Λίγο πριν τις εκλογές της 8ης Ιουνίου, η Βρετανία στέκεται προβληματισμένη, διχασμένη και φοβισμένη μπροστά στο μέλλον της εκτός Ευρώπης, το οποίο φαίνεται πλέον αναπόφευκτο.
Το 52% των υποστηρικτών του Brexit επιτίθεται καθημερινά στο υπόλοιπο 48% των διαφωνούντων. Πολίτες, εφημερίδες, και λοιπά Μ.Μ.Ε τονίζουν ότι είναι ώρα για τους διαφωνούντες να σταματήσουν να ‘γκρινιάζουν’ για το Brexit, όταν κάποιος τολμηρός διαφωνήσει. Με άλλα λόγια, δείχνουν το δρόμο προς μια δημοκρατία η οποία δεν θέλει να επιτρέψει φωνές διαφωνούντων.
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, οι εναπομείναντες Ευρωπαίοι έχουν παραγκωνιστεί. Αιωρούνται, χωρίς φωνή και χωρίς πατρίδα.
Μέσα σε ένα τέτοιο έλος, φύτρωσε η νέα εφημερίδα New European. Δημιουργήθηκε λίγο πριν το δημοψήφισμα του 2016, σαν απάντηση προς την προπαγάνδα των διαβόητων φυλλάδων. Τάχτηκε κατά του Brexit, και αρχικά, επρόκειτο να κυκλοφορήσει μόνο τέσσερα τεύχη. Σχεδόν ένα χρόνο μετά, η εφημερίδα γίνεται όλο και πιο δημοφιλής.
Ο New European έχει εξελιχθεί σε μια μορφή αντιπολίτευσης. Κρούει συνεχώς τον κώδωνα του κινδύνου. Πιστεύει ότι η απομόνωση δεν θα ωφελήσει την Βρετανία.
Το περασμένο τεύχος δημοσίευσε ένα σκίτσο, το οποίο δημοσιεύτηκε λίγο πριν τις βουλευτικές εκλογές του 1945, στην τότε δημοφιλέστατη Daily Mirror. Ένας κουρασμένος και τραυματισμένος στρατιώτης, με την πλάτη γυρισμένη σε συντρίμμια πολέμου, κοιτάζει τον αναγνώστη και του προσφέρει ένα δάφνινο στεφάνι, πάνω στο οποίο αναγράφεται:
‘Νίκη και Ειρήνη στην Ευρώπη’.
Στη λεζάντα, η εφημερίδα δίνει το μήνυμα του στρατιώτη:
‘Ορίστε, μη το χάσεις ξανά…’. Αναφέρεται φυσικά στην ειρήνη.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δε δημιουργήθηκε για να ελέγξει την αγορά και την πολιτική ζωή των χωρών-μελών της, αλλά κυρίως, προς αποφυγή νέων πολέμων.
Δίπλα στο σκίτσο, ο New European φιλοξενεί την μαρτυρία του Harry Leslie Smith. Ο Smith ήταν 22 χρονών το 1945. Την Πρωτομαγιά του 1945, μόλις 24 ώρες μετά τον θάνατο του Hitler, κατευθύνονταν προς το Αμβούργο, μαζί με άλλους στρατιώτες, για να καταλάβουν τον αερολιμένα του Luftwaffe.
Η διαδρομή ήταν ένα οδοιπορικό θανάτου. Κατά μήκος του μακρινού δρόμου, το ένα μετά το άλλο, πτώματα κείτονταν ξεχασμένα, ενώ πρόσφυγες όδευαν προς ένα ασφαλές άγνωστο.
Είναι η εικόνα της Ευρώπης που ξυπνούσε από ένα εφιάλτη, νομίζοντας ότι τα χαλάσματα δεν θα γίνουν ξανά ειρηνικές πόλεις.
Είναι μια αποτροπιαστική εικόνα της Ευρώπης που, πριν από κάθε πόλεμο, οι άνθρωποι του 1900 και του 1930 θεωρούσαν ‘απίθανη’.
Πάνω από όλα όμως, ο Smith αισθάνεται προδομένος.
Διακινδύνευσε τη ζωή του, είδε συμπολεμιστές του να πεθαίνουν για μια ειρηνική και ενωμένη Ευρώπη, η οποία τώρα του φαίνεται τόσο μακρινή.
Αισθάνεται ότι, όλος αυτός ο κόπος πήγε χαμένος…
