Αυτή τη νύχτα, μητέρα, έμεινα ξάγρυπνη,
όλη τη νύχτα, γλυκιά μου, όλη τη νύχτα,
καθώς οι σκέψεις πολιορκούσαν το είναι μου,
σκέψεις αγωνίας και φόβου, σκέψεις πολλές,
κι όχι για κάτι ασήμαντο, μητέρα, μακάρι να `ταν,
αλλά για την ίδια μου τη ζωή, για το όνομά μου,
για την ύπαρξη και την προσωπικότητά μου, για σας.
Nαι, μητέρα, πώς να στο πω, μέσα σ’ όλα...
κοντά με τα ναρκωτικά, ήρθε κι αυτό,το AIDS
αυτή η τρομακτική λέξη, που φοβίζει τα νιάτα,
που σ’ απομονώνει απ’ τη ζωή και τον κόσμο,
που στο όνομά της τρέμεις σύγκορμα,
που κάνει τους άλλους να σ’ αποφεύγουν,
να σε βλέπουν σαν μίασμα, κάτι το ξένο.
Γλυκιά μου, μητέρα πως να σου το πω,
αλήθεια σου λέω, δε βρίσκω το κουράγιο,
δε μπορώ, ούτε αντέχω, δεν έχω τη δύναμη,
και τι να απολογηθώ, τι να σου καταμαρτυρήσω...
πως να ονοματίσω τα σφάλματά μου,
με ποιες λέξεις... υπάρχουν μητέρα; πες μου...
μίλησέ μου, μητέρα, δώσε μου θάρρος,
μίλα μου για να αντέξω τις αγωνίες μου...
Αυτή τη νύχτα,μίλησέ μου ,μητέρα,αγκάλιασέ με !
