Σημαντικά στοιχεία για τη ζωή και το έργο της
Ο Άγγελος του Ερυθρού, το Σύμβολο του Πατριωτισμού και της Αυτοθυσίας
Η Ζωή και το έργο σου εμπνέει και καθοδηγεί.
Γράφει ο Φιλόλογος, Δάσκαλος, Δημοσιογράφος:
ΝΙΚΟΛΕΩΝ .Ι. ΤΣΟΥΠΑΚΗΣ
Ορμώμενος από τη δέηση και τη σεμνή τελετή των αποκαλυπτηρίων της Καλλιόπης Γιουλούντα που έγιναν από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.κ Ευγένιο τον Δήμαρχο Ρεθύμνης κ Γιώργο Μαρινάκη, στην πατρώα γαία της ηρωίδος, το γραφικό και ιστορικό Γιαννούδι, στις 21 Απριλίου και διοργάνωσε ο Δραστήριος Σύλλογος του χωριού, θεωρώ σημαντικό να παρουσιάσω ορισμένα βασικά στοιχεία για τη δράση , τη ζωή και το έργο της Ρεθυμνίας Κόρης που έγινε σύμβολο και πρότυπο ζωής για τις παρούσες και τις επερχόμενες γενιές.
Η Καλλιόπη Γιουλούντα η θυγατέρα της καλοσύνης , του εθελοντισμού, της αυτοθυσίας, της φιλοπατρίας, της τόλμης, έκανε το όνομά της σύμβολο του Ερυθρού Σταυρού Ερυθροσταυριτών τε και μη. Δεν είναι δε τυχαίο ότι η Καλλιόπη Γιουλούντα έχει ανακηρυχθεί επίσημα Ηρωίδα από τα Γενικό Επιτελείο Στρατού για το καθήκον της εις την πατρίδα και την θυσία της εν ώρα καθήκοντος.
Τι θα μπορούσαμε να πούμε όμως εμείς για μια τέτοια προσωπικότητα, για την Ερυθροσταυρίτισσα που έδωσε το είναι της, αντιτασσόμενη στον φασισμό και στους επιβουλευτές της χώρας μας;
Πώς να μιλήσομε εμείς ‘παιδιά της εύκολης ζωής’ για την γυναίκα του χρέους και της τιμής που βίωσε φτώχια, κακουχίες, πολέμους και βάρβαρους βομβαρδισμούς, προσφέροντας οικειοθελώς και την τελευταία ρανίδα του αίματός της, έχοντας πρώτιστη μέριμνά της τη φροντίδα, την περίθαλψη των Ελλήνων στρατιωτών και την υπεράσπιση της πατρίδος;
Εν τούτοις θα προσπάθησα να συγκεράσω στοιχεία που συνέλεξα από προφορικές και γραπτές μαρτυρίες συγγενών και γνωστών της Ρεθυμνίας ηρωίδος και από πηγές της σύγχρονης ιστοριογραφίας προκειμένου να σκιαγραφήσω και να παρουσιάσω μια όσο το δυνατόν πιο πλήρη εικόνα της Καλλιόπης Γιουλούντα. Οφείλω δε να επισημάνω ότι σημαντική ήταν και η άντληση στοιχείων από τα πρωτανήψια της και παιδιά του αδελφού της Χρήστου, την Αθηνά Γιουλούντα Ζέρβα και τον Σίφη Γιουλούντα και τους ευχαριστώ ιδιαίτερα γι΄αυτό.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΡΕΘΥΜΝΙΑΣ ΗΡΩΙΔΟΣ
«Η Καλλιόπη Γιουλούντα, η πρώτη μου εξαδέλφη, ήταν πάντα γελαστή, ευγενική, τραγουδούσε και έπαιζε πολύ ωραία μαντολινάκι, θα μας πει η Μαίρη Γιουλούντα Παπαδόσηφου, κόρη του γνωστού Στρατηγού Γεωργίου Γιουλούντα που ήταν αδελφός του Μιχαλάκη, του πατέρα της Καλλιόπης.
Και συνεχίζει λέγοντας: «η Καλλιόπη Γιουλούντα γεννήθηκε στο Γιαννούδι το 1911, ήταν τελειόφοιτος Γυμνασίου και ήξερε γαλλικά , πράγμα πολύ σημαντικό για γυναίκα της εποχής της, δεδομένου ότι πολλές τότε δεν ήξεραν καν να διαβάζουν ή είχαν κάνει μόνο το Δημοτικό.
