Κι ο βοσκός έψαχνε το χαμένο πρόβατο
κι έτρεξε σε βουνά και λαγκάδια,
σ’ απρόσιτες κορφές, πάνω σε κοφτερούς βράχους
κι ήρθε το μεσημέρι και ξέχασε το κοπάδι,
καθώς η αγωνία του μεγάλωνε για το ένα…
Και σαν πέρασε η μέρα και απόγερνε ο ήλιος,
μισόβαθα του κρεμνού, άφαντο στη θωριά του,
άκουσε τη φωνή του και χάρηκε…
κι ύστερα ήρθε πιο κοντά του κι έψαξε
κι άρχισε να φωνάζει μ’ αγωνία,
για το μικρό, το ατίθασο πρόβατο και καθώς,
καθώς οι φωνές τους έσμιγαν σαν χαρά ζωής,
το είδε ανάμεσα στ’ αγριόχορτα, στ’ αγκάθια του κρεμνού
και δε σκέφτηκε, ούτε λογάριασε τον κίνδυνο για το ένα.
Κι όταν το `πιασε, το `φερε στην αγκαλιά του
κι έκλαψε απ’ τη χαρά του και φώναξε
κι η φωνή του ακούστηκε σε κάθε γωνιά,
κι ανέβηκε τη σκάλα της γης κι έφτασε,
έφτασε μέχρι την πόρτα τα’ ουρανού.
Κι όταν ήρθε η ώρα ξεκίνησε κι ο Xριστός
και δεν αρνήθηκε, ούτε αψήφησε το κάλεσμά του,
γιατί το χρέος του ήταν για τον «ένα»...
αυτόν που είχε χαθεί κι ας ήταν επώνυμος.
Kαι δεν ολιγώρησε μπρος τα λεγόμενα των άλλων,
ούτε φοβήθηκε τα σκάνδαλα, μήτε τις γνώμες
και πήγε στο σπίτι του και δείπνησε μαζί του
κι άκουσε τα λεγόμενα του ο ένας…
κι όταν μίλησε για τον πόνο, για το συνάνθρωπο,
τότε ράγισαν οι καρδιές όλων κι ένας έκλαψε
κι έσκυψε μπροστά στο δάσκαλο κι ύστερα,
νοιώθοντας την ομορφιά του καλού ακολούθησε...
