Παντού ακούς να λένε "εγώ δεν έφαγα, δε τα φάγαμε όλοι μαζί". Όταν τους ρωτήσεις, αν θα μπορούσες να "φας", δε θα "έτρωγες"; Θα σου απαντήσουν πως το σύστημα σε αναγκάζει. Το σύστημα όμως είμαστε όλοι εμείς. Οι παλαιότερες γενιές μαζί με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία για παράδειγμα ήταν το σύστημα, που αυτή τη στιγμή έχει "πετάξει" χιλιάδες νέους στην ανεργία όπως ένα σκουπίδι σε καλάθι σκουπιδιών. Φυσικά υπάρχουν και αυτοί που θα σου πουν "όχι δε θα έτρωγα" και όντως είναι έτσι, αλλά ασφαλώς είναι η μειοψηφία.
Θέλουν λένε να κατεβάσουν το αφορολόγητο, επειδή είναι υψηλό. Δε λένε, ότι οι μισθοί έχουν φτάσει πάτο και ότι είναι χαμηλές οι απολαβές αλλά ότι οι περισσότεροι νέοι που δουλεύουν με μισθούς 400-450 ευρώ δε φορολογούνται. Σα να σου λένε με τον τρόπο τους, "εμείς θέλουμε περισσότερη μαύρη εργασία και να ψάχνετε τρόπους να φορο-διαφύγετε". Σα να σου λένε μην αλλάξετε νοοτροπία.
Η πραγματικότητα είναι ότι αυτή τη στιγμή η κατάσταση αυτή προκαλείται (χωρίς να τη δικαιολογώ). Παλιά όμως.. ναι τότε που οι μισθοί ήταν "στα ύψη", κάθε μέρα ξενυχτούσες σε κέντρα διασκέδασης και όλα ωραία και ρόδινα, ποια δικαιολογία υπήρχε; Καμία. Απλά καλο-μάθαμε σαν λαός ή μάλλον μας καλό-μαθαν οι πολιτικοί ή μπορεί και τα δυο μαζί και μπήκε στο πετσί μας όπως το "να βάλω μέσο να μπει ο γιος μου εκεί", να ψάχνουμε τρόπους να γλιτώσουμε φόρους με οποιονδήποτε τρόπο.
Και τώρα.. με μια εποχή που ευνοεί οποιονδήποτε άλλο πέρα από τον εργαζόμενο - άνεργο νέο και πολλοί ψάχνουν άτομο χωρίς υποχρεώσεις (με την κάρτα ανεργίας να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο για τα κρατικά προγράμματα που σου εξασφαλίζουν έστω τα βασικά) ακούς και σου λένε "αν θέλεις να βρεις δουλειά (ή μήπως δουλεία; ), οποιαδήποτε δουλειά, βρίσκεις". Κι αν δε θέλω να βρω ρε φίλε την οποιαδήποτε δουλειά αλλά τη δουλειά που θα με κάνει να αισθάνομαι δημιουργικός; Να πληρώνομαι στην ώρα μου, να παίρνω τα ένσημα που μου αναλογούν κλπ. Τι γίνεται; Σε κατηγορούν και σου λένε ότι πρέπει να προσαρμοστείς στα δεδομένα.
Έχουμε ξεχάσει πως κάποια πράγματα πρέπει να είναι αυτονόητα.
Και αυτό αρνούμαι να το δεχτώ.
Αρνούμαι να καταπιέσω τις προτιμήσεις μου και τα όνειρα μου για τα δεδομένα.
Απλά, αρνούμαι.
Μιχάλης Ρομπογιαννάκης
