ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ MR. SC.
E-MAIL: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
«Υπάρχουν τρεις αρχές στην ανθρώπινη ύπαρξη: Η αρχή της σκέψης, η αρχή της ομιλίας και η αρχή της πράξης. Κάθε σύγκρουση ανάμεσα σε μένα και το συνάνθρωπό μου προ- έρχεται από το γεγονός ότι δε λέω αυτό που εννοώ και από το ότι δεν κάνω αυτό που λέω».
[Martin Buber (1878-1965)]
Σκέψεις. Έγνοιες πολλές και διάφορες, προβλήματα μεγάλα, καθημερινότητα δύσκολη, κόσμος παράξενος, συμπεριφορές ακατανόητες. Κρύο και βροχή, παγωμάρα στις ψυχές μας, μούδιασμα στο κορμί μας και κόλλημα στο μυαλό μας. Σαν παραμύθι μακρινό η ζωή μας, σε χρόνους εύκολους ταξιδεύει η σκέψη μας. Και τώρα που τα χρόνια πέρασαν κι ήρθαν δίσεκτοι χρόνοι, εμείς αναπολούμε με νοσταλγία και με ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη. Γιατί η σκέψη είναι ταξιδιάρα, δεν φυλακίζεται, μπορεί να κλαίει και να χαμογελάει χωρίς να φαίνεται στο πρόσωπο. Στα μάτια μόνο διακρίνεται, αυτά δεν μπορούν να κρύψουν το μέσα μας, το δάκρυ δεν μπορεί να γυρίσει πίσω κι η καρδιά δεν μπορεί να χτυπά σε ρυθμό διαφορετικό από εκείνον που καθορίζει το γεγονός που σκεφτόμαστε. Τώρα δυστυχώς κάνουμε λιγότερα γιατί σκεφτόμαστε περισσότερο, σήμερα σχεδιάζουμε με απαισιοδοξία γιατί τα καλύτερα δεν έρχονται αλλά πέρασαν και μας βγάζουν τη γλώσσα έξω περιπαικτικά.
Στο δικό μας παραμύθι δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη. Γίνονται όλα με το ένστικτο χωρίς ζύγισμα και δίχως μέτρημα κάποιου οφέλους ή συνέπειας. Σαν βρέφος κρατάμε την αγάπη μας στα χέρια και την κανακίζουμε. Σαν το πουλάκι που αδυνατεί να βρει τροφή μες στο χιονιά και κάθεται στο περβάζι του παραθύρου μας λιμασμένο. Κι όταν εμείς του πετάξουμε ένα κομμάτι ψωμί για να μερέψει την πείνα του, βλέπουμε την ευγνωμοσύνη να φωτίζει τα μικροσκοπικά του ματάκια και τις φτερούγες του να ανοιγοκλείνουν γρήγορα σαν ευχαριστήριο στη νοηματική. Υπάρχουν πράγματα που τα κάνουμε ασυναίσθητα, μηχανικά, σχεδόν αυτόματα, ενέργειες που πηγάζουν από την ανατροφή μας, από τη ζωή μας την ίδια. Γιατί έτσι μάθαμε μικροί και τώρα που μεγαλώσαμε δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να αλλάξουμε περπατησιά.
Χειμώνας και παγωνιά. Άνθρωποι χωρίς θέρμανση και τροφή κλεισμένοι σε υγρά σπίτια, μωρά χωρίς τα αναγκαία, παιδιά νηστικά στα σχολεία, πρόσφυγες κάτω από σκηνές και παραπήγματα που πλάκωσε το χιόνι. Φαίνονται τόσο μακρινά αυτά σε ορισμένους, αλλά είναι τόσο κοντά τους, δίπλα τους, συμβαίνουν στο διαμέρισμα του κάτω ορόφου, στην γειτονιά τους, στο σχολείο των δικών τους παιδιών, στον καταυλισμό που έστησε το κράτος για να υποδεχτεί ανθρώπινες ψυχές. Εμπόριο ανθρώπινου πόνου στο βωμό του κέρδους, συμφέροντα στη στόχευση του εύκολου πλουτισμού, παιχνίδια στην εκμετάλλευση του ανθρώπου. Άθλιες καταστάσεις που σχηματίζουν έντονες συσπάσεις στους μύες του προσώπου και ρυτίδες σαν χαρακιές.
Περπάταγα στο δρόμο χτες. Κουλουριασμένος μέσα στο μπουφάν μου, με γρήγορο ζάλο. Κοίταζα ανθρώπους και βιτρίνες, αυτοκίνητα και πεζούς, κτίρια και δρόμους. Ζούμε σε μια όμορφη πόλη κι είναι κρίμα να κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη. Πιο κάτω ένα ημιφορτηγό παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο, διπλοπαρκαρίσματα απέναντι, κορναρίσματα διερχομένων αυτοκινήτων, νεύματα αποδοκιμασίας πεζών και φάσκελα από έναν βιαστικό οδηγό. Όλα αυτά συνέθεταν ένα σουρεαλιστικό θέαμα που προκαλούσε προβληματισμό στους σκεπτόμενους ανθρώπους. Είπα μια κουβέντα στον οδηγό που εμπόδιζε και γύρισε και με αγριοκοίταξε, λες και η αυθαιρεσία είναι το σύνηθες ενώ η τήρηση του νόμου αποτελεί το καινοφανές. Περπάτησα μέχρι την παραλία, ατένισα λίγο τον ορίζοντα προς το Κρητικό Πέλαγος, έστειλα ένα μήνυμα πρώτης σκέψης και απελπισίας μαζί και χάθηκα ξανά στον κόσμο μου. Είχε νυχτώσει για τα καλά, το ρολόι έδειχνε δέκα και κάτι. Με τέτοιο κρύο παγώνει και το μυαλό καμιά φορά και δεν σκέφτεται σωστά, δεν μπαίνει καν στον κόπο της δεύτερης σκέψης. Μάλλον εγώ ήμουν λάθος και οι άλλοι οι σωστοί. Καλά καρναβάλια….
