Καλησπέρα σας, κυρίες και κύριοι, χαιρετώ τη νιότη, τα ανήσυχα μάτια της αναζήτησης και της ελπίδας .. (μικρή διακοπή).
Με λένε Ελάσιππο και πριν χιλιάδες χρόνια ήμουν άρχοντας στη μακρινή Ατλαντίδα …
Πιστεύω, ότι όλοι έχετε ακούσει για τη χώρα μου και έχετε αφήσει τη φαντασία σας, έτσι, απλόχερα, να κυλήσει μακριά, προσπαθώντας, με τα όσα ξέρετε γι αυτήν, να φτιάξετε την εικόνα της, να πλάσετε τον πολιτισμό της …
Και βάζετε το μυαλό σας να πορευτεί σε τόπους άβατους, σε σκοτεινά δρομάκια, στην άγνωστη χώρα των παραμυθιών, στη μακρινή Ατλαντίδα των ονείρων σας…
Και δεν σκέφτεστε, ούτε υπολογίζετε τους κινδύνους, μήτε τα εμπόδια και προχωράτε μέσα στο άγνωστο, σ’ αυτό το αβέβαιο άγνωστο, έτσι, δίχως πολλές εξηγήσεις, δίχως περίσσια σκέψη … (Μικρή διακοπή) – Συνεχίζει.
Και σας ερωτώ; που πάτε σε μέρη που δεν γνωρίζετε… πώς βαδίζετε με τέτοια υπεροψία, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, για τα όποια φοβερά και δυσάρεστα αποτελέσματα …
Γιατί, φίλοι μου, γιατί δεν σέβεστε τον ίδιο τον εαυτό σας, αυτό το υπέροχο δώρο του Θεού … και τρέχετε, τρέχετε ασυλλόγιστα, κυνηγώντας μέσα στο σκοτάδι, έτσι στα τυφλά, δίχως κρίση, δίχως σύνεση, χωρίς προορισμό…
(Μικρή διακοπή ). Ο ομιλητής σκύβει το κεφάλι προς τη γη, κάνει ένα - δύο βήματα αριστερά και δεξιά και αφού στρέφεται προς το κοινό, φανερά συγκινημένος, αρχίζει να μιλάει ξανά…
Η Ατλαντίδα, φίλοι μου, η πατρίδα μου, η χώρα της ευημερίας αυτή η πανέμορφη πατρίδα, χάθηκε πια… κι εδώ και χιλιάδες χρόνια έμεινε μόνη, σαν μακρινή ξεθωριασμένη ανάμνηση, δίχως ίχνη, δίχως ευρήματα, μια χώρα στα αζήτητα της ιστορίας…
Και σας καλώ, κυρίες και κύριοι, σας καλώ να το σκεφτείτε καλά… για την πατρίδα μου σας λέω … που έλεγαν ότι ήταν μια σημαντική χώρα, μια επώνυμη χώρα, που, όμως, (μικρή διακοπή ) τελικά, σχεδόν έσβησε από τη μνήμη της ανθρωπότητας και δεν έμεινε ούτε ένας δρόμος, έστω ένα μικρό μονοπάτι, που να μας οδηγεί σ’ αυτήν …
Αλήθεια σας λέω, αυτή η όμορφη χώρα, σε μια στιγμή του χρόνου, χάθηκε από το χάρτη του κόσμου…
(Συνεχίζει κουνώντας παραστατικά τα χέρια του).Δρόμοι για την Ατλαντίδα, λοιπόν, φίλοι μου, αυτούς που αναζητάτε, αυτούς που αναζητούν και σήμερα τα παιδιά σας … και πολύ φοβάμαι, φοβάμαι, φίλοι μου, πως δε θα βρουν αυτά που ζητούν, τη χαμένη Ατλαντίδα των προσδοκιών και των ονείρων τους, γιατί κι αυτά, τα νιάτα του κόσμου, κάνουν το ίδιο λάθος, ακολουθούν μια πορεία προς το άγνωστο και προσπαθούν να κατακτήσουν μια θέση μέσα στην κοινωνία, χωρίς τη συναίσθηση του πραγματικού, οραματιζόμενοι το αόριστο, την αβέβαιη Ατλαντίδα της αυτοκαταστροφής τους.
Αυτή η Ατλαντίδα, φίλοι μου, η πατρίδα μου, μοιάζει με τη δική σας κοινωνία, την Ατλαντίδα των χαμένων ελπίδων, την Ατλαντίδα της φθοράς και του χαμού, εκεί, τελικά, που οδεύουν τα νιάτα, η ελπίδα της κάθε γενιάς.
Και σας μιλώ με πολύ θλίψη, γιατί βλέπω καθαρά την κατάληξη της πορείας τους και ακούω το κλάμα τους κι αισθάνομαι την αγωνία τους απ’ το θανάσιμο αγκάλιασμα του πάθους, αυτό που λέτε Ναρκωτικά …
Και φίλοι μου, δεν κάνω καμία προσπάθεια να σας κρύψω την αλήθεια, δεν κλείνω τα αυτιά και τα μάτια μπρος τον επερχόμενο χαμό, σ’ αυτή τη φθορά της νιότης, την ολοκληρωτική διαφθορά της κοινωνίας.
Κι αλήθεια σας λέω, ακούω τα βήματα των νέων στους δρόμους της Ατλαντίδας, τ’ ακούω να σέρνονται … κι ακούω τους κτύπους της καρδιάς τους, την αγωνία και την απόγνωσή τους, τις μύριες κραυγές τους…
Καθώς τελειώνει τις τελευταίες φράσεις ακούγεται η κραυγή του νεαρού φίλου του κοριτσιού να λέει : Όχι, Μάνα !!
Ο ομιλητής γυρίζει ξαφνιασμένος προς το μέρος της κραυγής και αφού κοιτάζει σκεφτικός τα συμβαίνοντα αποχωρεί προς το εσωτερικό της σκηνής.
Τα φώτα σβήνουν … ακούγεται μουσική.
Απόσπασμα από το θεατρικό έργο : Οι δρόμοι της Ατλαντίδας(Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη).
