Σιγά-σιγά ,ζωγραφίζοντας το δρόμο της σωτηρίας,
τα πόδια υπάκουα στο πρόσταγμα της συνείδησης…
οδηγούν στην τράπεζα της ψυχής… εκεί… πιο πέρα..
στη σύναξη , κάτω από την Εκκλησιά του Αγίου.
Κι κόρη οδηγεί τη μάνα… και ξεπληρώνει τη στοργή…
όλη την αγάπη… όλο τον αγώνα της για την ανατροφή …
τα πρώτα βήματα… το χάδι… το γέλιο το πρώτο,
την αγωνία της , τον πόνο, τα δάκρυα…
Τόση επιμονή… τόση θέληση, όμως… Θείος έρωτας ,
ναι ,να μάθει ακόμη , να στερεώσει την πίστη της,
να παραδειγματίσει … έστω με την παρουσία της,
με τα κατάλευκα μαλλιά της, με τη λάμψη των ματιών της.
Εις σύναξιν… κι άλλοι άνθρωποι ,πολλοί αναζητητές …
κι η κυρία Αναστασία να στολίζει , να ανθοβολεί…
να ανοίγει την καρδιά της ,να ακούει τον γέροντα,
συλλέγοντας καρπούς αγάπης και κατανόησης .
Εις σύναξιν… το σώμα το ασθενές …κοντά στην ψυχή,
να γίνονται φίλοι, μάνα και κόρη, σιμά στην πηγή,
της καρδιάς να δροσίζουν τη δίψα, για το αιώνιο,
για το αληθινό… το απ΄αρχής ποθούμενο …
Αργά-αργά τα γεροντικά βήματα… συνεχίζουν …
Πόθος της ψυχής να ακούσουν … να δουν τον Χριστό,
εκεί στη σύναξη… να δουν το Φώς της Αγάπης του !
κι είμαι βέβαιος… το πιστεύω …το νιώθουμε… Eίδε !
Αφιερώνεται :Στην στην 90ντάχρονη της σύναξης του Αγίου Χαραλάμπους ,στου Γάλλου Ρεθύμνου, στην αείμνηστη κυρία Αναστασία.