Είχε ήθος,κύρος, καλοσύνη και αξιοπρέπεια και πάντα της άρεσε να προσφέρει στον συνάνθρωπο. Όταν ερχόταν από την Αθήνα ήταν για την οικογένειά μας μεγάλο γεγονός, όλοι πηγαίναμε να καλωσορίσουμε και να δούμε την δραστήρια και σημαντική συγγενή μας.
Την τελευταία χρονιά που την είδα λίγο πριν σκοτωθεί 30 χρονών στα Ιωάννινα, εγώ ήμουν 11 χρονών, ωστόσο δεν θα ξεχάσω τις ωραίες μαντινάδες που μας έλεγε και τι όμορφα που τραγουδούσε. Εξάλλου στην οικογένεια Γιουλούντα όλοι είχαν σχέση με τη μουσική, το χορό και το τραγούδι. Οι τρεις μάλιστα αδελφοί της Καλλιόπης , ο Χρήστος, ο Γιάννης και ο Στέλιος έπαιζαν πολύ καλή λύρα.
Από τις μαντινάδες που έλεγε η εξαδέλφη μου θυμάμαι την ακόλουθη που σχετίζεται με την περιοχή Λουτράκι, η οποία βρίσκεται στο Γιαννούδι:
«Άχι Λουτρακιανό νερό και να΄χα ένα φλυτζάνι,
Να δώσω στην αγάπη μου απού πονεί να γιάνει»
Μετά από αυτήν την τελευταία συνάντηση η αγαπημένη μας Καλλιόπη πήρε τον μοιραίο δρόμο για την αυτοθυσία στο μέτωπο του πολέμου, που η ίδια επέλεξε να πάει.
Εκεί βοήθησε πάρα πολλούς να θεραπευτούν, δεν θα ξεχάσω τον Γιώργο Βαρδάκη που μου έλεγε όποτε με συναντούσε στο Ρέθυμνο: ‘αν έλειπε η Καλλιόπη εγώ θα είχα πεθάνει’. Θα ήθελα τέλος να τονίσω ότι Καλλιόπη Γιουλούντα τιμάται και στο Ηράκλειο και αναφέρεται το όνομά και η προσφορά της όταν παρελαύνει ό Ερυθρός Σταυρός,’ μας αναφέρει κλείνοντας η Μαίρη Γιουλούντα Παπαδόσηφου.
Ο δευτερανηψιός της Καλλιόπης Γιουλούντα, ο Γιώργος Παπαδόσηφος, και πρόεδρος του δραστήριου Πολιτιστικού Συλλόγου Γιαννουδίου, που μελετά την ιστορία της ξακουστής οικογένειας μας λέει χαρακτηριστικά:
«Οι Γιουλούντηδες πριν έρθουν στο Γιαννούδι, λεγόταν Φουντουλάκηδες και κατάγονταν από το Καλονύχτι, ενώ επί τουρκοκρατίας πήραν το επώνυμο Γιουλούντας από τη λέξη γκιουλ που στα τούρκικα σημαίνει τριαντάφυλλο’
Έχουμε ακόμη συγγενείς Φουντουλάκηδες στα Ρούστικα και στο Καλονύχτι».
ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΓΙΟΥΛΟΥΝΤΑ
Ας δούμε συνοπτικά ενδιαφέροντα στοιχεία για την ξακουστή αυτή οικογένεια.
Γενναίος πρόγονος της οικογένειας ήταν ο Ανδρουλής Γιουλούντας, ο γνωστός οπλαρχηγός που δημιουργούσε πολλά προβλήματα στους Τούρκους και στους εξισλαμισμένους ραγιάδες. Γι’ αυτόν τον λόγο μάλιστα οι Τούρκοι τον συνέλαβαν το 1658 στον καρινιώτικο μύλο στους Ποταμούς Αμαρίου και τον καταδίκασαν σε θάνατο.
Παππούς της Καλλιόπης ήταν ο Στυλιανός Γιουλούντας και γιαγιά της η Μαρία το γένος Δρανδάκη.
