Η παραβατικότητα των Νόμων γραφτών κι άγραφτων ανθεί στο Πανελλήνιο.
Η εγκληματικότητα λουλουδίζει. Η καταστρατήγηση των Νόμων έχει καταστεί ρουτίνα. Ο δρόμος, που οδηγεί στη γενίκευση της διαφθοράς, είναι ανθόσπαρτος.
Κίνδυνος να εκτεθεί και να στιγματιστεί ο Πολίτης – παραβάτης δεν υπάρχει πια, ούτε από την Πολιτεία, ούτε από την Κοινωνία, ούτε από την Εκκλησία. Ο εθισμός στα παραβατικά γεγονότα έχει αμβλύνει και τείνει να εξουδετερώσει τις αντιδράσεις, με τις συνεχείς προβολές κ επαναλήψεις αποτρόπαιων εγκλημάτων από τα ΜΜΕ. Ο εχθρός γνωρίζει καλά και χρησιμοποιεί επιδέξια τον τρόπο να προκαλεί εθισμό στα γεγονότα και ψυχρή αντιμετώπιση καταστάσεων, μέχρις αδιαφορίας.
Η Αστυνομία συλλαμβάνει τον όποιο κακοποιό. Ο Βουλευτής ειδοποιείται και
Αν ο Εισαγγελέας μείνει ανένδοτος στην παράκληση, στην απειλή, στην όποια σπεύδει να τον γλιτώσει. Η Αστυνομία παραπέμπει τον κακοποιό στη Δικαιοσύνη. Ο Υπουργός απειλεί τον Εισαγγελέα. μέθοδο άλλη χρησιμοποιηθεί, τότε το Υπουργείο αφαιρεί την αρμοδιότητα και αντικαθιστά τον Εισαγγελέα με άλλο πρόθυμο να υπακούσει, κι όσο για τον ανυπάκουο, θα τα πούμε στις προαγωγές…
Όταν, λοιπόν, ο Βουλευτής, ο Υπουργός, ο Πρωθυπουργός, φροντίζουν την απαλλαγή του κακοποιού, τότε δεν είναι η έλλειψη παιδείας, που υποθάλπει, προστατεύει, ενισχύει, καλύπτει, προαγωγεύει, και πολλαπλασιάζει την παρανομία.
Το σύνολο των Πολιτικών του τωρινού καιρού είναι πτυχιούχοι και «πτυχιούχοι» Πανεπιστημίων. Άσχετα με ποιο τρόπο απέχτησαν το πτυχίο. Γιατί κι αυτοί, που τους παρέδωσαν το πτυχίο, κατέχουν, διαχειρίζονται κι αποτελούν οι ίδιοι τους λειτουργούς της ανώτατης βαθμίδας εκπαίδευσης, είναι έμπλεοι Παιδείας. Ο Καθηγητής, που προσυπογράφει κι απονέμει πτυχία «γιαλαντζί», ως αυτά να ήταν ντολμαδάκια, δεν είναι αγράμματος. Ούτε αυτός, που βαθμολογεί κι αξιολογεί τις κλινικές αρετές, αντί τις επιδόσεις στο μάθημα που διδάσκει, μπορεί να θεωρηθεί αγράμματος.
Κ η μέθοδος: «το πορτοφόλι σου ή τη ζωή σου», δεν απέχει πολύ από τη διαδικασία της ανταλλαγής είδους προς είδος, ούτε από τη ρύπανση της θάλασσας του Αργοσαρωνικού, ούτε από τη σύνταξη κ επιβολή «Μνημονίων» προς εξανδραποδισμό Έθνους ολόκληρου, σα να μην τρέχει τίποτα.
Το καύχημα: «Γαμώ και δέρνω» σ’ όλο του το μεγαλείο! Όπως και το έτερον ρητό έπαρσης, που λέει πως : «Με τα λεφτά μου, την κάνω στη Θεια μου»!
Δεν έχομε, λοιπόν, στις περιπτώσεις αυτές έλλειψη παιδείας, αλλά έλλειψη ήθους και πληρότητα αλαζονείας.
