ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ MR. SC.
E-MAIL: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Γιόρταζε προχτές λέει. Τετάρτη μέρα και η όγδοη μέρα του Μαρτίου. Γυναικομάνι παντού. Στα καφέ, στα εστιατόρια, στις μουσικές σκηνές, στα μπαράκια. Μια μέρα του χρόνου να τους ανήκει, παρόλο που είναι δικαιωματικά και οι υπόλοιπες δικές τους. Μια μέρα της Άνοιξης για να γιορτάζει η Γυναίκα, να ευωδιάζει σαν ανθός, να ανθίζει σαν λουλούδι, να δένει σαν καρπός, να κελαρύζει σαν γάργαρο νερό σε ρυάκι. Έτσι απλά, εικοσιτέσσερις ώρες του χρόνου να είναι δικές της, να τις χαίρεται και να τις χαρίζει όπου αγαπά, όπου θέλει η καρδιά της κι όπου ανοίγει η ψυχή της. Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε την 8η Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των Η.Π.Α. και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.
Ο όρος «Γυναίκα», λοιπόν δεν είναι τίτλος, δεν είναι το αντίθετο του «Άνδρα». Η μέρα της δεν συγκρίνεται ουδόλως με εκείνη του Αγίου Βαλεντίνου της 14ης Φεβρουαρίου. Δεν πρέπει να χάνει το πολιτικό της υπόβαθρο και να εορτάζεται ως έκφραση συμπάθειας των ανδρών προς τις γυναίκες με την προσφορά λουλουδιών, γλυκών και δώρων. Γυναίκα είναι εκείνο το πλάσμα που ανήκει σε έναν και μόνο μια φορά. Άπαξ. Δεν ζητάει τίποτα, ότι κάνει το κάνει με απόλυτη αφοσίωση, με πίστη και με θάρρος. Αγαπάει πολύ και σπάνια. Δεν είναι η «Κατίνα» της γειτονιάς, δεν μυξοκλαίει, δεν απειλεί, δεν μαλλιοτραβιέται, δεν εκβιάζει έρωτες και αισθήματα. Δεν γίνεται παλιάτσος και τσαρλατάνος για το χατίρι του καθενός, ξέρει να μπαίνει στη ζωή σου δικαιωματικά κι -αν χρειαστεί- επιλέγει να φύγει αθόρυβα. Μπορεί να ζήσει μόνη, να επιλέξει την ποιότητα της μοναξιάς της, να κλάψει η ψυχή της χωρίς να δακρύσουν τα μάτια της, να ραγίσει η καρδιά της την ώρα που το χαμόγελο είναι ζωγραφισμένο στα χείλη της. Δεν είναι η αναμάρτητη, η παρθένα, η θεούσα, η αλάθητη, δεν φοράει φωτοστέφανο, δεν πατάει πάνω σε συννεφάκια δήθεν ευτυχίας και αθωότητας. Σε κοιτάζει και σε ζυγίζει, ξέρει τι θέλεις μόνο από τον τρόπο που της μιλάς και την κοιτάζεις, τις περισσότερες φορές γνωρίζει τις προθέσεις σου καλύτερα από εσένα τον ίδιο. Κι όταν ξεγελιέται κατά βάθος το ξέρει από πριν.
Η Γυναίκα είναι το απόλυτο θηλυκό και όχι μόνο λόγω εμφάνισης, προσώπου ή σωματικών αναλογιών. Σε αγαπά για αυτό που είσαι και όχι για το δήθεν που πολλές φορές προσποιείσαι. Σε φροντίζει για να είσαι εσύ καλά και όχι για να σε κολακέψει για να κερδίσει κάτι από σένα. Σου δίνεται ολοκληρωτικά, δεν διστάζει να μπει στη φωτιά για σένα, δεν έχει μάθει να παρακαλά για τα αυτονόητα, δεν χάνει για πρόσκαιρους έρωτες τη δική της ταυτότητα. Η Γυναίκα είναι το συνώνυμο της συνέχειας της ζωής, είναι το πρώτο κλάμα ενός νεογέννητου μωρού που φέρνει στον κόσμο, είναι το λαμπερό χαμόγελο της ευτυχίας στις χαρές και είναι αυτή που στέκεται όρθια και περήφανη με κρυσταλλωμένο το δάκρυ στα άσχημα. Είναι ο «Άνθρωπος» που σε αυτόν οφείλουμε την ύπαρξή μας, τη ζωή μας, την ανατροφή μας, τη συμπεριφορά μας και τις πεποιθήσεις μας. Είναι η γιαγιά, η μάνα, η σύζυγος, η αδερφή και η κόρη. Είναι τα «πάντα» όταν υπάρχει και το «τίποτα» όταν λείπει. Είναι η νότα ομορφιάς στη ζωή μας, είναι το καταφύγιο μας στη λύπη, είναι η συνέχεια του ανθρώπινου κόσμου. Κι όπως θα έλεγε και ο Brigham Young (1801-1877): αν μορφώσεις έναν άντρα, απλά μορφώνεις έναν άντρα. Αν όμως μορφώσεις μια γυναίκα, τότε μορφώνεις μια ολόκληρη γενιά.
