ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ
www.ret-anadromes.blogspot.com
Σαράντα μέρες συμπληρώνονται από τότε που έφυγε από κοντά μας ο αξέχαστος Καθηγητής Φυσικής Αγωγής και καθηγητής μας στα γυμνασιακά μας χρόνια Γ ι ώ ρ γ ο ς Π. Εκ κ ε κ ά κ η ς, που για δεκαετίες υπήρξε ο αγαπητός δάσκαλος και πολλών άλλων Ρεθεμνιωτών. Νεοδιόριστος τότε - στην περίοδο των μαθητικών μας χρόνων- τον χαρακτήριζε, θυμάμαι, ο ενθουσιαστικός παλμός της διδασκαλίας, η νεωτεριστική και καινοτόμος αντίληψη του μαθήματός του και η απεριόριστη προς τους μαθητές του αγάπη. Γιατί ως δάσκαλος, ο Γιώργος Εκκεκάκης είναι γεγονός ότι γνώριζε να ενθουσιάζει τους μαθητές του με τον πιο φυσικό κι ανεπιτήδευτο τρόπο και να μεταλαμπαδεύει σε αυτούς από τον αστείρευτο και πολύπλευρο της σοφίας του πλούτο.
Χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του Γ. Π. Εκκεκάκη ήταν, περαιτέρω, η ευγένεια του χαρακτήρα, η αξιοπρέπεια και το ήθος, η σεμνότητα, η απλότητα και η μεταρσίωση στην οποία μόνιμα τον οδηγούσαν τα υπέροχα διανοήματά του, που προσπαθούσε εναγώνια να σου τα μεταγγίσει. Παντού εμφανιζόταν προσηνής και εγκάρδιος, απλός στους τρόπους, στοργικός, ήρεμος και βαθιά στοχαστικός. Οι συναναστρεφόμενοι μαζί του είχαν πάντοτε κάτι να κερδίσουν, κάτι να ωφεληθούν, γιατί είχε το χάρισμα να μεταδίδει γνώση, να διδάσκει και να φωτίζει με άγνωστες και πρωτότυπες, κάθε φορά, γνώσεις και ιδέες.
Δεν ξεχνώ αργότερα, μετά τα μαθητικά μου χρόνια, κατά τα πρώτα χρόνια της φιλίας μας, ως συναδέλφων πια στο παλιό 1ο Γυμνάσιο – Οίκο Παιδείας - γιατί με τον Γιώργο κατά τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας - πριν σαράντα και πλέον χρόνια - μας συνέδεσε μια βαθιά πνευματική φιλία, που χαρακτηριζόταν και από εξαίρετη αλληλοεκτίμηση. Δεν ξεχνώ, λοιπόν, που μόνιμα με εντυπωσίαζε με τις πρωτότυπες σκέψεις του και τη βαθιά γνώση του πάνω σε κρητολογικά και όχι μόνο θέματα, στις πολύωρες συζητήσεις μας στο σχολείο, στις εκδρομές ή στο εξοχικό του σπίτι στην Πηγή, ώστε, συχνά, δεν άντεχα άλλο και τον… «επιτιμούσα» φιλικά μεν αλλά κι αγανακτισμένα: «γραψ’ τα, βρε Γιώργο, όλ’ αυτά τα τόσο ενδιαφέροντα που μου λες, να βγουν και παραέξω και να μη χάνονται μεταξύ μας! Γράψτα!...». Κι κείνος, πάντα, θυμάμαι, που μου απαντούσε μ’ ένα χαμόγελο ευπροσήγορο και βαθιά συγκαταβατικό: «Λες βρε, Κωστή, λες;». Και ο φίλος Γιώργος ποτέ δεν υπήρξε επιλήσμων και μου το θύμιζε αυτό τακτικά, κάθε φορά που μου χάριζε κάποιο καινούριο βιβλίο του (φωτ. 1 και 2).
