Ενώ κανονικά, λόγω καταγωγής και υπερβολικής αγάπης προς τον τόπο μου, θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο, εντούτοις εδώ και κάμποσες εβδομάδες που σέρνεται αυτή η υπόθεση στο παρασκήνιο (και χθες επισημοποιήθηκε ως γεγονός), μακαρίζω την τύχη μου διότι ξέπλεξα με τις τηλεοπτικές μεταδόσεις των αγώνων του Ρεθύμνου!
Το εννοώ αυτό, σε πείσμα του σωβινισμού που με διέπει, διότι, θα με καβάλαγε ο διάβολος, θα έλεγα από του μικροφώνου καμιά άσχημη κουβέντα και δεν θα με ξέπλενε ούτε ο Γεροπόταμος, ο οποίος διατρέχει τον ιστορικό και ένδοξο νομό Ρεθύμνης!
Κερατούκλης, λοιπόν, ιδού το όνομα της μασκότ που λάνσαρε για πρώτη φορά η διοίκηση της ΚΑΕ στον χθεσινό αγώνα με την Κύμη: της έφερε βεβαίως γούρι ο (αλά “Benny the Bull” των Σικάγο Μπουλς) ταύρος με το συγκεκριμένο όνομα, διότι αφενός νίκησε την Κύμη και αφετέρου έριξε 16/27 τρίποντα, αλλά θαρρώ πως ακόμη και εάν το Ρέθυμνο αξιωθεί να πάρει το πρωτάθλημα, το “στίγμα” της επιλογής και της ονομασίας θα μείνει ανεξίτηλο.
Δεν είμαι συντηρητικός, ούτε κολλημένος, πολλώ δε μάλλον σοβαροφανής και άνθρωπος ο οποίος απεχθάνεται ή δεν χρησιμοποιεί κιόλας στη δουλειά του και στη ζωή του το χιούμορ: έτερον εκάτερον όμως, διότι εάν αγαπητέ Κωστή Ζομπανάκη (που μέσα σε δυο χρόνια τα ανέτρεψες και τα άλλαξες όλα με σαρωτικό τρόπο), θεωρείς ότι ο Κερατούκλης -όπως τονίζεται στην επίσημη ανακοίνωση της ΚΑΕ- είναι εναρμονισμένος στη νέα εποχή του Ρεθύμνου Cretan Kings, τότε την κάναμε από κούπες, που λένε και τις κατεβάζουν μονορούφι στο χωριό σου, τις Καλύβες των Χανίων!
Τότε λοιπόν, αυτή η τάση της ρηξικέλευθης εναρμόνισης στη νέα εποχή,θα έπρεπε μετά την αλλαγή του ονόματος (από ΑΓΟΡ), του χρώματος (από μπλε άσπρο), του σήματος (από το δελφίνι στον ταύρο με τα κέρατα), συλλήβδην των προπονητών (τέσσερις μέσα σε οκτώ μήνες) και της μασκότ (από το δελφίνι ονόματι Αγορίνο στον ταύρο Κερατούκλη) να οδηγήσει και στο λανσάρισμα ενός ύμνου, που θα ταιριάζει κιόλας με τη χθεσινή πρεμιέρα του λεγάμενου...
Κάτι σαν το τραγούδι του Σταύρου Μπαρούμα και του Σταύρου Λιβυκού, που τιτλοφορείται “Ο ύμνος του κερατά” και αναφέρει σε μια στροφή “πάρε τηλέφωνο τον κερατά, καλύτερα τώρα παρά μετά”!
Μια δεύτερη εκδοχή θα μπορούσε να είναι το απόσπασμα από ένα δημώδες άσμα που λέει “ο κερατάς, τα κέρατα σαν κατεβούν μπροστά του, μέλι και γάλα γίνεται με τη νοικοκυρά του”!
Κανονικά βεβαίως -και με βάση το παραδοσιακό κρητικό accent- η μασκότ του Ρεθύμνου δεν θα έπρεπε να προφέρεται “Κερατούκλης”, αλλά... Τσερατούκλης, ώστε να ταιριάζει και με εκείνο το σόκιν ανέκδοτο, που καταλήγει με την επωδό “με τα τσέρατα μωρέ Μανούσο, με τα τσέρατα”!
Να μια ιδέα, βρε Κωστή μου: αντί για Κερατούκλης να βαφτιζόταν η μασκότ “Μανούσος”, όπως μου είχες πει το 2013 ότι θα μπορούσε να ονομασθεί το νόμισμα σε περίπτωση, που μετά την πάροδο των εκατό ετών από την υπογραφή της συνθήκης του Λονδίνου (με την οποία τη Κρήτη ενσωματώθηκε στη μαμά Ελλάδα), το νησί μας γινόταν ανεξάρτητο κράτος!
