ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ MR. SC.
E-MAIL: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Μύρισε Άνοιξη. Το κρύο «έσπασε» λίγο κι η πόλη μετά το απίστευτο τριήμερο των καρναβαλικών εκδηλώσεων δείχνει να επανέρχεται στους κανονικούς της ρυθμούς. Θα μαζευτούμε λίγο, θα συνέλθουμε και θα προετοιμαστούμε στη συνέχεια για τη φετινή τουριστική περίοδο. Θα ξεπαγώσουμε λίγο, ίσως να φτιάξει λίγο η μουντή μας διάθεση, ίσως να βελτιωθεί ο κακός μας ο καιρός. Δεν είναι εύκολες οι προσαρμογές, δεν είναι ο άνθρωπος ρολόι που το κουρδίζεις για να δείχνει σωστά την ώρα. Άνοιξε η Σαρακοστή και οδεύουμε προς την Ανάσταση μέσα σε συνθήκες νηστείας, προσευχής και συγχώρεσης αλλήλων. Ελπίζουμε να μας συγχωρέσουν κι εμάς εκείνοι που τυχόν άθελά μας βλάψαμε, πιστεύουμε πως οι καλύτερες μέρες έρχονται και ελπίζουμε πως τα χειρότερα τα αφήσαμε πίσω μας. Αν δεν υπήρχε το αίσθημα της αισιοδοξίας στην ανθρώπινη φύση οι άνθρωποι θα έκλαιγαν από την ημέρα που γεννήθηκαν για τον αναπόφευκτο θάνατό τους. Κι όμως: υπάρχει ελπίδα, υπάρχει φως, υπάρχουμε κάπου εκεί σε μια χαραμάδα κι εμείς που ζούμε κι αναπνέουμε ακόμα.
Αντέξαμε. Απώλειες, αδικίες, χλευασμούς και ανυπόστατες κατηγορίες εναντίον μας. Περάσαμε. Στεναχώριες, οδύνες, φουρτούνες και μισεμούς. Πιστέψαμε. Σε εμάς, σε εκείνους που μας αγαπούν, σε οράματα, σε ιδέες. Κουράσαμε. Τους δικούς μας, τους ξένους, τους μικρούς, τους μεγάλους κι όλους τους άλλους. Παλέψαμε. Σε μαρμαρένια αλώνια, σε άνισους αγώνες, σε μάχες αξιοπρέπειας εκ των προτέρων χαμένες. Ξαποστάσαμε. Σε σκιές, σε σιωπές, σε γάργαρα νερά, σε ψεύτικες ελπίδες. Σηκωθήκαμε. Όρθιοι, σκονισμένοι, ματωμένοι, ιδρωμένοι, κατάκοποι, δακρυσμένοι. Πήραμε. Τους δρόμους, τα βουνά, τις βαλίτσες μας. Και επιστρέψαμε. Σοφότεροι, δυνατότεροι, εμπειρότεροι. Και νικήσαμε. Τον κακό εαυτό μας, τη ματαιοδοξία μας, την κακή μας διάθεση, την αδικαιολόγητη έντασή μας, το φόβο μας, την αγωνία μας, την μεγαλομανία μας.
Σε μια αποστροφή του λόγου μας ειπώθηκαν κάποιες αλήθειες. Εστιάσαμε σε αυτές και παραμείναμε πιστοί στις αρχές μας και στα πιστεύω μας. Μας δελέασαν πολλές φορές με δώρα οι Δαναοί, αλλά δεν «τσιμπήσαμε». Μας απείλησαν πολλές φορές οι τραμπούκοι, αλλά δεν ενδώσαμε. Μας προκάλεσαν πολλές φορές οι χαμερπείς αλλά δεν χαμηλώσαμε το βλέμμα μας να τους δώσουμε σημασία. Μαζέψαμε την ουσία της ζωής μας σε ένα μικρό φυλαχτό και μάθαμε να δίνουμε τόπο. Στην οργή, στην επιθυμία, στους βιαστικούς, στους περαστικούς. Δεμένο σφιχτά με ένα κορδόνι στο φανελάκι μας το φυλαχτό μας, να ακουμπάει την καρδιά μας, να αγγίζει την ψυχή μας. Νοτισμένο με ιδρώτα και με δάκρυ που έτρεχε από τα μάτια μας, μας φύλαξε από κακοτοπιές και από ανθρώπινο φθόνο και μίσος. Δεν έχει σημασία το «όχι» και το «ναι» μας, δεν μας πήρε στα σοβαρά κανείς, μάλλον επειδή ισορροπήσαμε στην ασφάλεια του «ίσως».
Κάπου εδώ. Στο τέλος του δρόμου, στην αρχή μιας νέας πορείας, σταματημένοι με τα χέρια στο έδαφος στην αφετηρία και περιμένοντας σφιγμένοι τον πυροβολισμό μιας νέας εκκίνησης. Συναντιόμαστε κάπου εδώ ξανά, λίγο αργότερα, σαφώς ωριμότεροι, αρκούντως υπομονετικοί κι εκνευριστικά προσεκτικοί. Μελετώντας Καβάφη, Ελύτη και Δημουλά. «Ουκ έγνως. Τάχατες μας εκμηδένισε με το «κατέγνων» του ο γελοιωδέστατος Ιουλιανός. Ανέγνως αλλά ουκ έγνως, ει γαρ έγνως ουκ αν κατέγνως», του αποκριθήκαμε. Πάμε παρακάτω. «Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα, κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε (…) δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις, ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά σου, άφησε με να έρθω μαζί σου». Νύχτωσε πάλι, μια μέρα χαμένη σε σκέψεις περάσαμε, κάτι μάθαμε για τη ζωή μας και σήμερα. «Πάλι σε συγχωρώ, πάλι σε ονειρεύτηκα, αύριο πάλι, αύριο θα σου το ξαναπώ, πάλι θα μου ζητήσεις μια λογική εξήγηση. Κι εγώ πάλι θα σου απαντήσω ότι: να αντέξεις είναι μάτια μου το ζητούμενο, όχι να καταλάβεις…»
