Όλο παράπονα ήταν ο οικονομικός διευθυντής της Ryanair, Neil Sorahan.
‘Οι επιβάτες μας δουλεύουν. Κουβαλάνε μόνο χειραποσκευές. Έως και τα παιδιά τους αναγκάζουν να παίρνουν χειραποσκευές, και να τις κουβαλάνε.’
Τα καημένα…
Ίσως ο εν λόγω κύριος να μην έχει απογόνους, ή να μην έχει ταξιδέψει μαζί τους, για να δει ότι τα παιδιά σπάνια ταξιδεύουν ‘light’. Ατελείωτες αλλαξιές ρούχων, τα αγαπημένα τους παιγνίδια, που δεν θα κλείσει κανείς μάτι αν τα αφήσουν πίσω…
‘Είμαστε θύματα της καλοσύνης μας,’ συνεχίζει ο οικονομικός διευθυντής. ‘Εμείς τους προσφέρουμε φτηνές πτήσεις, και να το ‘ευχαριστώ’’.
Τι σύμπτωση όμως. Του ξεφεύγει κάτι πολύ σημαντικό. Ναι, οι πτήσεις είναι φτηνές. Αν όμως κάνεις το λάθος και ακουμπήσεις το πληκτρολόγιο και αγοράσεις τα εισιτήρια, αρχίζουν τα ‘extra’ να πέφτουν πάνω στις ‘φτηνές τιμές’, και να τις κάνουν αγνώριστες.
Μέχρι 60 λίρες πληρώνει πλέον κάθε επιβάτης για το προνόμιο μιας βαλίτσας έως και 20 κιλών. Μία οικογένεια τεσσάρων ατόμων λοιπόν, ισοδυναμεί με 240 λίρες. Πολλαπλασιάζουμε επί δύο, γιατί πρέπει να επιστρέψουμε και στα σπίτια μας, ίσον 480 λίρες για κανονικές βαλίτσες.
Ο Sorahan επίσης παρέλειψε να προσθέσει ότι, όσοι έχουν παιδιά, τιμωρούνται από τις αεροπορικές εταιρείες όταν οι τιμές των εισιτηρίων διπλασιάζονται την πρώτη μέρα των σχολικών διακοπών, και ξεφουσκώνουν την πρώτη μέρα που τα παιδιά γυρνάνε στο σχολείο.
Επίσης, παρέλειψε να προσθέσει ότι, τα παιδιά πληρώνουν πλήρες εισιτήριο από την ηλικία των δύο ετών. Γιατί δηλαδή να μην απολαύσουν το δικαίωμα ενός πλήρους εισιτηρίου, και να φέρνουν τη χειραποσκευούλα τους, που μπορεί να ζυγίζει έως και δέκα κιλά? Ψυχή δεν έχουν κι αυτά?
Προσωπικά, δεν έχω δει ποτέ κανένα παιδί να σέρνει χειραποσκευή δέκα κιλών. Μόνο γονείς φορτωμένους σαν γαϊδούρια.
Τι περίμενε ο κύριος διευθυντής όμως? Ότι δεν θα εκμεταλλευτούν οι πελάτες του τα δικαιώματα τους? Ότι δεν θα προσπαθήσουν να πληρώσουν λιγότερα χρήματα?
Πακετάρουν λοιπόν τα απαραίτητα και δεν περιμένουν για τις βαλίτσες τους. Αυτά τα χρήματα είναι προτιμότερο να ‘επενδυθούν’ σε μια Ελληνική ταβέρνα, παρά στην αερογραμμή.
Αυτή η τακτική όμως, είναι και μια από τις αιτίες του προβλήματος των μειωμένων αγορών σουβενίρ. Όταν δεν έχεις χώρο στη βαλίτσα, ή όταν πρέπει να πληρώσεις 60 λίρες μόνο για να τη γεμίσεις με σουβενίρ, τότε το ξανασκέφτεσαι.
Ίσως οι τουριστικές επιχειρήσεις να πρέπει να κοιτάξουν και προς τις αερογραμμές όταν αναρωτιούνται για τα μειωμένα έσοδα.
Οι οικογένειες που γνωρίζω, εργάζονται σκληρά για λίγες ημέρες διακοπών. Εν μέσω τέτοιας εθνικής και οικονομικής κρίσης, το να βρίσκονται απλά κάπου αλλού, είναι πλέον κατόρθωμα.
Και αντί για βαλίτσες, γεμίζουν μόνο ‘μπαταρίες’.