Παιδιά τους κατά σειρά γεννήσεως ήταν: η Κατίνα (Μπουμπουλάκη), της οποίας τον γιο, τον Αναξαγόρα εκτέλεσαν οι Γερμανοί στα Μυσίρια , η Αγάπη (Κριάρη), ο Μιχάλης,ο Αντώνης, ο Γεώργιος που ήταν Στρατηγός, ο Μανώλης.
Ο πατέρας της Καλλιόπης, ο Μιχάλης Γιουλούντας με τη μητέρα της, την Αθηνά το γένος Πισκοπάκη από το Ρέθυμνο, έκαναν 14 παιδιά από τα οποία έζησαν τα 11, έξι αγόρια και πέντε κορίτσια. Η Καλλιόπη ήταν το τρίτο παιδί της οικογένειας. Παιδιά τους ήταν κατά σειρά γεννήσεως:
Η Κατίνα Γεωργιουδάκη, , η Μαρία Παπαδάκη, η γνωστή Καλλιόπη Γιουλούντα, ο Στέλιος, ο Χρήστος, ο Γιάννης, η Χρυσούλα Σπανδάγου, η Σοφία Γεωρβασάκη, ο Κωστής, ο Γιώργης, και ο Μανώλης.
Η Καλλιόπη Γιουλούντα πρώτα έγινε εθελόντρια Νοσηλεύτρια του ‘Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού’ και μετά ακολούθησε τη Νοσηλευτική ως κύριο επάγγελμα που το έκανε όμως λειτούργημα. Πριν μάλιστα το τραγικό τέλος της στις 20 Απριλίου του 1941 από τους βομβαρδισμούς, είχε καταφέρει να γίνει με την αξία της, Προϊσταμένη στο Αντικαρκινικό Ινστιτούτο «Άγιος Σάββας», στο Λαϊκό Νοσοκομείο και στον εν Αθήναις ‘Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό’, στους θαλάμους του οποίου είναι ακόμα ανηρτημένη η εικόνα της, τιμής ένεκεν.
Στη μνήμη των τραυματιών πολέμου που η ίδια περιέθαλπτε χαράχτηκε το γλυκό και καλοσυνάτο χαμόγελο της , η προθυμία, η εργατικότητα, το θάρρος που τους ενέπνεε και η ακόλουθη φράση που τους έλεγε, δίδοντάς τους τη δύναμη να συνεχίσουν:
«Ποιός σου είπε ότι θα πεθάνεις; Θα σε αφήσουμε εμείς αβοήθητο;
ΤΟ ΚΑΤΑΜΑΤΩΜΕΝΟ ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ 1941 ΣΤΑ ΙΩΑΝΝΙΝΑ
Ας ανατρέξομε όμως στον Απρίλιο του 1941, τότε που οι σκληροί Γερμανοί βομβάρδιζαν ανηλεώς τα Ιωάννινα, το καταματωμένο αυτό Πάσχα όπου οι Έλληνες σταυρώνονταν μαζί με τον Χριστό.
Τις μέρες αυτές της μεγάλης Εβδομάδας οι Έλληνες ήρωες στρατιώτες εξακολουθούν να μάχονται στα Βορειοηπειρωτικά βουνά. Οι τραυματίες γεμίζουν τα νοσοκομεία, που ασφυκτιούν.
Οι Γερμανοί, παραβιάζοντας τις διεθνείς συνθήκες και τους άγραφους νόμους της συνείδησης, βομβαρδίζουν ακόμα και τα νοσοκομεία.
Οι γιατροί και περισσότερο οι αδελφές νοσοκόμες, όπως άλλωστε έκαναν από την αρχή του πολέμου βρίσκονται νυχθημερόν κοντά στους ασθενείς, έχοντας να αντιμετωπίσουν πολλούς εχθρούς, με κυριότερο την ασέβεια των Γερμανών, όχι μόνον προς τις ζωές των ηρώων στρατιωτών, αλλά και προς την Ανάσταση του Χριστού, αφού αυτή τη μέρα διάλεξαν να διαπράξουν μία απερίγραπτη κτηνωδία, βομβαρδίζοντας το 2ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο, ανήμερα την Κυριακή του Πασχα.