Όταν: ο Βουλευτής παραβαίνει τους Νόμους. ο Υπουργός παραβαίνει το Σύνταγμα. ο Πρωθυπουργός πάει στη Βουλή Αντισυνταγματικά Νομοσχέδια και ζητά την επιψήφισή τους. Όταν ο Βουλευτής δεν έχει το σθένος ν’ αρνηθεί την κατά διαταγή ψήφο και να ψηφίσει κατά συνείδηση, αλλά: υποκύπτει στον εκβιασμό, για να μη διαγραφεί από το Κόμμα. υποκλίνεται στην «Κομματική πειθαρχία» και μεταβάλλεται σε «πιόνι» του Αρχηγού. Τότε, ο ίδιος αυτός χρειάζεται πειθαρχείο, κι ας έχει πτυχίο.
Όταν: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν αναπέμπει τους Αντισυνταγματικούς Νόμους, και μεταβάλλεται σε Παπούλια. Τότε το πολίτευμα δε λειτουργεί.
Κι όταν μεγάλο ποσοστό της Βουλής αποτελείται από τροφίμους Μασονικών Στοών, δεν είμαστε αφελείς για να πιστέψομε πως αυτοί λειτουργούν κι αποφασίζουν υπέρ των συμφερόντων του Έθνους και της ευδαιμονίας του Λαού. Αυτοί είναι επικίνδυνοι και για το Έθνος και για το Κράτος και για τη Χώρα του.
Όταν υπάρχει εξωκοινοβουλευτικό Διευθυντήριο ξένων συμφερόντων.
Όταν αυτό υποβάλλει στην Κυβέρνηση την «Εθνική» Πολιτική που εφαρμόζει.
Όταν η κυβέρνηση αυτή υπακούει κ εφαρμόζει τις εντολές του, και γίνεται εντολοδόχος αυτού κατά τον τύπο Γκαουλάιτερ, γιατί διαφορετικά θα γίνει παρελθόν.
Ασφαλώς και δεν υπηρετεί τα συμφέροντα του Έθνους και του Λαού, αλλά τα ξένα συμφέροντα που τη στηρίζουν.
Όταν οι Θεσμοί δε λειτουργούν σωστά, παραλύουν το κράτος. Δίδουν κακό παράδειγμα στους Πολίτες. Οπότε οι Πολίτες, που εμπαίζονται κι αδικούνται κατάφορα, θα μιμηθούν την κυβέρνηση και θ’ ακολουθήσουν τις πραχτικές της προκειμένου να επιβιώσουν.
Δεν είναι απαίδευτοι κείνοι που έχουν την ευθύνη λειτουργίας του Κράτους κ οι διαχειριστές της κρατικής μηχανής. Έχουν πτυχία, πιστοποιητικά της κατάρτισής τους. Και, εφόσον αυτοί αδικούν τους πολίτες, τότε κ οι αδικούμενοι Πολίτες με τη σειρά τους θ’ αδικήσουν το Κράτος κ «ενός κακού, μύρια έπονται»!
Στην εποχή μας σπάνια συναντάς απαίδευτο, με την έννοια της έλλειψης σπουδών, πέραν από βοσκούς, που κι αυτοί σε ικανό αριθμό δεν είναι αγράμματοι του επιπέδου παλαιότερων εποχών.
Σχεδόν στο σύνολό τους οι Νέοι της Ελλάδας έχουν τελειώσει και τη δευτεροβάθμια παιδεία και σε μεγάλο ποσοστό είναι πτυχιούχοι ανώτερων ή ανώτατων Σχολών.
Εξάλλου οι κλειστές κοινωνίες του παλιού καιρού δεν υπάρχουν πια στην Ελλάδα. Το οδικό δίχτυ της Χώρας έχει απλωθεί και καλύπτει βασικές ανάγκες συγκοινωνίας ως και στ’ απόμερα χωριά, έστω κι αν βρίσκεται σε άθλια κατάσταση κατά τόπους. Και τα μέσα επικοινωνίας είναι άφθονα.
Ο χωρικός σήμερα είναι πολύ καλύτερα ενημερωμένος από το παρελθόν κι ακολουθεί κατά πόδας, αν δεν προπορεύεται, τον κάτοικο των πόλεων.
