ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ MR. SC.
E-MAIL: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Χαράματα. Καινούρια μέρα ξημερώνει. Στην πόλη μας το κρύο ήρθε να προστεθεί στη γενική παγωμάρα που επικρατεί. Στην παγωνιά της αγοράς και στην ερημιά των άδειων καταστημάτων προστίθεται το ξεροβόρι. Την υποχρέωση της παρουσίας μας σε ένα κοσμικό γεγονός την ακολουθεί ο προβληματισμός για το αύριο. Στις ανάγκες των παιδιών υπάρχει η αίσθηση της αγωνίας μας για το μέλλον τους. Στο βλέμμα των γεροντότερων βλέπεις την ανημποριά να σκάει σαν το λάδι στο καντήλι. Κουλουριασμένοι στα χοντρά ρούχα μας, στριμωγμένοι στο μικρόκοσμό μας και με ένα γεμάτο έγνοιες κεφάλι περιφερόμαστε στα σοκάκια αυτής της όμορφης πόλης, που γιορτάζει την Αποκριά της, που ετοιμάζεται να υποδεχτεί τους επισκέπτες της για το καρναβάλι, που πασχίζει να αποδείξει σε κάθε ευκαιρία πως η κρίση δεν τη λύγισε, δεν την επηρέασε, δεν την άγγιξε. Μικροί και μεγάλοι θα γίνουμε ηθοποιοί σε μια καλά σκηνοθετημένη θεατρική παράσταση, της οποίας το σενάριο έγραψαν άλλοι, τα κοστούμια της οποίας μας πέφτουν λίγο στενά, αλλά θα ανέβουμε στο σανίδι και θα δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Τι κι αν την επόμενη μέρα βυθιστούμε πάλι στα προβλήματά μας; Κανένας δεν θα ασχοληθεί και καμιά σελίδα δεν θα τα αναφέρει αφού η Ιστορία γράφεται με γεγονότα και όχι με συναισθήματα.
«Δεν μπορώ σημαίνει δεν θέλω», μαθαίναμε μικροί στο σχολείο. «Θέλω σημαίνει μπορώ, άρα προχωρώ» μου είχε γράψει μια καθηγήτριά μου στο Γυμνάσιο με κόκκινο στυλό κάτω από μια έκθεση που της είχα παραδώσει. Κι άρχισα από τότε να συνειδητοποιώ τη δύναμη της θέλησης, την ισχύ της βούλησης, το νόημα της επιμονής και την αξία της υπομονής. Έμαθα να δίνω χρόνο σε ανθρώπους, να επιμένω σε στόχους, να υπομένω με αδήλωτο πόνο τις συμφορές μου, να κάνω αυστηρή κριτική στον εαυτό μου για τα λάθη μου, να δίνω αξία στην κάθε μου μέρα, να εκφράζω πλατιά την αγάπη μου και να εννοώ βαθιά το «καλημέρα». Γελώ πλέον με τους αχάριστους, με τους ξινούς και με εκείνους τους βρασμένους στο ζουμί τους, που ενώ τους έχεις κάνει χίλια χατίρια και τους αρνήθηκες μια χάρη στρίβουν τα μούτρα τους σα να έχουν καταπιεί ολόκληρο λεμόνι με τη φλούδα. Κατάλαβα πολύ καλά -ότι τις περισσότερες φορές- ο τρόπος που χαρίζεις κάτι έχει μεγαλύτερη αξία από το ίδιο το δώρο. Ναι, είναι στη φύση των ανθρώπων να κατηγορούν, να γλείφουν με ευκολία εκεί που έφτυναν πριν, να ποδοπατούν με κακία εκείνον που έπεσε. Και κατάλαβα πολύ καλά πως το κακό -όταν δεν το τιμωρείς στην αρχή- με τον καιρό μεγαλώνει.
Έρχονται δύσκολοι καιροί για όλους. Δεν είμαι μάντης, ούτε μου αρέσει η αστρολογία. Το σήμερα είναι το αύριο για το οποίο ανησυχούσαμε χτες. «Δεν μπορώ» σκέφτεσαι, δεν μπορεί ούτε ο άλλος, δεν μπορεί και δεν θέλει κανένας τελικά. Φοβάμαι και φοβάσαι, το ξέρω. Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα, παλιώσανε τα όνειρα μου και πέφτουν σαν χρεωκοπημένες κυβερνήσεις. Γέρασα με ένα πικρό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη και το πλοίο δε φάνηκε ακόμη. Έχεις μάτια και βλέπεις, κοίταξε καλύτερα μπροστά σου γιατί άμα δεν μπορείς τα χρησιμοποιήσεις για να δεις, τότε σίγουρα θα σου χρησιμεύσουν για να κλάψεις. Μισός αιώνας κοντεύει, τα δύο τρίτα της ζωής μας τα ξοδέψαμε, μεγαλώσαμε, πρέπει να σοβαρευτούμε, κατάλαβέ το. Κι ας λες εσύ πως αγαπάς τη βροχή, αλλά πάντα ανοίγεις την ομπρέλα σου όταν βρέχει. Κι ας διατείνεσαι πως αγαπάς τον ήλιο, όμως πάντα ψάχνεις μια δροσερή σκιά στο καταμεσήμερο. Κι ας ισχυρίζεσαι πως αγαπάς τον άνεμο, αλλά πάντα κλείνεις τα παράθυρά σου όταν φυσάει. Αυτός βασικά είναι ο λόγος που φοβάμαι κάθε φορά που λες πως μ’ αγαπάς…
