Πώς μπορεί να αισθάνεται κάποιος που βιώνει την ανεργία; Μου δόθηκε η ευκαιρία να το γνωρίσω την περασμένη εβδομάδα, καθώς πήρα την απόλυση μου από τη δουλειά που εργαζόμουν 34 συναπτά έτη, από τον Μάρτιο του 1983, στην αρχή ως εξωτερικός συνεργάτης και μετά ως υπάλληλος, στο Σωματείο της ΠΕΤ ΟΤΕ, των τεχνικών δηλαδή του ΟΤΕ.
Στον προθάλαμο της συνταξιοδότησης μου, για να βιώσω από τα μέσα τα συναισθήματα, όλων όσων κάποια στιγμή βρέθηκαν στην ανεργία και έπρεπε να τη δηλώσουν στις αρμόδιες αρχές του ΟΑΕΔ. Είναι θλιβερό να ζεις το άκαμπτο ελληνικό δημόσιο, στην πιο σκληρή και ακραία μορφή του…
Προσωπικά λειτούργησα, ως να είχα μπροστά μου να αντιμετωπίσω μιαν οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία. Αλλά γρήγορα αντιλήφθηκα ότι δεν ήταν καθόλου έτσι τα πράγματα… Την πρώτη μέρα και μέχρι να βρω πού είναι τα γραφεία του ΟΑΕΔ στα οποία ανήκει ο τομέας μου, βρέθηκα στη Σταδίου 54, δυο βήματα από την Ομόνοια, μετά τις 11.
Ευγενικά και χαμογελαστά, είναι αλήθεια, οι υπάλληλοι εκεί, μου είπαν πώς «άργησα πολύ». Έπρεπε να είμαι εκεί, μέχρι τις 9:30, για να μπορέσω να πάρω αριθμό προτεραιότητας, ώστε να εξυπηρετηθώ.
Προσαρμόστηκα στις… οδηγίες που μου δόθηκαν και βρέθηκα την επομένη στο ίδιο σημείο, ώρα 8:30 προκειμένου να πάρω τον αριθμό μου και να μπω στην ουρά της αναμονής, για να εξυπηρετηθώ ως πολίτης, ασκώντας ένα συνταγματικό δικαίωμα μου.
Δεν ξέρω από τι ώρα είχαν έρθει οι συμπολίτες μου πριν από εμένα, αλλά πήρα το νούμερο 105, ενώ στα γκισέ εξυπηρετούνταν το νούμερο 8… Είχα την αφέλεια να ρωτήσω κάποιους υπαλλήλους, αν προλάβαινα να πάω στον ΕΔΟΕΑΠ να ψηφίσω για την συνέχιση της ύπαρξης και λειτουργίας του ιατροφαρμακευτικού φορέα περίθαλψης και επικούρησης των δημοσιογράφων και να επιστρέψω. Γέλασαν! «Προλαβαίνει» μου είπαν…
Το Ταμείο δεν ήταν και πολύ μακριά. Πήγα με τη μηχανή μου, ψήφισα και επέστρεψα στη θέση μου. Ήταν όπως σας είπα, στο νούμερο 8 όταν έφυγα. Και όταν επέστρεψα εξυπηρετούνταν το νούμερο 25. Ήταν φανερό πως είχα μακρύ δρόμο μπροστά μου, στη διάρκεια της μέρας…
Έφυγα, δεν υπήρχε ούτε κάθισμα, στην αναμονή, για να ξαποστάσω… Βρήκα ένα καφέ στο τετράγωνο, πίσω στη στοά και κάθισα να πιω έναν καφέ και να δω τα e-mail μου με το Wi-Fi του… Θα κάθισα περισσότερο από μια ώρα και επέστρεψα στα γραφεία του ΟΑΕΔ.
Ίδια η ουρά στην αναμονή. Μπορεί να είχαν σταματήσει να δίνουν νούμερα προτεραιότητας, εδώ και μια ώρα, αλλά όσοι εξυπηρετούνταν δεν μπορώ να πω ότι το έκαναν αυτό με τρελούς ρυθμούς. Στις 11 εξυπηρετούνταν το 48… Κι εγώ είχα το 105!
Δεν απογοητεύτηκα. Είχα συνειδητοποιήσει ότι δυστυχώς δεν μου έμενε άλλη επιλογή κι έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να καλλιεργήσω την πολύτιμη ιδιότητα της υπομονής. Ευτυχώς, βρήκα μια θέση να καθίσω κι έτσι μπορούσα να κρατήσω μερικές σημειώσεις, προκειμένου να γράψω αυτό το κομμάτι, για να μοιραστώ μαζί σας μια άσχημη προσωπική εμπειρία από τη συναλλαγή μου με το δημόσιο.
Τελικά εξυπηρετήθηκα στις 2:15, αλλά ήταν για μένα μια μεγάλη δοκιμασία και το ζητούμενο είναι αν τελικά δικαιούμαστε, ως φορολογούμενοι πολίτες μια τέτοια αντιμετώπιση; Διότι, υποτίθεται ότι μας οφείλετε ο σεβασμός του κράτους, αν μη τι άλλο.
Βέβαια, εγώ δεν είδα κάτι τέτοιο… Κι ευτυχώς που η υπάλληλος, η οποία διεκπεραίωσε την υπόθεση μου, ήταν τόσο καλή, σοβαρή και υπεύθυνη, που διόρθωσε κάπως τα πράγματα στην κακή εικόνα που είχα σχηματίσει. Ελπίζω, πάντως, να διορθωθεί αυτή η θλιβερή κατάσταση στα υποκαταστήματα του ΟΑΕΔ.
Δεν ξέρω πόσες φορές θα χρειαστεί να ξαναέρθω στις ουρές του, ελπίζω όχι πολλές, αλλά ότι κι αν γίνει, αυτή τη φορά θα διαθέτω την απαιτούμενη Ιώβεια υπομονή. Το είδα, το ένιωσα, το κατέγραψα. Άλλωστε πέρασε ισοπεδωτικά από πάνω μου.
