Γυρίζοντας πίσω το ρολόι του χρόνου και τοποθετώντας την πυξίδα στον Μυλόπόταμο, μαθαίνει κανείς από μυθιστορηματικές διηγήσεις γερόντων ότι τα Ανώγεια είχαν πολλές φορές βρεθεί αντιμέτωπα με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Είχαν και πριν από περίπου 100 χρόνια ξαναζήσει «αδελφοκτονίες», αλληλοσκοτωμούς δηλαδή ανθρώπων που είχαν μεγαλώσει στον ίδιο τόπο, είχαν κάνει πολλές φορές παρέα πίνοντας ρακί, τρώγοντας αντικριστό αρνί και τραγουδώντας μαζί ριζίτικα ή μαντινάδες.
Αρκετές φορές όμως ούτε η παρέα ούτε τα κοινά βιώματα ούτε καν το ίδιο ανωγειανό χώμα που τους εξέθρεφε δεν στάθηκε ικανό να εμποδίσει αδικαιολόγητες εξάρσεις εγωπάθειας που κατέληξαν σε φονικά. Οι παλιότεροι κάτοικοι του χωριού με τους οποίους μίλησε η «Π» έχουν να αφηγηθούν κάποια αιματηρά περιστατικά, να ξεφυλλίσουν
κάποιες από τις μαύρες σελίδες της ιστορίας του χωριού τους, μέσα από τις οποίες φαίνεται ότι οι δυσάρεστες καταστάσεις που δεν προβλέφθηκαν τότε είχαν ως γενεσιουργό αιτία τους κυρίως τις κτηματικές διαφορές. Περισσότερα από 15 ήταν τα φονικά μεταξύ Ανωγειανών κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, τα οποία χωρίς υπερβολή βύθισαν στο πένθος το χωριό, αποτέλεσαν μακροχρόνιο θέμα συζήτησης και δίχασαν, όχι όμως για μεγάλο διάστημα, τον τόπο. Και μπορεί το φονικό να μην ήταν κάτι το «ξένο» για τους Ανωγειανούς, ήταν όμως «ισχνό» και «λίγο» μπροστά στη διατήρηση μιας έννοιας που είναι γραμμένη στο DNA τους, αυτή της παράδοσης. Και η παράδοση, όχι η γραπτή αλλά η προφορική, «διέταζε» να βρεθεί γρήγορα λύση με οποιονδήποτε τρόπο.
Ειδικοί στο να επαναφέρουν τη νηνεμία, όσο μεγάλη και να ήταν η φουρτούνα που είχε προηγηθεί, οι κάτοικοι του χωριού, μπορούσαν να προτάξουν το γενικό κι όχι το ειδικό συμφέρον και σχεδόν πάντοτε το είχαν καταφέρει. Απόδειξη αποτελεί ότι σε καμιά δολοφονία Ανωγειανού από συγχωριανό του, δεν υπήρξε ανταπόδοση. Με απλά ελληνικά και χρησιμοποιώντας την αγαπημένη λέξη των «πολεμοχαρών» μέσων ενημέρωσης (κυρίως της Αθήνας) δεν σημειώθηκε καμία βεντέτα...
Για δύο τουλάχιστον δολοφονίες έγιναν επιτυχείς, σύμφωνα με τους παλαιότερους, προσπάθειες να ξεχαστούν ή να παραμεριστούν, μέσα από τους γάμους των παιδιών των νεκρών. Ο δεσμός του συμπεθεριού αποδείχτηκε ότι είχε δυναμική και αποτέλεσμα. Για τις περιπτώσεις που οι συνθήκες δεν ευνόησαν στη σύναψη ενός ευχάριστου γεγονότος, ενός γάμου δηλαδή ή μιας κουμπαριάς, ακολουθήθηκε ο δύσκολος αλλά επιβεβλημένος δρόμος του ξεριζωμού. Και για τον ξεριζωμένο Ανωγειανό, αυτή η λύση ισοδυνα-
μούσε με θάνατο, ήταν όμως και η μοναδική. Η περίπτωση της δολοφονίας του άτυχου 23χρονου δεν είναι ίσως διαφορετική από τις προηγούμενες που προαναφέραμε. Είναι ίσως πιο δύσκολη, όπως λένε εκείνοι που ξέρουν την «ανθρωπογεωγραφία» της περιοχής. Είναι όμως, θα λέγαμε εμείς, και μία ακόμα ευκαιρία για να μην παρεκκλίνει η περιοχή από την ιστορία της...
Εφημερίδα Πατρις