Η κοινωνική μόρφωση, η ευκαιριακή μάθηση έχει επεχταθεί, παράλληλα με την επέχταση της ραδιοφωνίας, της τηλεόρασης, του Τύπου, της ίδρυσης Πολιτιστικών Συλλόγων, επαρχιακών Βιβλιοθηκών, ερασιτεχνικών θιάσων, κ.λπ. επιμορφωτικών και ψυχαγωγικών μέσων ακόμη.
Βέβαια ίσως να ήταν καλύτερα να έλλειπαν κάποι’ από αυτά, που τα προγράμματά τους δεν είναι όλα επιμορφωτικά ή ψυχαγωγικά.
Αυτά καλλιεργούν σκόπιμα την έκπτωση των ηθών και των εθίμων της Ελληνικής Κοινωνίας και συμβάλλουν στην εκπόρνευσή της. Στην αύξηση της παραβατικότητας, εγκληματικότητας, διαστροφής, μεταστροφής, κατάλυσης των ηθών και των εθίμων, καθώς και στην ομογενοποίηση της Κοινωνίας.
Οι δε Έλληνες μιμούνται συμπεριφορές ξένες πολύ εύκολα και τις ακολουθούν ως να είναι τέλειες! Εξάλλου κ η Παιδεία των ξένων αντιγράφεται από τους Έλληνες Επιστήμονες. Τη Δύση ακολουθούμε και μιμούμαστε σε ό,τι κακό.
Υπάρχει ακόμη και το «Ίντερνετ». Πολύ χρήσιμο κι ωφέλιμο εργαλείο, που προάγει. Όμως παράλληλα προαγωγεύει και μετατρέπεται σ’ εργαλείο καταρράκωσης, εξευτελισμού, τρομοκράτησης, εκβιασμού, εκμετάλλευσης και με μια λέξη: καταστροφής…
Δεν θέλω να παραθέσω άλλες περιπτώσεις επιμόρφωσης κ «επιμόρφωσης» και ν’ αναφερθώ στη διαχείριση και στον τρόπο λειτουργίας των Δ.Σ. Συλλόγων, Σωματείων, κ.λπ..
Θέλω μόνο να τονίσω πως, τις ευκαιρίες που έχει η Νεολαία της τωρινής εποχής για μόρφωση κ επιμόρφωση, δεν τις είχαμ’ εμείς στον καιρό μας.
Αλλά και τις παγίδες διαφθοράς που αντιμετωπίζει, δεν τις είχαμ’ εμείς τόσες πολλές.
Είναι μεγάλο το πρόβλημα επιλογής μέσ’ από την πληθώρα των προσφερομένων...
Κ εδώ στο Ρέθεμνος υπάρχουν πολλές ευκαιρίες και για μόρφωση κ επιμόρφωση. Αρκεί να γίνεται καλή επιλογή. Και προπαντός να ελέγχεται ο πραγματικός κι όχι ο διαφημιζόμενος σκοπός, οι προσφορές, η ποιότητα, οι επιτυχίες της όποιας περίπτωσης, ο στόχος που έχει, το που οδηγεί, κι από ποιους στελεχώνεται.
Στο Ρέθεμνος λειτουργεί εδώ και μερικές δεκαετίες κι ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Έχομε Πανεπιστημιακές Σχολές σε ικανό αριθμό. Και θα είχαμε το σύνολο των Σχολών του Πανεπιστημίου, αν δεν εμφιλοχωρούσαν αντίθετα τοπικά συμφέροντα και πολιτικοί παραγοντισμοί. Κι αν η διαχείριση του θέματος γινόταν από διαφορετικά πρόσωπα, που να μην ήταν προσκείμενα κ υποκείμενα στον έλεγχο συγκεκριμένης οργάνωσης...
Δε φταίει, λοιπόν, η έλλειψη Παιδείας για την αύξηση της εγκληματικότητας, που τελευταία παρατηρείται στο Ρέθεμνος. Φταίει το ήθος των πολιτών. Η ανοχή τους.
Και προσέξετε καλά: Παιδεία δε σημαίνει μόνο παροχή γνώσεων. Σημαίνει ΚΑΙ
καλλιέργεια του χαραχτήρα, του ήθους και της συμπεριφοράς («μπιχαβιορισμού»).