Δυο πολύτιμες αφιερώσεις βιβλίων φίλου ακριβού 1) Το χωριό Πηγή Ρεθύμνου και 2) Τα Κρητικά Βιβλία
Ο Γιώργος Εκκεκάκης είχε μέσα του πολλές και σημαντικές γνώσεις όχι μόνο σε έναν άλλα σε πολλούς χώρους του επιστητού, ιδιαίτατα δε της Τοπικής μας Ιστορίας, σε βαθμό που απέβησαν σ’ αυτόν πηγή απεριόριστης προσφοράς για την πόλη, τον νομό και την Κρήτη γενικότερα. Ήταν ένας πολυτάλαντος και χαλκέντερος εργάτης του πνεύματος, που «εκ τρυφεράς νεότητος» «μάζευε», όπως η μέλισσα, και ωρίμαζε μέσα του μιαν πολύπλευρη και, συχνά, ετερόκλητη γνώση. Και όταν, κάποτε, ήλθε το πλήρωμα του χρόνου ο Εκκεκάκης ήταν έτοιμος και μέσα σε λίγα, μόλις, χρόνια, ξάφνιασε τους πάντες, παρουσιάζοντας ένα εξαιρετικά πλούσιο συγγραφικό έργο, από πολλά βιβλία, μεταφράσεις ξένων περιηγητών κι εκατοντάδες άρθρα αποτελούμενο. Αυτό ήταν, πραγματικά, ένας άθλος, ένα θαύμα συγγραφικής παραγωγής. Ο Γιώργος Εκκεκάκης, περαιτέρω, πέραν από την πρωτότυπη στη σύλληψή της και απλή στην παρουσίασή της ιστορική γνώση- με τρόπο βατό κι απόλυτα κατανοητό και από τον απλό Ρεθεμνιώτη αναγνώστη (που, όμως, ενδιαφέρεται για τον τόπο του και θέλει να μάθει γι’ αυτόν)- είχε να επιδείξει και υψηλές ικανότητες τόσο στην αγιογραφία, όσο και στο σχέδιο και τη βιβλιοδεσία, ώστε, τελικά, ο Γιώργος Εκκεκάκης ήταν ένας πραγματικά πολυτάλαντος αριστοκράτης του πνεύματος και της τέχνης. ένας δημιουργικός, πρακτικός και εξαιρετικά αποτελεσµατικός άνθρωπος, ένα μεγάλο κεφάλαιο για τον τόπο και την ιστορία του. Όπου βρέθηκε και με όποιον συναναστράφηκε κέρδισε την εκτίµησή του, την αγαθή ανάμνηση και τη φιλία του. Και το ’γραψα αυτό και στο παρελθόν. είναι κρίμα που κάποιες άστοχες και αψυχολόγητες ενέργειες της τοπικής μας κοινωνίας κατάφεραν να απογοητεύσουν και πικράνουν αυτόν τον άνθρωπο και ν’ αποκόψουν τα φτερά του υψιπέτη ερευνητή σε μιαν ηλικία που η γνώση και η πείρα είχαν αποβεί σ’ αυτόν πηγή απεριόριστης γνώσης και προσφοράς. Όμως, θ’ αποφύγω τη στιγμή αυτήν να επαναλάβω ένα θέμα που με πονά και για το οποίο, τότε, δεκάδες Ρεθυμνιώτες είχαμε, μέσω των εφημερίδων, την ευκαιρία να εκφραστούμε σχετικά.
Θεωρώ τον εαυτόν μου ευτυχή και είναι η χαρά μου απροσμέτρητη, γιατί σήμερα μού δίνεται η ευκαιρία ν’ αποτίσω φόρο τιμής, το πνευματικό, θα έλεγα, «αντίδωρο» προς τον αγαπητό μου δάσκαλο, που από μικρός, αλλά και σε ωριμότερη ηλικία, τον θαύμαζα για τη βαθιά του γνώση, συχνά, μάλιστα, και σε τομείς άσχετους και εντελώς ξένους προς την επιστήμη του, που με τόση ευσυνειδησία κι επιτηδειότητα διακονούσε. Το απόφθεγμα του αρχαίου ποιητή Μενάνδρου, «ως χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ» βρήκε, πιστεύω, απόλυτη εφαρμογή και πραγματοποιήθηκε στον ύψιστο βαθμό στην προσωπικότητα του αείμνηστου και πάνυ αγαπητού διδασκάλου, εξαίρετου συναδέλφου και καλού φίλου, Γιώργου Εκκεκάκη. Πολλές αρετές κοινωνικές, οικογενειακές και προσωπικές συγκεντρώθηκαν στο πρόσωπό του και αποτέλεσαν ένα αρμονικό σύνολο και δημιούργησαν έναν πλήρη χαρίτων άνθρωπο, μια πολυτρόπως χαριτωμένη προσωπικότητα. Απόδειξη ασφαλής της εκτίμησης αυτής που τρέφουμε όλοι στο πρόσωπό του η ύπαρξη μιας τόσο πολυπληθούς συνάθροισης γύρω από τη νεκρική κλίνη του και τη θαυμάσια και πεφιλημένη οικογένειά του, την αγαπημένη του σύντροφο, Μαριέττα και τα παιδιά του Παντελή και Ελισάβετ, σε μιαν ατμόσφαιρα φορτισμένη από οδύνη, θλίψη και στεναγμό, κατά την εξόδιο ακολουθία του, πριν σαράντα μέρες, στον ι. ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου, Μασταμπά.
Ευχόμαστε και προσευχόμαστε ο Κύριος να αναπαύσει Αυτόν και η μνήμη του να είναι αιωνία!