Εκείνη η Μεγάλη Εβδομάδα στο Νοσοκομείο των Ιωαννίνων έμελλε να σημαδέψει βαθιά όχι μόνο το Σώμα των Ελληνίδων Αδελφών, αλλά και ολόκληρη την Ελλάδα, που στέναζε από τα δεινά του πολέμου.
Η Αθηνά Μεσολωρά, νοσηλεύτρια με φλογερή πίστη και ευρεία μόρφωση, την περίοδο του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου διευθύνουσα του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, είχε την ευθύνη όλων των Αδελφών.
Τις μέρες του φοβερού βομβαρδισμού βρισκόταν και πάλι στα Γιάννενα και διαβλέποντας τον κίνδυνο από τους βομβαρδισμούς παρακαλεί επανειλημμένα τις αδελφές Νοσηλεύτριες να φύγουν για να σωθούν. Αυτές όμως δεν υπακούν και συνεχίζουν άφοβες να τρέχουν στους στρατιώτες που τους μιλούν με σεβασμό και ευγνωμοσύνη.
Όταν τέλειωσε η θεία Λειτουργία του Μεγάλου Σαββάτου η διευθύνουσα Αθηνά Μεσολωρά ψέλλισε• «Αύριο θα είμεθα πλέον υπόδουλοι! Χριστός Ανέστη!». Και όλοι μαζί σύσσωμοι απάντησαν «Αληθώς Ανέστη», αφήνοντας τα δάκρυα να τρέξουν από τα μάτια τους για την Ελλάδα που χανόταν, αλλά θα ανασταινόταν μία μέρα.
Κυριακή του Πασχα, 20 Απριλίου 1941. Οι αδελφές νοσηλεύτριες καλημερίζουν με το «Χριστός Ανέστη» και με το χαμόγελο στο στόμα, προσπαθώντας να κρύψουν το φόβο τους. Το διαισθάνονται, πως κάτι κακό θα συμβεί, όμως δεν αφήνουν την ανησυχία να τους κλέψει την αναστάσιμη χαρά τους.
Οι Γερμανοί δεν μπορούν να νιώσουν αυτή την αναστάσιμη χαρά. Τα στούκας σφυρίζουν, το αίμα που ρέει , τους ξυπνάει τα αίματα.
Το μεσημέρι με μανία πρωτόγνωρη, αρχίζουν να εξαπολύουν βόμβες προς το νοσοκομείο. Ο καθηγητής Κοντιάδης διατάσσει τις αδελφές να κατεβούν στο καταφύγιο. Αυτές αρνούνται, γιατί θα έπρεπε να αφήσουν μόνους τους χειρουργημένους τους.
Οι αδελφές μένουν και… μένουν εκεί για πάντα. Το ξαφνικό βρήκε τους γιατρούς να χειρουργούν, τις αδελφές εμπρός στο τραπεζάκι με τα εργαλεία, τους τραυματίες ναρκωμένους. Κρότος φοβερός τραντάζει το οικοδόμημα. Τα φώτα σβήνουν. Τα τζάμια σπάζουν, φοβερός καπνός, πηκτή μαύρη σκόνη που πνίγει. Στον καταχθόνιο κρότο, νεκρική σιγή ακολουθεί.
Αρκετοί τραυματίες μαζί με τον ιατρό καθηγητή Ξενοφώντα Κοντιάδη, τους βοηθούς χειρουργούς, και έξι επώνυμες αδελφές, (σύνολο πενήντα επτά άτομα) δεν υπήρχαν πλέον στη ζωή αυτή. Ανεγνωρίσθησαν από ένα δακτυλίδι, από ένα κέντημα, από ένα σήμα. Ό,τι απόμεινε από τα σώματά τους έχει ταφεί στο νεκροταφείο του Αγίου Νικολάου των Κοπάνων στα Γιάννενα, σε έναν κοινό ολομάρμαρο τάφο, ενώ τα οστά της Γιουλούντα αργότερα μετεφέρθησαν στο Γιαννούδι.
Τρεις διπλωματούχοι και τρεις εθελόντριες αδελφές έφυγαν για την αιωνιότητα σ’ εκείνον τον τραγικό βομβαρδισμό. Η Ελένη Παρασκευοπούλου, παλαίμαχος Προϊσταμένη Αδελφή, διευθύνουσα των Αδελφών της Βασεως Ηπείρου, ετών πενήντα επτά (57).
