Μ’ αρέσει αυτός ο εθνικός ενθουσιασμός με τον οποίο έχουν διαπαιδαγωγηθεί οι άνθρωποι του κόσμου και αφορούν εορτές όπως η 25η Μαρτίου και η 28η Οκτωβρίου. Είναι τέτοια η ένταση που το επιχειρούν μέσα από το ελεγχόμενο εκπαιδευτικό σύστημα, ώστε τα σημερινά παιδιά τα έχουν μπερδέψει στο μυαλουδάκι τους και δεν είναι και τόσο βέβαια, πού έγινε τι και πότε…
Ιδιαίτερα για την 28η Οκτωβρίου 1940 θα επικεντρωθούμε σήμερα, μια και το θέλουν οι μέρες… Στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών κυματίζουν ελληνικές σημαίες και στους δρόμους της Θεσσαλονίκης άρματα μάχης, στρατός ξηράς, πολεμική αεροπορία και πλάνα τηλεοπτικά, κοντινά με παιδιά που ανεμίζουν στα χέρια τους χαρούμενα τις πλαστικές κινέζικες γαλανόλευκες σημαιούλες…
Συνεπαρμένοι εκφωνητές αναφέρονται σε έναν ηρωικό λαό που ορθώνει το ανάστημα του στον Ιταλό κατακτητή το 1940. Και τα τραγούδια της Βέμπο ζωντανεύουν καταστάσεις. Το ΟΧΙ ανεμίζει παντού, στους τηλεοπτικούς δέκτες, αλλά τι μπορεί να λέει αυτό στην εποχή του ΝΑΙ σε όλα;
Και με πιο κουράγιο και δύναμη άραγε θα τη γιορτάσει ο ταλαιπωρημένος ελληνικός λαός που έχει υποστεί τα μύρια όσα τα τελευταία οκτώ χρόνια συνεχούς λιτότητας με τα μνημόνια, το ένα μετά το άλλο να πέφτουν πάνω στο κεφάλι του;
Μόνο με ειρωνεία μπορεί να δει κανείς αυτή τη δήθεν εθνική υπερηφάνεια, ένας λαός βαθιά ταπεινωμένος που αισθάνεται ότι τον κοροϊδεύουν στο πετσί του όλες οι πολιτικές δυνάμεις, από τα δεξιά ώς τα αριστερά, εκείνοι που αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται ότι ανήκουν στο λεγόμενο δημοκρατικό τόξο.
Ίχνος δημοκρατίας δεν έχει πάνω του το να σε διώχνει ο εργοδότης σου από τη δουλειά και από τον ΟΑΕΔ να πληρώνεσαι μια ισχνή αποζημίωση, ένα επίδομα επιβίωσης 360 ευρώ και για ένα μόλις χρόνο. Και μετά; Μετά ας πεθάνεις, αυτοί το έκαναν το «κοινωνικό» χρέος τους.
Ίχνος δημοκρατίας δεν έχει να βλέπεις πως αν έχεις κάποια ηλικία ή είσαι νέος που προσπαθεί να μπει στην παραγωγή, δεν έχεις καμιά τύχη, καθώς η ανεργία αυξάνει συνεχώς και επικίνδυνα στα όρια της κοινωνικής έκρηξης, ενώ οι δήθεν επενδύσεις που πολυδιαφημίζονται είναι μόνο στα χαρτιά, χωρίς να έχουν κανένα πρακτικό αποτέλεσμα.
Ίχνος δημοκρατίας δεν έχει να απειλείσαι συνεχώς από εισπρακτικά γραφεία και εταιρίες ανυπεράσπιστος, με το χειρότερο τρόπο και το επίσημο κράτος να ζητά συνεχώς δόσεις κι άλλες δόσεις, για όσα οφείλουν οι πολίτες οι οποίοι δεν είναι πια σε θέση να αποπληρώσουνν το υπόλοιπο τους, δεδομένης της οικονομικής τους κατάστασης.
Εννοείται πως κανείς στον κόσμο δεν είναι πια σε θέση να κάνει μακροπρόθεσμα σχέδια για το αύριο, όταν φοβάται τι θα του ξημερώσει η επόμενη μέρα με τους αγύρτες πολιτικούς που τον «κυβερνούν».
Που να βρεθεί λοιπόν ο εθνικός ενθουσιασμός; Και πώς να τονώσουν την υπερηφάνεια, όταν κάθε βήμα μας είναι σχεδιασμένο για να ελέγχεται και να υποφέρει; Μόνο κάτι παππούδες κολλημένοι στο παρελθόν θα είναι εκεί, ντυμένοι τις επίσημες στολές τους, να προβάλλουν τα παράσημα τους και τις μνήμες τους… Οι υπόλοιποι;
Το μόνο για το οποίο θα είναι θλιμμένοι, είναι αυτό, ότι χάνουν την αργία, το μόνο καλό που προκύπτει, επειδή φέτος πέφτει ημέρα Σάββατο η 28η Οκτωβρίου. Δεν ζει και ο Γιαννόπουλος, που ως υπουργός μετέφερε τέτοιες αργίες… Θυμάμαι που μετάφερε ακόμα και μια Πρωτομαγιά!
Λοιπόν, νομίζω πως ελάχιστοι άνθρωποι σήμερα ενδιαφέρονται για τέτοιες εθνικές εορτές. Στο μυαλό των ανθρώπων είναι η ανάγκη για μια αξιοπρεπή επιβίωση από τη λαίλαπα που ζουν καθημερινά. Τα υπόλοιπα και οι παράτες, μάλλον αφορούν κάποιους άλλους. Όχι, πάντως, εμάς…
