ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
MENOY
ΑΠΟΨΕΙΣ

«Σχεδόν» του Εμμανουήλ Ακουμιανάκη

0

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.

E-mail: [email protected]

http://soixantedix.blogspot.com/

Ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η λέξη. Τη θεωρούσα -κι ακόμα την θεωρώ- ως μετριασμό της ανικανότητας, ως υπολειπόμενο της αριστείας, ως παρηγοριά της μετριότητας και ως υποκατάστατο εκείνης της παραλίγο επιτυχίας. «Σχεδόν καλός», «σχεδόν επιτυχής», «σχεδόν φτάσαμε», «σχεδόν κατακτήσαμε», «σχεδόν ξεχάσαμε». Κι έτσι κι αλλιώς δηλαδή, όλα σχετικά είναι, τι τα θέλεις τα βραβεία και τους τίτλους τώρα, όλα τυχερά είναι, τα μπράβο είναι για να νιώθει ο άλλος καλά, έτσι σχεδόν κουβέντες για να περνάει η ώρα. «Σχεδόν ευτυχισμένοι», να μετράμε τις σελίδες της ζωής μας σε δρόμους δύσβατους, σε μονοπάτια στενά, σε άγνωστες διαδρομές.  «Σχεδόν αλήθειες» έτσι για να αισθάνονται οι άλλοι σχεδόν καλά κι εμείς  σχεδόν καλύτερα.

Είναι η ανασφάλεια της ζωής μας, το άγνωστο αύριο του βίου μας. «Κι αφού δεν σου αρέσει ρε φίλε αυτή η λέξη γιατί τη βάζεις τίτλο και μάλιστα με κεφαλαία γράμματα;» Εύστοχο το ερώτημα, εύλογη η απορία. Τίτλοι γίνονται μάλλον αυτά που δεν μας αρέσουν. Είναι που δεν θα είμαι δίπλα σου αύριο-μεθαύριο και δεν ξέρω πως και ποιος θα ανησυχεί για σένα, ποιος και πότε θα επιμένει να σε προσέχεις, ποιος, αν και πόσο θα αλλάζει την ιεραρχία των ημερήσιων αναγκών του για χάρη σου και εν τέλει πως θα συμβαίνουν όλα εκείνα τα «μικρά σχεδόν» που κάνουν τους ανθρώπους να προσπαθούν να καταλάβουν πως ξεδιαλύνονται τα μυστήρια, πως παίρνουν ανέμελες ψυχές και τις μετατρέπουν σε κορμιά αμετάκλητα εξαρτημένα και σε σώματα αμετανόητα και επίμονα στη φθορά. Μπορεί να μην πρέπει να ασχολούμαστε, γιατί μάλλον δεν μας αφορά, αλλά κάθε μας επανάληψη στην ίδια συνήθεια δικαιολογείται με τον εσωτερικό ισχυρισμό του εαυτού μας πως τάχα θα είναι η τελευταία φορά.

Κι εκείνη η ευτυχία που αποζητούμε να είναι πάντα μισή, να της λείπουν κομμάτια, να είναι σχεδόν. Ευτυχία που τρομάζει γιατί μάθαμε στα άσχημα. Το κακό με αυτή είναι πως επειδή σπανίζει τόσο, καταλήγει να μας γεμίζει με τρόμο και άγχος όταν τη δούμε να έρχεται. Μας αδειάζει από κάθε κοινοτοπία του τρόμου, του άγχους, της φθοράς, της ανίας, του τέλους. Το καλό μαζί της είναι ότι τη βλέπουμε από χίλια μίλια μακριά να έρχεται. Φοράει ξύλινα παπούτσια για να την ακούμε στα πλακάκια που πατάει και γυρνάει ροκάνες για να ξεσηκώνει ακόμα και την πλέον πολυετή  νάρκη των απελπισμένων στο πέρασμά της. Τελικά δε σπανίζει αυτή η ευτυχία, αν το καλοσκεφτείς. Σπανίζουν οι άνθρωποι που αντέχουν το μέγεθός της και το βάζουν στα πόδια. Και μετά ισχυρίζονται ότι την ακούμπησαν, πως αν ήθελαν θα ήταν ευτυχισμένοι, αλλά τώρα είναι πάλι «σχεδόν».

Φιλοσοφίες Σάββατο πρωί; Δεν είναι απόλυτα κατανοητές και η χθεσινή κραιπάλη θέλει καφέ, τσιγάρο και ματιά στο συννεφιασμένο ορίζοντα. Δεν χωράνε λογικές, δεν μπαίνουν εξισώσεις εδώ. Το τέλος της ευτυχίας που δεν άρχισε, η λήξη του έρωτα που δεν ευοδώθηκε παίρνει στο γκρεμό όλες τις σταθερές του. Είναι το τέλος της πνευματικής ζωής, είναι η παράδοση του ακραίου, είναι το καλωσόρισμα στο αφηρημένο, είναι το γλυκοκοίταγμα στην ανία, είναι το πρώτο σκαλοπάτι στη θλίψη, είναι τελικά η αποθέωση της ματαιότητας. Στον έρωτα ειδικά ευκολότερα δίνεις παρά παίρνεις. Ζούμε σε μια εποχή παράξενη, σε αυτή των άπειρων επιλογών, των χύμα καταστάσεων και των σχεδόν συναισθημάτων. Σχεδόν σχέσεις, σχεδόν έρωτες, σχεδόν ενδιαφέρον. Τα έχουμε όλα σε αφθονία και στην πραγματικότητα δεν έχουμε απολύτως τίποτα. Κι εσύ ακόμα δεν ξέρω αν ήρθες για καιρό, δεν ξέρω πόσο καν θα μείνεις, δεν ξέρω αν θα πρέπει να κάνω όνειρα ή καφέ.  «Σχεδόν καλά» τα πήγαμε κι εδώ…

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