Η Καλλιόπη Γιουλούντα, διευθύνουσα του 2ου Στρατιωτικού Νοσοκομείου, ετών 30. Η Ελένη Καλογερίδου, διπλωματούχος αδελφή, ετών 20. Η Λουκία Κυριακού, ετών 35, η Ελένη Μητροπούλου ετών 30 και η Ελένη Τσάλλη, δόκιμη διαιτολόγος αδελφή, ετών 60. Και μαζί με αυτές μια έβδομη άγνωστη αδελφή, μια έφηβη Γιαννιώτισσα δεκαεπτά (17) χρονών, που έχοντας συγκλονιστεί από το έργο των αδελφών, ερχόταν κάθε πρωί από το σπίτι της να προσφέρει κι αυτή ό,τι μπορούσε.
Έτσι και αυτή την Αγία Κυριακή του Πάσχα. Αψήφησε τον αποτρόπαιο κίνδυνο από τα αποτρόπαια στούκας και τις απαγορεύσεις των γονέων της και έπεσε για τα ιδανικά της, μαζί με τις άλλες αδελφές, άγνωστη και ανώνυμη!
ΤΙΛ ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΙΟΥΛΟΥΝΤΑ ΟΣΟΙ ΤΗ ΓΝΩΡΙΣΑΝ
Ας δούμε πως περιγράφει ο γιατρός Διονύσιος Καλόφωνος την Καλλιόπη Γιουλούντα που την έζησε από κοντά :
«Την εγνώρισα ως Αδελφή του Νοσοκομείου του Ερυθρού Σταυρού που υπηρέτησα εκεί ως Γιατρός.
Ήτο μια λεπτοκαμωμένη νέα κοπέλα με ζήλο στην περιποίηση του αρρώστου. Εργατική , ευκίνητη , πρόθυμη , χαμογελαστή , πολύ προσεκτική σε οποιαδήποτε νοσοκομειακή δουλειά που της ανετίθετο να κάνει.
Κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο τη συνάντησα στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων. Υπηρετούσε στην πρώτη γραμμή με ζωηρό , εθνικό ενθουσιασμό. Τη θυμάμαι πολύ ζωηρά να στέκεται στην άκρη του δρόμου και να προσφέρει με στοργή κουτιά γάλα στους Στρατιώτες μας που κατέβαιναν πεζοπορούντες, μετά τη διάσπαση του μετώπου από τη γερμανική επίθεση.
Οι κατακτητές όμως δεν σεβάστηκαν ούτε τις ημέρες του Πάσχα. Δύο γερμανικά αεροπλάνα εβομβάρδισαν το Νοσοκομείο. Όσοι βρεθήκαμε μπροστά , στο κυλικείο του κτιρίου , εγλυτώσαμε όλοι, διότι οι βόμβες έπεσαν στο πίσω μέρος του Νοσοκομείου και αφού διαπέρασαν όλους τους ορόφους με μια μόνο στρογγυλή τρύπα , εξερράγησαν κάτω στο σκληρό δάπεδο του ισογείου.
Όταν τελείωσε ο βομβαρδισμός και σπεύσαμε στο μέρος αυτό αντικρύσαμε με φρίκη, ξαπλωμένα κάτω νεκρά, πολλά ανθρώπινα θύματα. Διεκρινόντο σκοτωμένες αδελφές με τη λευκή στολή τους και μεταξύ αυτών αναγνώρισα και την Καλλιόπη Γιουλούντα .
Ο βομβαρδισμός δεν ήτο τυχαίος αλλά προμελετημένος. Διότι το Νοσοκομείο ήτο ευδιάκριτο από δύο μεγάλα σήματα του ‘Ερυθρού Σταυρού’ και τα δύο γερμανικά στούκας προ της επιθέσεως διέγραψαν πολύ χαμηλά κύκλους , το ένα πίσω από το άλλο , διά την επιλογή του στόχου των.