Βέβαια ο χαραχτήρας του Ανθρώπου διαμορφώνεται μέσα στα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής του, και γι’ αυτό ο ρόλος της οικογένειας κ η ευθύνη της ως προς τη διαμόρφωσή του είναι τεράστια. Όμως φτιασιδώνεται ως και την προεφηβική του ηλικία, αλλά δεν αλλάζει. Μαθαίνει να κρύβεται και να μη φανερώνεται δημόσια. Μαθαίνει συμπεριφορές.
Αν, λοιπόν, έφταιγε η έλλειψη Παιδείας, η εγκληματικότητα δεν θα είχε αυξηθεί, αλλά θα είχε μειωθεί από όση ήταν περασμένα χρόνια και θα έφτανε σχεδόν σε μηδενική βάση.
Άρα φταίει η έλλειψη ήθους. Και το ήθος του Ανθρώπου καλλιεργείται. Ο Άνθρωπος δε γεννάται, αλλά γίνεται ηθικός. Η έννοια της ηθικής δεν είναι κοινή και καλουπιασμένη σ’ όλη την Ανθρωπότητα. Δε συμπίπτει στις διαστάσεις της παντού η ίδια ηθική. Ό,τι απαγορεύει αυτή σε μια περιοχή, το επιτρέπει η ηθική μιας άλλης. Κι αυτό αποτελεί τις διαφορές ηθών κι εθίμων από τόπο σε τόπο και μέσα στα όρια του ίδιου κράτους, ακόμη και του ίδιου Νομού. Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή.
Η Παγκοσμιοποίηση θέλει να επιβάλει παντού τις ίδιες ηθικές αξίες. Καταργεί τα κατά τόπους ήθη κι έθιμα. Και προσπαθεί να επιβάλει ήθη κι έθιμα της δικής της προτίμησης. Της αρεσκείας της.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο πήγε στη Βουλή των Ελλήνων και το Νομοσχέδιο περί αλλαγής Φύλου. Γιατί έτσι αρέσει στους ταγούς της Παγκοσμιοποίησης, που πρόσκεινται στο Ισλάμ. Θέλουν «εντερούν» . Αυτού ένεκεν επιβλήθηκε ο πολιτικός γάμος και τείνει σε κατάργηση ο Θρησκευτικός, όπως κ η Χριστιανική Θρησκεία.
Βήμα-βήμα κατευθυνόμαστε προς τον παγανισμό και μεταβαλλόμαστε σε Σόδομα και Γόμορρα, με την ανοχή και της Ηγεσίας της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας…
«Ντάρα μανέλα», λοιπόν! «Η Πολιτεία της Ανοχής»!
Φυσικά κ υπάρχουν οι κληρονομικές καταβολές, που συμβάλλουν στη δεχτικότητα του ατόμου κ ευνοούν ή παρεμποδίζουν την απόδοση του έργου της Αγωγής, που προσφέρεται από την Οικογένεια, την Κοινωνία, την Εκκλησία, την Πολιτεία και το ανόργανο κι οργανικό Περιβάλλον φυσικό και τεχνικό. Όλ’ αυτά επιδρούν ψυχοσωματικά στον Άνθρωπο κι αποτελούν τους παράγοντες Αγωγής του Ανθρώπου. Και, επειδή η Αγωγή διακρίνεται σε Συστηματική κ Ευκαιριακή, σημειώνω πως: Τη μεν Συστηματική προσφέρουν τα Σκολειά όλων των βαθμίδων Δημόσια και Ιδιωτικά. Την δε ευκαιριακή προσφέρουν κ οι πέντε παράγοντες που προανέφερα. Γι’ αυτό κ η κυβέρνηση επεμβαίνει α λα τούρκα και στην πρωτοβάθμια και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση…
Από το ήθος και την προσωπικότητα των ατόμων, που συγκροτούν τους παράγοντες αυτούς της Αγωγής, και δρουν κ έχουν την ευθύνη της Αγωγής, και από την ύλη και τον τρόπο διδασκαλίας και το παράδειγμα όλων όσων προσφέρουν Αγωγή, και τη δομή και σύσταση του φυσικού και του τεχνικού περιβάλλοντος, μορφώνεται το ήθος του Ανθρώπου κατά βάση.