Τότε βεβαίως έκανες πλάκα, αλλά πες μου ότι και αυτό που συνέβη χθες στο γήπεδο “Μελίνα Μερκούρη” είναι αστείο και όχι σοβαρό...
Πες μου ότι απλώς ο περί ου ο λόγος ξέμεινε από την παρέλαση της προηγούμενης Κυριακής στο περίφημο Ρεθυμνιώτικο Καρναβάλι και εμφανίστηκε χθες σαν λαθρεπιβάτης!
Δυστυχώς δεν θα μου πεις ούτε το ένα, ούτε το άλλο, οπότε ας φάμε στη μάπα τον Κερατούκλη, αντί του Αγορίνου που αποστρατεύθηκε και ας ελπίσουμε πώς δεν θα οδηγήσει σε επικίνδυνους συνειρμούς!
Το γράφω αυτό διότι ο λεγάμενος παραπέμπει στην απιστία και στη μοιχεία και, ως γνωστόν, τα εγκλήματα τιμής είναι πολύ συνηθισμένα και δημοφιλή καθ' άπασαν την κρητικήν επικράτειαν!
Στην επίσημη ανακοίνωση της ΚΑΕ αναφέρεται ότι “μετά από έξι χρόνια ο Αγορίνος επιστρέφει στα νερά του κρητικού πελάγους και τη θέση του, παίρνει ο Κερατούκλης που θα συνοδεύσει την ομάδας μας στις επόμενες επιτυχίες, ενώ θα συνεχίσει να προσφέρει αγκαλιές και πολλά χαμόγελα στους μικρούς του φίλους”
Ως Ρεθυμνιώτης εύχομαι να συμβεί το πρώτο, όσο για το δεύτερο-εάν κρίνω από τις πρώτες αντιδράσεις και τα σχόλια που προκάλεσε το ντεμπούτο του Κερατούκλη στην φύσει συντηρητική κοινωνία του Ρεθύμνου- έχω σοβαρές αμφιβολίες...
Τις εισέπραξα κιόλας μιλώντας με συντοπίτες μου διαφόρων ηλικιών και νοοτροπιών που άλλους τους άκουσα μαγκωμένους, άλλους ενάντιους και πάντως στην πλειοψηφία τους ήταν προβληματισμένοι και επιφυλακτικοί...
Βεβαίως όπως έλεγαν και οι Λατίνοι, de gustibus et coloribus non est disputandum, που σε απλά ελληνικά σημαίνει περί ορέξεως κολοκυθόπιτα!
Παίζει βεβαίως το ενδεχόμενο να υπερβάλλω, να λανθάνω σφόδρα, να παρεξηγώ το χαδιάρικο, τρυφερούλικο και παιχνιδιάρικο όνομα της νέας μασκότ και να μην αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει σύγχρονοmarketing, οπότε ζητώ συγνώμη και πάω πάσο.
ΥΓ: Η (αγαπημένη μου) πόλη του Ρεθύμνου είναι πολλώ λογιώ περίεργη. Είναι η πόλη η οποία (όπως έγραψα τον περασμένο Σεπτέμβριο με αφορμή τα επεισόδια για το προσφυγικό ζήτημα) δεν συγχώρεσε, ούτε έδωσε χάρη, έστω και μετά θάνατον, στον αγωνιστή, ασυμβίβαστο και απροσκύνητο λογοτέχνη Γιάννη Δαλέντζα (1912-1974), τον επονομαζόμενο «Σωκράτη του Ρεθύμνου» ο οποίος περιέγραψε με σκληρό, αλλά αληθινό τρόπο την κακή όψη της στο βιβλίο που τιτλοφορείται «Ντάρα Μανέλα»...
«Ντάρα μανέλα» σημαίνει «Η πολιτεία της ανοχής» και όπως ο Σωκράτης , το ίδιο και ο Δαλέντζας αισθανόταν πως ήταν ή έπρεπε να γίνεται συχνά η αλογόμυγα που ενοχλούσε το άλογο της πόλης του Ρεθύμνου. Γι’ αυτό λοιπόν στο βιβλίο του κατήγγειλε την ανοχή αλλά και τη συνενοχή της κοινωνίας στις ασχήμιες και μαστίγωσε ανελέητα τη μικροαστική επαρχιώτικη καθημερινότητα της. Αυτά ως μια επί πλέον κοινωνική διάσταση του περιβάλλοντος στο οποίο εμφανίστηκε χθες ο “Κερατούκλης”...