ΟΙ ΤΙΜΕΣ ΠΟΥ ΑΠΕΔΟΘΗΣΑΝ ΣΤΗ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟ
Αποκαλυπτήρια προτομής Γιουλούντα στο νοσοκομείο Ρεθύμνης
Μια μικρή αναφορά στην πρώτη προτομή της καλλιόπης Γιουλούντα στο Ρέθυμνο
Η Καλλιόπη η ‘Ρεθυμνία Μούσα του Εθελοντισμού’ τιμήθηκε το Σάββατο 26 Μαϊου του 1981 με τα αποκαλυπτήρια της υπέροχης προτομής της που κοσμεί Την αυλή του Γενικού Νοσοκομείου Ρεθύμνης. Τα αποκαλυπτήρια είχε κληθεί να πραγματοποιήσει ο τότε υπουργός Εθνικής Αμύνης Ευάγγελος Αβέρωφ παρουσία τοπικών βουλευτών , των αρχηγών ΓΕΕΘΑ και Γενικού Επιτελείου Στρατού, την Γενικό Επιθεωρητή Σώματος Αδελφών ‘Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού’ κ. Παπαμικρούλη και τον Διευθυντή ιατρό κ Μαραγκουδάκη εκ μέρους του Αντικαρκινικού Ινστιτούτου « Άγιος Σάββας» στο οποίο η Καλλιόπη Γιουλούντα υπηρέτησε με μεγάλη συνέπεια.
Την προτομή του Νοσοκομείου πλαισίωναν οι αδελφές του Ερυθρού Σταυρού Ρεθύμνης. Ο υπουργός Ευάγγελος Αβέρωφ που την ήξερε προσωπικά είχε δηλώσει μεταξύ άλλων:
«Συγκινητική είναι η ιστορία της Καλλιόπης Γιουλούντα την οποία είχα την τύχη να γνωρίσω. Υπηρετούσε μαζί με τον φίλο μου Φωτιάδη και τη Λούση Κυριακού. Σκοτώθηκε δε με πρόσωπα τα οποία εγνώριζα στην Ακαδημία Ιωαννίνων, που είχε γίνει τότε Νοσοκομείο Στρατιωτικό.
Ήταν ένα πρόσωπο, από πάσης πλευράς αξιόλογο. Αλλά επαναλαμβάνω δεν ήταν αυτό το σπουδαίο. Το σπουδαίο είναι εκείνο που αντιπροσώπευε. Την ιδέα της αφοσιώσεως στο καθήκον και στην Ελλάδα. Αυτό το πρόσωπο, που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ταπεινό, με τον τρόπο που υπηρέτησε, με τον τρόπο και την ώρα που πέθανε, έγινε ιδέα.
Λόγο για την Καλλιόπη Γιουλούντα που άφησε τότε τα καλύτερα σχόλια, είχε εκφωνήσε ο επιθεωρητής Ελευθέριος Σταυρακάκης
Τιμή από τον Ερυθρό Σταυρό Ρεθύμνης
Την Καλλιόπη Γιουλούντα ήταν αδύνατον να μην τιμούσε και το Τμήμα Ρεθύμνης του ‘Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού’, την ‘γυναίκα έμβλημα’ του, που σκοτώθηκε τότε ως προϊσταμένη των χειρουργείων του Νοσοκομείου Ιωαννίνων.
Έτσι την Κυριακή 14 Απριλίου του 1994 διοργάνωσε τιμητικές εκδηλώσεις στο Ρέθυμνο εις μνήμην της, με θεία λειτουργία κι επιμνημόσυνη δέηση στον ναό του Αγίου Λουκά του Νοσοκομείου ενώ πραγματοποιήθηκε φιλολογικό μνημόσυνο στην αίθουσα του ‘Λυκείου των Ελληνίδων’ με ομιλητή τον κ. Λεωνίδα Καούνη – μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ερυθρού Ρεθύμνης
Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΠΙΟ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΑΠΟ ΠΟΤΕ
Εν κατακλείδι θα ήθελα να πω το εξής:
Καλλιόπη Γιουλούντα, παν-λευκέ Άγγελε της Νοσηλευτικής’ που λαμπρύνεις και αμαρύσσεις τον Ανθρωπισμό, τον Εθελοντισμό και τον Ερυθρό Σταυρό:
xαιρετίζομεν με σέβας την αθάνατη, σεμνή και ηρωική μορφή σου. Στην εποχή μας που οι ανθρώπινες αξίες φθίνουν καταρρακώνοντας την παντέρμη τη χώρα μας, η οποία μαστίζεται όχι μόνο από οικονομική αλλά κυρίως από βαθιά ηθική κρίση, σήψη και διαφθορά, η παρουσία, το θάρρος και το παράδειγμά σου διδάσκει περισσότερο από ποτέ.
