Πεποίθησής μου είναι, ότι στο Ρέθυμνο δεν πρόκειται να έχει κανένα αποτέλεσμα όποια προσπάθεια κι αν γίνει να στηθεί εταιρεία ευρυτέρας λαϊκής συμμετοχής. Όπως π.χ. η «ΡΕΘΥΜΝΙΑΚΗ ΝΑΥΤΙΛΙΑΚΗ Α.Ε» και η “CRETA LINES”.
Για τη ΡΕΘΥΜΝΙΑΚΗ μπορώ να γράψω πολλά και ν’ αποκαλύψω περισσότερα, σιωπώ όμως γιατί το κακό που έγινε δεν διορθώνεται.
Διαθέτω στο αρχείο μου την πρωτότυπη έκθεση των ορκωτών λογιστών που περιέχει 120 σελίδες γεμάτες ποινικά κολάσιμες πράξεις με στοχευμένα ονόματα.
Έχουν ελεγχθεί όλες οι χρήσεις διαχείρισης από την ίδρυση της εταιρείας έως και τον Οκτώβριο του 1988.
Ο έλεγχος έγινε μετά από απόφαση του Δ.Σ. και με αίτημα του γράφοντος με την ιδιότητα μέλους του Δ.Σ.
Για την εταιρεία “CRETAΝ LINES” δεν έχω να πω τίποτα, δεν συμμετείχα δεν αγόρασα μετοχές, γιατί εφάρμοσα, τη λαϊκή ρήση που λέει, ότι «όποιος καεί στην κολοκύθα φυσά και το γιαούρτι».
Κάποιοι νομίζουν ότι ο χρόνος αμβλύνει τα προβλήματα και μειώνει την οξύτητα, ίσως αλλά η μνήμη δεν είναι ολονών άρρωστη.
Το πλοίο Αρκάδι (BIZAN MARU) αγοράστηκε το Φεβρουάριο 1988 από την Ιαπωνία η παρουσία μου στην αγορά ήταν απόφαση και πρόταση του Δ.Σ. και δεσμευτική από το «ΕΙΔΙΚΟ» πληρεξούσιο αριθμός 5864 Ρεθεμνιώτη Συμβολαιογράφου.
Το πλοίο αφίχθηκε στο Ρέθυμνο το Μάρτιο, δηλαδή ένα μήνα μετά από το κλείσιμο της αγοράς, οι Ρεθεμνιώτες έτρεξαν ομαδικά να το υποδεχτούν.
Στην συνέχεια με απόφαση του Δ.Σ. προκηρύχτηκαν οι εργασίες μετασκευών. Έντεκα ήταν οι ενδιαφερόμενοι ναυπηγοί που υπέβαλαν εσώκλειστες προσφορές.
Οι τιμές είχαν ελάχιστη διαφορά μεταξύ τους συνολικά το κόστος όλως των εργασιών και ανταλλακτικών εκτιμήθηκαν σε 720 εκατ. Δραχμές τα έγγραφα των προσφορών ήταν απόρρητα, με ομόφωνη απόφαση το Δ.Σ. μου ανέθεσε την προστασία τους για σιγουριά τα πήγα στην Εμπορική τράπεζα και τα εσώκλεισα σε μια θυρίδα.
Μέχρι τότε το Δ.Σ. τα πήγε σχετικά καλά. Δυστυχώς όμως οι μετασκευές έγιναν η αιτία να ξεκινήσουν οι έριδες.
Άμεσα δεν έλεγε κανείς τίποτα, εγώ φαίνεται ζούσα στον κόσμο μου, γιατί δεν είχα μάθει ποτέ, ότι, τα λαδώματα και οι προμήθειες είναι ελληνικές ευρεσιτεχνίες.
Σ’ ένα συμβούλιο με μεγάλη ένταση, αναγκάστηκα να πω σε δύο συμβούλους να βγουν έξω να μαλώνουν και ας παίξουν και ξύλο.
Τελικά ένας από όλους αναγκάστηκε να μου πει τους λόγους των ερίδων.
Έπεσα από τα σύννεφα, όταν άκουσα, ότι αφορμή ήταν οι προμήθειες και αναφώνησα «ξεπεσμός». Η ιδιοτέλεια ορισμένων είναι ανώτερα του ονείρου των Ρεθεμνιωτών; Κρίμα. Ο καιρός προχωρούσε, η εταιρεία χρεωνόταν υπέρογκους τόκους στο δάνειο της αγοράς.
