Αυτή τη νύχτα του Οκτώβρη του 1940, σου γράφω ,παιδί μου !
πάνω σε μια δακρύβρεχτη ριγωμένη κόλλα τετραδίου,
του δικού σου τετραδίου ,παιδί μου, του παιδιού μου !
Και κάθε γράμμα, κάθε λέξη, σε φέρνουν στη θύμηση μου,
όλες τις χαρές και τις λύπες, τα ξενύχτια ,τους αναστεναγμούς,
την ελπίδα των ματιών σου, το όμορφο χαμόγελό σου !
Και τώρα… τι να πω… ποιες λέξεις… τι ευχές να σου δώσω…
πώς να ημερέψω την παγωνιά… τα άγρια τα βουνά… το χιόνι…
τί προσευχές να στείλω στα ουράνια για σένα παιδί μου !
Κάθε γράμμα… κι ένα δάκρυ, για το δάκρυ και τη μοναξιά σου…
κάθε φύσημα του αγέρα… κι έκρηξη γίνεται στην καρδιά μου…
κάθε πυροβολισμός… ναι, με ματώνει κι εμένα !
Ναι, παιδί μου ! καμάρι μου ! του κόσμου όλου στολίδι !
δίπλα σου είμαι… κοντά σου… στο πλάι της καρδιάς σου…
προσκέφαλο… κουβέρτα… και χλαίνη… όνειρο γλυκό…
Το ξέρω… την όμορφη κόρη… τη λευτεριά διάλεξες…
αστέρι …πετράδι …πανανθρώπινος γάμος τιμής…
στων προγόνων πορεύτηκες της θυσίας το δρόμο !
Σου γράφω ,λοιπόν, παιδί μου τώρα… τούτη την ώρα…
αυτή τη νύχτα που ξαγρυπνάς… που αναπολείς…
που πονάς… και υποφέρεις… μόνος …εντελώς μόνος…
Ναι, σου γράφω …η μάνα σου η Ελλάδα σου γράφει …
με το αίμα το δικό σου… την αναπνοή και την ψυχή σου..
Μη φοβάσαι ,λεβέντη μου ! Μη φοβάσαι, παλικάρι μου !
Η Παναγιά ! Η Παναγιά μας είναι μαζί σας !