Κατά συνέπεια όλοι αυτοί που διαμορφώνουν το ήθος του Ανθρώπου, πέραν από τον πλουτισμό των γνώσεών του, είναι συνυπεύθυνοι και για το ήθος του.
Κάποιοι περισσότερο. Κάποιοι λιγότερο.
Από αυτούς η Πολιτεία φέρει το μεγαλύτερο βάρος και την ευθύνη για την αλλαγή των ηθών και των εθίμων καθώς και την εξάπλωση της εγκληματικότητας, και τούτο, γιατί συγκαλύπτει τους εγκληματίες, ακόμη και με το Νόμο προστασίας των προσωπικών δεδομένων. Μ’ αυτόν εμποδίζει την Κοινωνία να προστατευθεί από αυτούς, γιατί δεν κοινωνιολογεί, αλλ’ αποκρύπτει τα ονόματά των εγκληματιών, ώστε οι λοιποί πολίτες να μην είναι σε θέση να γνωρίζουν τις προσωπικότητες του εγκλήματος, μια και δεν είναι γραμμένο στο κούτελό τους, αλλά οι μεγάλοι του είδους ανήκουν στους υπεράνω κάθε υποψίας ευπατρίδες Πολίτες, κάποιοι από τους οποίους σε ώρες και φορές φορούν ποδίτσες διακοσμημένες με σύμβολα, που παραπέμπουν στον πατέρα τους το Σατανά…
Σε αρκετά δημοσιεύματά μου έχω επισημάνει το γεγονός κ η περίπτωση Λεμπιδάκη με δικαιώνει απόλυτα. Βέβαια σκοπός του Νόμου αυτού είναι να προστατεύσει μεγαλόσχημους εγκληματίες, που δεν προστατεύονται από τον περί Ασυλίας των Βουλευτών Νόμο, που κι αυτόςείναι καταχρηστικός κ έχω επανειλημμένα ζητήσει την κατάργησή του, γιατί υπηρετεί άνομα συμφέροντα διασπαθιστών του δημόσιου χρήματος κι ατόμων επικίνδυνων για το Έθνος, το Κράτος και την Επικράτειά του.
Γιατί προστατεύει το Κράτος τους εγκληματίες με τους δυο αυτούς Νόμους; Τους χρειάζεται;
Γιατί εκθέτει τη ζωή και την περιουσία των νομοταγών και φιλήσυχων πολιτών σε άμεσο κίνδυνο; Αυτούς δεν τους χρειάζεται;
Δεν θά ‘πρεπε ήδη να έχουν γίνει γνωστά τα ονόματα των συλληφθέντων αστέρων, ώστε να τους μάθει και ναπροστατευθεί από αυτούς κ η Κοινωνία, αλλά και να στιγματιστούν και ν’ αποδοκιμαστούν ως ανεπιθύμητοι παραδειγματικά, πέραν από τις ποινές που θα τους επιβληθούν;
Έτσι θ’ αποτρεπόταν η μίμηση κι από άλλους επίδοξους ληστές, που, φοβούμενοι την κοινωνική αποδοκιμασία, κατακραυγή κι απομόνωση, δε θα τολμούσαν να εγκληματήσουν.
Υπάρχει όμως η ατιμωρησία. Οι μικρές ποινές που επιβάλλονται και το ξεγλίστρημα των κατάδικων ύστερ’ από ελάχιστο χρόνο παραμονής κ επιμόρφωσης στα δεσμωτήρια.
Βουλευτές, Υπουργοί, Λαρδότυροι, μίζες, ελαστικές συνειδήσεις κ.λπ., κ.λπ. επεμβαίνουν και καταστρατηγούν τη Νομοθεσία και τις Αποφάσεις και τ’ Αποτελέσματα των διωκτικών Αρχών! Πούφ…
Τουλάχιστον ας κατηγοριοποιήσει, ας διαβαθμίσει τα εγκλήματα, που θέτει κάτω από την ισχύ του Νόμου περί προσωπικών δεδομένων η κυβέρνηση. Κι ας κόψει το «έθος» των επεμβάσεων στο έργο της Δικαιοσύνης και της Δίωξης του εγκλήματος. Καιρός ν’ απαλλαγεί κ η Αθήνα από το …Βατικανό των Εξαρχείων…
9.10.2017 ellinikisalpigga
