Ο Έλληνας ξέρει από καλά δημοψηφίσματα, και τα επακόλουθα τους. Ξέρει τι είναι να βλέπει το καράβι να περνάει από τα στενά νερά μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, και να λέει:
‘Τώρα είναι που βουλιάζουμε, ή αργότερα?’
Τώρα, έχει μάθει και ο Άγγλος τι θα πει Σκύλλα και Χάρυβδη.
Το καράβι μπάζει νερά, όμως έχει σηκώσει παντιέρα με το παραδοσιακό Βρετανικό γνωμικό ‘keep calm and carry on’.
Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια στο εξωτερικό, και γνωρίζοντας λίγο από Ελλάδα, και λίγο από Βρετανία, ακόμα δεν μπορώ να αποφασίσω.
Τι είναι καλύτερο?
Να βουλιάζει η βάρκα ενώ οι ναύτες βρίζουν ο ένας τον άλλο?
Ή ενώ είναι ψύχραιμοι να συνεχίζουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα, και να πετάνε μόνο ειρωνικές σπόντες ο ένας στον άλλο?
Ενώ οι επιβάτες του καραβιού θαλασσοπνίγονται, το ‘show’ που προηγείται της ενεργοποίησης του Άρθρου 50, μοιάζει με τουρνουά τένις στο Wimbledon. Λίγοι και εκλεκτοί θεατές ‘απολαμβάνουν’ τη σκληρή μάχη μεταξύ Βουλής Λόρδων και Βουλής Κοινοτήτων. Τα βλέμματα στρέφονται, πότε στον ένα και πότε στον άλλο παίχτη. Και όπως και στο τουρνουά, τηρείται νεκρική σιγή από τους παραβρισκόμενους. Μόνο το χτύπημα στη ρακέτα ακούγεται, ενώ οι πλούσιοι θεατές απολαμβάνουν φράουλες με σαντιγί.
Πίσω στο καράβι όμως.
Πάνω του, βρίσκονται 3.500.000 Ευρωπαίοι που, καλώς ή κακώς, κάποτε επιβιβάστηκαν στο καράβι. Τώρα, όλα τα βλέμματα βρίσκονται πάνω τους.
‘Να τους πετάξουμε στο βυθό, ή να τους κρατήσουμε για να τραβάνε κουπί?’
Με δυσκολία περιγράφεται η ταλαιπωρία και το ψυχολογικό κόστος, στις αβέβαιες πλέον ζωές όλων όσων ήρθαν κάποτε να ζήσουν νόμιμα, και γεμάτοι όνειρα, στη χώρα αυτή.
Το να ζεις σαν ‘πιόνι διαπραγμάτευσης’ σημαίνει ότι, όχι μόνο δεν έχεις λόγο στις αλλαγές που σχεδιάζουν κάποιοι άλλοι για τη ζωή σου, αλλά επίσης, δεν μπορείς να κάνεις σχέδια. Ούτε και για το εγγύς μέλλον.
Δεν είσαι ‘λαός’. Η λέξη που αντιστοιχεί στην Ελληνική λέξη ‘λαός’ όμως, είναι ‘people’.
Όντας κάτι λιγότερο από ‘άνθρωποι’ λοιπόν, περιμένουμε να τελειώσει το τουρνουά. Εντωμεταξύ, ο κοινωνικός περίγυρος γίνεται ολοένα και εχθρικότερος με τα ‘πιόνια διαπραγμάτευσης’.
Τώρα, έρχεται στο νου η παλιότερη λέξη που χρησιμοποιούσε η χώρα αυτή για τους ξένους.
‘Alien’.
Κάποτε σήμαινε ‘ξένος’, τώρα φέρνει πιο πολύ σε πρασινωπό κάτοικο άλλου πλανήτη.
Δεν έχει σημασία που οι πιο πολλοί βρίσκονται εδώ δεκαετίες ολόκληρες.
Όλο και κάποιος θα μας πει να πάμε πίσω στο ‘σπίτι μας’.
Άντε τότε να εξηγήσεις ότι δεν έχουμε ‘σπίτι’ αλλού. Εδώ χτίσαμε την οικογένεια μας, τις αναμνήσεις μας, και τα όνειρά μας.
Μόνο που τώρα, τα όνειρα έχουν αρχίσει να γίνονται εφιάλτες…
