Νέα διάσταση παίρνει η τραγωδία που συγκλόνισε όλη την Ελλάδα με τον θάνατο του Βενιζέλου Στρατάκη και της Κατερίνας Καναβάκη, οι οποίοι «θυσίασαν» τη ζωή τους πέφτοντας στη φουρτουνιασμένη θάλασσα για να σώσουν τα παιδιά τους. Ο αυτόπτης μάρτυρας, Δημήτρης Ζαγγελίδης, περιγράφει στο ekriti.gr όσα είδε, υπογραμμίζοντας ότι τα παιδιά δεν βρίσκονταν μέσα στη θάλασσα, αλλά έπαιζαν στην παραλία.
«Στην παραλία είχε δημιουργηθεί ανάχωμα πάνω από μισό μέτρο, με βορειοανατολικό άνεμο στα 6 μποφόρ. Εγώ έφτασα στη παραλία ύστερα από πρόκληση φίλου, κατά τις 5 το απόγευμα. Διαπίστωσα από την αρχή ότι η θάλασσα δεν ήταν κατάλληλη για κολύμπι εκείνη την ώρα» αναφέρει στο ekriti.gr ο κ. Ζαγγελίδης, ο οποίος είναι δύτης και έμπειρος κολυμβητής.
«Εκείνη την ώρα κανείς δεν ήταν μέσα στην θάλασσα. Είδα τα παιδάκια να παίζουν έξω στην παραλία, προς την αριστερή πλευρά κοντά στα βράχια στο μέρος όπου είχαν κατασκηνώσει όλοι μαζί, με τους γονείς τους. Μάλιστα εκείνη την ώρα η κοπέλα έπλενε τα πιάτα του φαγητού. Προφανώς μόλις είχαν φάει… Ξαφνικά ένα «βουβό» κύμα όπως το λέμε εμείς οι δύτες σαν τσουνάμι ένα πράγμα "ρούφηξε" τα παιδιά μέσα στην θάλασσα. Τα παιδιά κολυμπούσαν κανονικά, ξαφνικά βλέπω τους γονείς να πέφτουν «χωρίς φωνές» χωρίς να καλέσουν σε βοήθεια, μέσα στην θάλασσα».
Σηκωθήκαμε όταν είδαμε τον Μανώλη που έχει την ταβέρνα να τρέχει προς την θάλασσα και να προσπαθεί να βγάλει τα παιδιά. Ούτε κι αυτός όμως φώναξε «βοήθεια» ή κάτι άλλο απλά είδαμε την προσπάθεια και τρέξαμε 4 -5 άτομα προς το μέρος του.
Ήταν όμως ήδη αργά, οι γονείς ήταν εξαφανισμένοι η θάλασσα είναι πολύ απότομη στο σημείο με πολλές δίνες και υπόγεια ρεύματα. Εικάζω ότι μετά από ένα μέτρο έχασαν την γη κάτω από τα πόδια τους, έπαθαν κρίση πανικού, ήπιαν νερό, και αμέσως μετά τους πρόδωσε η καρδιά τους. Χάθηκαν άδικα.
Στην προσπάθεια να τους βρούμε κοντέψαμε να πνιγούμε και εμείς από τύχη δεν θρηνήσαμε άλλα θύματα. Εμένα με τράβηξε με σχοινί ένας ναυαγοσώστης που είχε ενημερωθεί και είχε έρθει στο σημείο από διπλανή παραλία. Έβγαλα ένα κουβά νερό από το στόμα μου, και γέμισα μελανιές από την προσπάθεια να σώσω τους γονείς. Κρίμα, πολύ κρίμα. Εκτιμώ ότι οι γονείς δεν γνώριζαν κολύμπι… η εικόνα με τα παιδιά και την μανιασμένη θάλασσα γυρνάει συνέχεια στο μυαλό μου. Δεν μπορώ να κοιμηθώ σκεφτόμενος από το πόσο άδικα έφυγε το ζευγάρι, ίσως αν οι γονείς είχαν φωνάξει από την αρχή το κακό να μην είχε γίνει…
Αγωνίστηκαν πολύ και άλλοι λουόμενοι για να βοηθήσουν το ζευγάρι, αλλά μάταια. Δυο ανθρώπινες ψυχές δεν υπάρχουν πια.
