αρχές. «Παίξε καλά κι ας χάσεις», λέγανε οι παλιότεροι. Κι είχαν κι εξακολουθούν να έχουν δίκιο. Είναι χίλιες φορές προτιμότερη μια τίμια ήττα από μια ανέντιμη νίκη, είναι σκαιό να κατέχεις κάτι που δεν σου ανήκει. Και το έργο το έχουμε δει πολλές φορές. Άνθρωποι μικροί ψηλά που θεώρησαν εαυτούς αφέντες και στρατάρχες και όχι υπηρέτες του λαού και εφαρμοστές του Νόμου. Μικροπρεπείς και χαμερπείς, λαλίστατοι και αμετροεπείς, κούφιοι και άδειοι που αντί να δίνουν αξία στη θέση τους πάσχισαν και πασχίζουν να πάρουν αξία από αυτήν. Κενόδοξοι και ματαιόδοξοι, λίγοι και άσημοι, προσώρας διάσημοι και διαρκώς αναλώσιμοι, μισητοί κατά τη θητεία και λησμονημένοι κατά την αποχώρηση. Το θέμα είναι βασικά αυτό: Η στράτα που αφήνεις, το μονοπάτι που χαράζεις, οι συγκρούσεις που επιλέγεις, οι επιβραβεύσεις που δίνεις, τα μεγάλα που ασχολείσαι και τα μικρά που προσπερνάς.
Το θέμα είναι επομένως το έκτο πάτωμα. Από το πρώτο πάτωμα λίγο ως πολύ έχουν περάσει όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί. Σύμφωνα με το υπόδειγμα της Πυραμίδας του Maslow [Maslow Pyramid] στο δεύτερο όροφο καλύπτεις τις ανελαστικές, τις ανάγκες της επιβίωσης σου γενικά. Στο διαμέρισμα του τρίτου ορόφου εξασφαλίζεις την ασφάλεια σου, εκείνη της οικογένειάς σου, την ασφάλεια της εργασίας σου, της υγείας και της περιουσίας σου. Στο τέταρτο επίπεδο έχεις νιώσει εκείνη την αίσθηση του «ανήκειν», την αγάπη, τη φιλία και την οικειότητα. Στο πέμπτο πάτωμα αισθάνεσαι την επιτυχία, την εμπιστοσύνη και την αυτοεκτίμηση. Εισπράττεις σεβασμό από τους άλλους και δίνεις σεβασμό και αναγνώριση σε αυτούς. Στο έκτο πάτωμα έχεις προχωρήσει στην ηθική επίλυση των προβλημάτων σου, έχεις αποκτήσει αυθορμητισμό και δημιουργικότητα στην κάθε σου ενέργεια, έχεις αποδεχτεί τα γεγονότα όπως είναι και δεν έχεις καμιά προκατάληψη. Έχεις αυτοπραγματωθεί, έχεις γίνει ανώτερος άνθρωπος. Πρόσεξε μόνο γιατί είναι ψηλά το ρετιρέ, μην κοιτάξεις κάτω. Μπορεί εύκολα να ζαλιστείς και να πέσεις στον ακάλυπτο του υπογείου.
