Όταν ήμουνα παιδί, ξαπλώναμε τις ζεστές νύχτες με τον μπαμπά μου, σ’ ένα παλιό στρώμα…στην ταράτσα του σπιτιού μας στο Χαμαλεύρι και μέσα στην απόλυτη γαλήνη, απολαμβάναμε τη συναυλία των αηδονιών από τον Αρσανιώτη ποταμό…
Θυμούμαι που πολλές φορές κρατούσα την ανάσα μου για να μη χάσω ούτε δευτερόλεπτο από τη μαγεία των στιγμών.
Κι’ ήταν τόσο δυνατό το συναίσθημα που ένοιωθα την ψυχή μου ν’ απελευθερώνεται, ν’ ανεβαίνει ψηλά ανάμεσα στ’ αστέρια και να κολυμπά στην απεραντοσύνη του σύμπαντος.
Κάμποσα χρόνια μετά, τ’ αηδόνια σώπασαν για πάντα.
Τα σκότωσε η ‘’σύγχρονη’’ εποχή, η ‘’εξέλιξη’’ και η ‘’πρόοδος’’ με την αλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων.
Δεν περίμενα βέβαια πως αρκετές δεκαετίες μετά θα ένοιωθα το ίδιο ακριβώς λυτρωτικό συναίσθημα, ένα βράδυ στο Ωδείο Ρεθύμνου, ακούγοντας τα αηδόνια των aλma λibre, στη μουσική παράσταση ‘’Πάμε ξανά στα θαύματα…’’.
Οι μελωδικές διαυγείς φωνές με τους απίστευτους λαρυγγισμούς που μόνο η φύση μπορεί να παράγει με τόση γνησιότητα, μετέτρεψαν τον θόλο του Ωδείου σε ουρανό, άλλοτε μιας γαλάζιας ξάστερης νύχτας, ενός γλυκού ρόζ πρωινού ή μιας χρυσαφένιας μελαγχολικής δύσης.
Είναι μια ομάδα νέων παιδιών που δημιουργούν ποιότητα και πολιτισμό όχι μόνο μέσα από την μουσική και θεατρική τους παιδεία, αλλά γενικότερα από την ψυχική και πνευματική τους καλλιέργεια κι’ αυτό αποκαλύπτεται από κάθε τους κίνηση πάνω στη σκηνή και κάθε ήχο που παράγουν με χέρια και πόδια, την αρμονία και τη θετική ενέργεια που εκπέμπουν.
Η Μαριέλλα Βιτώρου με την συγκλονιστική φωνή, καθηγήτρια Γαλλικής φιλολογίας, πιάνου και φωνητικής που δημιούργησε τους aλma λibre, είναι η ψυχή της όμορφης παρέας καλλιτεχνών που απαρτίζεται από τον σύζυγο της Γιώργο Βεριδάκη, τους Μιχάλη Βόλακα, Μαρία Δασκαλάκη, Μάρω Δρακούλη, Χριστίνα Κούκου, Ελένη Κυδωνάκη, Βαγγέλη Λινοξυλάκη, Σπύρο Ξενιτόπουλο, Αρετή Τσαφαράκη και τον μικρό ταλαντούχο Μάνο Βεριδάκη.
Συμπληρώνεται από τους θαυμάσιους μουσικούς Δημήτρη Βαρούχα στο πιάνο και Σπύρο Ξενιτόπουλο στο ακορντεόν που συνεργάστηκαν στην ενορχήστρωση των κομματιών, τον Γιώργο Βεριδάκη στο μπουζούκι, τον Γιώργο Μαθιανάκη στην κιθάρα, τον Αποστόλη Σπινθουράκη στα κρουστά και τον Μιχάλη Αυλωνίτη στο μπάσο, ενώ τα ‘’κρουστά με το σώμα’’ διδάσκονται από την Βασιλική Μάρκου.
Η μοναδική σκηνοθεσία επίσης οφείλεται στην Ελεάνα Παπαχρήστου που μαζί με την Μαριέλλα, έγραψαν τα συνδετικά κείμενα της παράστασης.
Ένα παλιό μπαούλο στο πάτωμα της σκηνής, έκρυβε τόσες πολλές αναμνήσεις για τους παλιούς συμμαθητές, ευχάριστες μα και δυσάρεστες που μετουσιώνονταν σε νοσταλγία και ποικιλία συναισθημάτων μ’ ένα πρωτόγνωρο τρόπο έκφρασης μέσα από τη γλώσσα του σώματος, τη μουσική, τα κρουστά, και τις φανταστικές διαυγείς φωνές τους.
Ερμήνευσαν τραγούδια Χατζιδάκη,Λοίζου,Κραουνάκη,Μικρούτσικου,Ιωαννίδη,Σαββόπουλου και άλλων μεγάλων Ελλήνων και Ξένων συνθετών.
Θα μπορούσα να πω πολλά για τους aλma λibre, όμως φοβούμαι πως όσες λέξεις κι’ αν χρησιμοποιήσω, απλά θα χάσουν το νόημα τους απέναντι σ’ αυτό το μοναδικό θέαμα που είχα την τύχη να παρακολουθήσω.
Γι’ αυτό θα σωπάσω και θα υποκλιθώ σ’ αυτά τα νέα παιδιά που τιμούν την καταγωγή τους, δικαιώνουν και αναβαθμίζουν τον τίτλο της πόλης των γραμμάτων και των τεχνών.
Τέτοιες πρωτοβουλίες αποτελούν ελπίδα για το μέλλον του τόπου μας, ρίχνουν φώς στην μαυρίλα της εποχής, κι’ αντιστέκονται σε όσα προσπαθεί να μας επιβάλει το σημερινό ‘’σύστημα αξιών’’.
Ήταν ένα πραγματικό δώρο για όσους από μας έχουμε επιλέξει την απομόνωση, αρνούμενοι να συμβιβαστούμε και να προσαρμοστούμε στη ‘’νέα’’ πραγματικότητα του ‘’σύγχρονου’’ κόσμου.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς που μου επιτρέψατε να ονειρευτώ ξανά με τα μάτια ανοιχτά και να γυρίσω πίσω στα χρόνια που τ’ αηδόνια κελαηδούσαν ακόμη τις νύχτες, στον Αρσανιώτη ποταμό….
