ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ MR. SC.
E-MAIL: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Ξυπνάς με το πρώτο φως της μέρας. Όχι πως κοιμήθηκες καλά αλλά -σε κάθε περίπτωση- σηκώνεσαι από το κρεβάτι. Ανοίγεις παραθυρόφυλλα, βάζεις καφέ, πλένεσαι, ξυρίζεσαι, ντύνεσαι. Σάββατο σήμερα και η πόλη γιορτάζει, τα ηχεία είναι στημένα στη Λεωφόρο, τα μαγαζιά ετοιμάζονται να υποδεχτούν τους επισκέπτες των ολιγοήμερων διακοπών. Οι μασκαράδες αυτών των ημερών είναι μόνο ηθοποιοί που παίζουν ρόλους σε αντίθεση με εκείνους του υπόλοιπου χρόνου που -ακόμα κι αν δεν φοράνε μάσκες- είναι αυθεντικοί και γνήσιοι. Δεν είναι μέρες για ανταλλαγή δώρων, είναι μέρες κεφιού, έρωτα, διασκέδασης και απόδρασης από τη σκληρή καθημερινότητά μας. Είναι μουντός ο καιρός, ένα σύννεφο εκεί στην Ανατολή μας κοιτάζει με μισό μάτι, ένα σκυλάκι σταματάει στο πεζοδρόμιο και κοιτάζει προσεκτικά το δρόμο πριν περάσει απέναντι, λες και είναι άνθρωπος. Δοκιμές στα ηχεία, πρόβες και ετοιμασίες για τη νυχτερινή παρέλαση, οριοθετήσεις και κυκλοφοριακές ρυθμίσεις από αύριο, άνθρωποι πίσω από όλα αυτά που προβληματίζονται, αγχώνονται, αγωνιούν, προσφέρουν και συνεισφέρουν. Να ναι πάντα καλά.
Δεύτερος καφές. Αυτή τη φορά έξω. Δεν έχει σημασία που, ο καφές δεν είναι απλά ρόφημα, είναι παρέα και ιεροτελεστία. Είναι η αφορμή να βγεις από το σπίτι, είναι οι φίλοι που θα κάνεις πλάκα, είναι οι άνθρωποι που εκτιμάς κι όταν τους θα δεις θα τους κεράσεις. Μπορεί και να μην τον χρειάζεται ο οργανισμός σου, σίγουρα όμως τον αποζητά η ψυχή σου, βαρέθηκες να προβληματίζεσαι, θέλεις λίγο να συζητήσεις με έναν άνθρωπο, να ξεσκάσεις, να ξεχαστείς, να ταξιδέψεις. Αρχίζουν και εμφανίζονται οι επισκέπτες, κοιτάζουν, παρατηρούν, ψωνίζουν, ρωτάνε. Μια ευχάριστη πινελιά, μια οικονομική ανάσα σε μια εποχή «σπασμένη» από εμπορική κίνηση, σε μια περίοδο «μαζεμένη» από το κρύο, σε μια παλιά φωτογραφία χρωματισμένη από ένα Φλεβάρη που μας αφήνει κουτσαίνοντας και σε μια θαλασσοφίλητη πολιτεία που σταματημένη στο πλατύσκαλο περιμένει με λαχτάρα ένα Μάρτη που έρχεται ασθμαίνοντας.
Έτσι κυλάει η ζωή μας: κλαίγοντας στη γέννηση, μπουσουλώντας στη βρεφική ηλικία, παίζοντας στα παιδικά μας χρόνια, αγαπώντας στην εφηβεία, κάνοντας όνειρα στα νιάτα μας, αναθεωρώντας τα από τα είκοσι και μετά, γεννοβολώντας και χτίζοντας μια ζωή στα τριάντα, μαζεύοντας κούραση και εμπειρίες στα σαράντα και νιώθοντας πολύ μεγάλοι στα πενήντα. Μετά; Αναπολήσεις, ιστορίες, προσμονές, όνειρα που μένουν όνειρα, ανημποριά, ανασφάλεια και κατήφεια. Παιδιά και εγγόνια μαζεμένα γύρω μας κι ενώ αλαφραίνουμε και κονταίνουμε νιώθουμε πιο έντονα το βάρος της ζωής και το ύψος του γκρεμού. Κι -αν το σκεφτείς πιο μεστά- το μόνο καλό είναι, πως όταν έρχεται η ώρα του μισεμού ο θάνατος δεν θα βρει πολλά να πάρει γιατί σχεδόν τίποτα δεν έχει απομείνει.
Δυο δώρα λοιπόν: μια αστραπή που είναι η ζωή μας, και μια καλή κουβέντα που ίσως προλαβαίνουμε να ξεστομίσουμε. Τιμωρώντας σκληρά τα «όχι» μας και μετανιώνοντας πικρά για τα «ναι» μας. Πηγαίνοντας μπροστά στο χρόνο το σώμα μας, αλλά αφήνοντας πίσω στις όμορφες αναμνήσεις την καρδιά μας. Περνώντας τον καιρό μας συλλογιζόμενοι ασημαντότητες που μας χάλασαν και ξεχνώντας να βάλουμε προτεραιότητες που θα μας έκαναν τουλάχιστον συνεπείς προς τον εαυτό μας. Θα ξεχάσουμε στο τέλος κι εκείνα που ξέραμε και θα μάθουμε πράγματα που ούτε καν φανταζόμαστε ότι μπορεί να συμβαίνουν. Αχόρταγοι και άπληστοι μια ζωή πασχίζουμε να αποκτούμε πολλά και λυσσάξαμε να ζητάμε ολοένα και περισσότερα. Βαρεθήκαμε να ακούμε φήμες για εμάς και να μαθαίνουμε πράγματα για τον εαυτό μας, τα οποία αγνοούσαμε εντελώς. Με μια άδεια βαλίτσα ταξιδεύουμε ελπίζοντας να φέρουμε λίγη χαρά πίσω και όχι να κουβαλήσουμε την πίκρα μας στον τόπο του προορισμού μας. Να είμαστε ευχαριστημένοι λοιπόν με τα λίγα, γιατί σήμερα το πρωί ανοίξαμε δυο ακριβά δώρα: τα μάτια μας.
