Γράφει ο Νίκος Θεωδοράκης
Δημοσιογράφος
http://www.thrapsaniotis.gr
Δεν υπάρχει πιο σκληρό πράγμα από το να βλέπεις ένα έντυπο να βάζει λουκέτο και να μένουν στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενοι, δημοσιογράφοι, τεχνικό και διοικητικό προσωπικό. Συμβαίνει αυτές τις μέρες στο συγκρότημα Τύπου Χρ. Λαμπράκη, ύστερα από τις επιλογές της ιδιοκτησίας, αλλά και την απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών.
Δεν θα συζητήσουμε εδώ τι φταίει και κατεβάζει ρολά ένα παραδοσιακό συγκρότημα Τύπου ο ΔΟΛ, που εκδίδει ΤΑ ΝΕΑ και ΤΟ ΒΗΜΑ, που έχει στην κατοχή του έναν ραδιοφωνικό σταθμό τον ΒΗΜΑ FM και αρκετά ειδησεογραφικά Site, όπως το in.gr από τα παλαιότερα στο χώρο. Και δεν θα το κάνουμε, επειδή όλες τις προηγούμενες μέρες, η συζήτηση γύρω από αυτό το ζήτημα έχει πλέον εξαντληθεί.
Αυτό που μας απασχολεί περισσότερο από όλα, αυτή την ώρα, είναι ότι 500 και πλέον άνθρωποι που ζουν τις οικογένειες τους από αυτή τη δουλειά θα μπουν στις μακρές λίστες της ανεργίας… Και ξέρουμε τι σημαίνει αυτό στους δύσκολους, μνημονιακούς καιρούς που ζούμε… Ο δρόμος οδηγεί στην απελπισία.
Κρατήσαμε την περασμένη Τετάρτη στα χέρια ένα φύλλο των ΝΕΩΝ γεμάτο σπαραγμό από τις φωνές των αρθρογράφων τους. Για την εφημερίδα που πνέει τα λοίσθια και που οι εργαζόμενοι της, επτά μήνες τώρα είναι απλήρωτοι, ενώ η προοπτική της επόμενης μέρας, μοιάζει κατάμαυρη όπως και είναι.
Και είναι προς τιμήν των συναδέλφων που τη διευθύνουν ότι σ’ αυτό το συλλεκτικό τεύχος η επικαιρότητα μοιάζει να έχει συρρικνωθεί και οι αρθρογράφοι στις στήλες τους δεν τη σχολιάζουν. Προτιμούν να μιλήσουν γι’ αυτό που ζουν, όλες αυτές τις τελευταίες ημέρες της αβεβαιότητας.
Σπαράζει η καρδιά σου να διαβάζεις τα κείμενα τους. Και δεν μιλώ για τους επώνυμους, αυτοί ίσως βολευτούν γρήγορα (όπως στην περίπτωση Πρετεντέρη…)
Έχει μεγαλύτερη αξία ότι δίδεται ο λόγος και σε ανώνυμους συναδέλφους, όπως η διορθώτρια, Σοφία Αδαμαντίδου που εργάζεται 17 χρόνια στον ΔΟΛ. Οι άνθρωποι αυτοί, συνήθως δεν είναι γνωστοί αν και κάνουν μια πολύ σοβαρή εργασία καθώς, χάρις σε εκείνους τα κείμενα των συντακτών, διαβάζονται από τους αναγνώστες. Αυτοί οι άνθρωποι δεν επιμελούνται μόνο την ορθογραφία, αλλά και την ουσία των περιεχομένων των κειμένων των δημοσιογράφων.
Πολύ ρεαλιστικά η Σοφία, γράφει: Έφτασε η στιγμή που η ταινία της ζωής σου, δεν έχει το χάπι έντ που περίμενες. Είναι η ώρα που οι προσδοκίες, τα όνειρα σου μετατρέπονται σε εφιάλτη, είναι ο καιρός που μετά το άγχος, το στρες, την αγωνία ολόκληρων μηνών, βλέπεις τις ελπίδες σου να σβήνουν, τη μια μετά την άλλη και να σε πετάνε στο δρόμο. Είναι η στιγμή που πρέπει να έρθεις και να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα, να γίνεις ρεαλίστρια, να αντιμετωπίσεις το φάσμα της ανεργίας, το ενδεχόμενο ότι μπορεί να μην ξαναβρείς εργασία, να απαντήσεις στις ερωτήσεις των παιδιών σου και να τους εξηγήσεις, γιατί δεν μπορείτε πια να κάνετε τα πράγματα που κάνατε πριν.
Γροθιά στο στομάχι είναι ολόκληρο το άρθρο της Σοφίας. Και δεν είναι μεγάλο. Σίγουρα δεν είναι πάνω από 300 λέξεις. Αλλά, οι μεγάλες αλήθειες δεν χρειάζονται και πολύ χώρο για να αποτυπωθούν. Η τέχνη του γραφιά είναι, να το καταφέρνει αυτό σε μικρό σχετικά χώρο.
Μόνο όποιος έχει ζήσει τι σημαίνει να κλείνει μια εφημερίδα που εργάζεται. μπορεί ίσως να καταλάβει το δράμα αυτών των ανθρώπων. Κι εγώ στην πολύχρονη ενασχόληση μου με τη δημοσιογραφία, έχω ζήσει ανάλογα συναισθήματα. Γι’ αυτό και με πονάει πολύ το λουκέτο στον ΔΟΛ.