Σήμερα που κάποιοι θεωρούν εαυτόν, αυθεντίες κι έχουν άποψιν επί παντός επιστητού, αγνοώντας το σωκρατικόν « έν οίδα ότι ουδέν οίδα» υποτιμούν σκόπιμα, χλευάζουν, αμφισβητούν, περιφρονούν τις ελληνοχριστιανικές μας ρίζες, την ελληνική αγωγή και παιδεία, την αιματοβαμένη ιστορία του τόπου που ‘πρέπει λέει να αλλάξει’ γιατί δεν συμφέρει μερικούς, την ιερή γαλανόλευκη σημαία και την πανάρχαια γλώσσα των Ελλήνων,‘η αυτοθυσία σου Καλλιόπη Γιουλούντα’ αποτελεί πάμφωτο φάρο και οδηγό.
Εσύ αγαπημένη, ‘Ρεθυμνία κόρη Καλλιόπη’, ηρωίδα του έπους του ΄40 και του ΄41, που φέρεις το όνομα της αρχαίας Μούσας του Έπους, ως γνήσια Ελληνίδα, απέδειξες περίτρανα ότι είσαι ατόφιος φορέας των πανάρχαιων πατροπαράδοτων αξιών, κάνοντας πράξη τις σοφές ρήσεις των προπατόρων σου, όπως το ‘Μολών Λαβέ’ του Λεωνίδα, και το «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων, τιμιώτερον εστίν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ' ανθρώποις τοις νουν έχουσιν», που αναφέρει ο σοφός Πλάτων στο έργο του Κρίτων, 51β.
Εσύ ως αδελφή του Ελέους και της Προσφοράς, υιοθέτησες πλήρως το Δελφικόν παράγγελμα «Θνήσκε υπέρ πατρίδος» και ακολούθησες κατά γράμμα το ομηρικότατον:«Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης» σε εποχές που άλλοι ‘πονηροί’ και ανθέλληνες το μετέτρεψαν σε ‘αμύνεσθαι περί Πάρτης’ απεμπολώντας τις πανανθρώπινες αξίες και δίδοντας μόνο βαρύτητα στο κέρδος και στους οικονομικούς δείκτες.
Είθε το παράδειγμά σου Καλλιόπη Γιουλούντα, λεβέντισσα Κρητικιά, να γίνει παράδειγμα προς μίμησιν για τις παρούσες και τις επερχόμενες γενναιές ,γιατί στους χαλεπούς καιρούς που διάγουμε μόνο ο ‘πεφωτισμένος νους’ και ‘η ζεστή κι ανθρώπινη καρδιά σου’ μπορεί να μας σώσει,
Με την ανθρωπιά την προσφορά και τον εθελούσιο θάνατό σου πάνω στο καθήκον κατάφερες να μην πέσεις στη λήθη να είσαι δηλαδή Α-λήθεια και Α-ληθινή. Εξάλλου σύμφωνα με την επιστήμη της ετυμολογίας των λέξεων η πανάρχαια λέξις‘Α-λήθεια’ παράγεται από το στερητικό –α- και τη λέξη –λήθη- διότι ότι είναι αληθινό, και όχι ψεύτικο προσποιητό, βγαίνει πάντα στην επιφάνεια, δεν λησμονιέται ποτέ, παραμένει αέναον, αναλλοίωτον και αείρροον, παραμένει ‘κτήμα ες αεί’ κατά την έκφραση του Θουκυδίδη.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ που μας δίδαξες και το επίτευγμά σου Καλλιόπη Γιουλούντα είναι ότι μετουσίωσες την ‘Ιδέα της αφοσιώσεως στο Καθήκον και στην πατρίδα’, καθώς κατέστης εκπρόσωπος αυτής της παναθρώπινης Ιδέας και την έκανες πράξη.
Δια όλα αυτά σε ευχαριστούμε και σε ευγνωμονούμε.
H Μνήμη σου θα είναι Αιωνία, καύχημα του Ελληνισμού, έμβλημα του Ερυθρού και Ίνδαλμα της κοινωνίας.