Η τράπεζα «ΕΤΒΑ» με Διοικητή τον κ. Μιχάλη Σάλα παραχώρησε το δάνειο της αγοράς με καθοριστική παρέμβαση του πρώην υπουργού Γεωργίου Περάκη.
Ο Διοικητής πληροφορήθηκε τα γεγονότα και μας κάλεσε για διαβουλεύσεις. Πήγαμε, οργισμένος απευθύνθηκε στον υπεύθυνο και του είπε «πήγαινε να φτιάξεις το πλοίο γιατί έχεις χρεώσει την εταιρεία πολλά εκατομμύρια Δραχμές»
Υπάρχει στο αρχείο μου μνημόνιο υπογραφών συμμόρφωσης.
Τα γεγονότα σε σχέση με την τότε «ΡΕΘΥΜΝΙΑΚΗ» μέχρι το έτος 1988 το καλοκαίρι είναι τόσα πολλά που δεν υπάρχει χρόνος να εξιστορηθούν.
Υπολογίζω όμως, ότι τα μετέπειτα με άλλο συμβούλιο έως τη συγχώνευση με την ΑΝΕΚ («ξεπούλημα») δεν θα τα χωρέσει ένας Άτλας, ποιος όμως θα τα αποκαλύψει;
Θέλω να υπενθυμίσω στους αναγνώστες μου, ότι μετά την διεύρυνση του Δ.Σ. αυτοί που το πρότειναν νόμιζαν πως θα αλλάξουν τους συσχετισμούς στο Συμβούλιο προς όφελός τους, όμως τους γύρισε μπούμερανγκ.
Νόμιζα, ότι για τέτοιες δουλειές ήταν αετοί. Δεν αντιλήφθηκαν όμως, ότι είχαν και όνυχας.
Η διεύρυνση έγινε κατεστημένο και με προίκα χιλιάδων μετοχών που με την συγχώνευση εν κρυπτώ εξαργυρώθηκαν, σε πολλαπλάσια τιμή.
Για το θέμα των μετασκευών στο πλοίο Αρκάδι, όπως αναφέρω παραπάνω το κόστος εκτιμήθηκε από τους ναυπηγούς σε 720 εκατ. Δραχμές το διευρυμένο συμβούλιο δημοσίευσε, ότι κόστισε 1 δις 430 εκατομμύρια Δραχμές Γιατί;;!!
Διατηρώ στη σκέψη μου ένα μεγάλο ερώτημα. Η συμφωνία συγχώνευσης με την «ΑΝΕΚ» δεν εμπεριέχει δεσμεύσεις; Αν όχι ήταν ξεπούλημα και οι αποδέκτες είναι κλέφτες. Ξεκίνησα με την πεποίθηση, ότι στο Ρέθυμνο δεν μπορεί να προκόψει καμιά συλλογική προσπάθεια προκοπής.
Θα σας πω που το στηρίζω. Τη δεκαετία του έτους1950 έγινε χαμός να μη γίνει λιμάνι στην παρούσα θέση, γιατί το ήθελε ο Γαγάνης να φορτώνει τα πλοία με μάνικα από την επιχείρησή του.
Τη δεκαετία του έτους 1980 κάποιος ιδιώτης προσφέρθηκε να δημιουργήσει εργοστάσιο των απορριμμάτων στην περιοχή του Βρύσινα κι έγινε ο χαμός.
Μια τρίτη περίπτωση είναι η κατασκευή της Μαρίνας, ένας Ρεθεμνιώτης έμπορας Ξενοδόχος και υποψήφιος Δήμαρχος (δεν εκλέχθηκε) γύριζε σε όλο το Ρέθυμνο και μάζευε υπογραφές να μη γίνει το έργο. Αν προσθέσουμε τη «ΡΕΘΥΜΝΙΑΚΗ» και την «CRETAΝ LINES» και ότι ακολούθησε είναι δυνατόν να γίνει προκοπή;
Συμπέρασμα, κάθε προσπάθεια ανάπτυξης γενικού ενδιαφέροντος τορπιλίζεται.
(Παρατίθενται παρακάτω σχετικά παλαιά δημοσιεύματα του Ρεθυμνιώτικου Τύπου από το αρχείο του αρθρογράφου).
