Κατά μήκος των εμπορικών κέντρων, τα Βρετανικά καταστήματα είναι προσεκτικά φτιαγμένα έτσι ώστε να προσκαλούν ακόμα και τον πιο απαιτητικό πελάτη. Το ‘branding’, η παρουσίαση της ‘μάρκας’ δηλαδή, είναι σημαντική και επιμελής. Έχει υποστηρικτές, αλλά και σφοδρούς κριτές. Η ταυτότητα των πόλεων έχει αλλοιωθεί, και συνεπώς, όλα τα εμπορικά κέντρα είναι σχεδόν πανομοιότυπα.
Μία από τις μεγάλες ‘αγάπες’ της Βρετανικής αγοράς είναι και η Ιταλική κουζίνα, με τα πολυτελή της deli και εστιατόρια. Ένα από αυτά είναι και η αλυσίδα εστιατορίων του Carluccio, ενός διάσημου και αγαπημένου Ιταλού σεφ. Αφότου απολαύσουν την παραδοσιακή κουζίνα, οι πελάτες μπορούν να περάσουν και από τα χαρακτηριστικά παντοπωλεία του, και να αγοράσουν καλής ποιότητας Ιταλικά προϊόντα.
Οι Βρετανοί έχουν παρακολουθήσει και αγαπήσει τα ταξίδια του Ιταλού σεφ Antonio Carluccio, και του φίλου του Gennaro Contaldo : των ‘Δυο Λαίμαργων Ιταλών’. Έχουν γελάσει με τις περιπέτειες τους, και έχουν μαγειρέψει τις συνταγές τους. Μάλιστα, η παρουσίαση της κουζίνας της Νότιας Ιταλίας με είχε κάνει να αναπολήσω τη Κρητική κουζίνα. Ήταν χαρακτηριστικά όμοιες.
Αυτό που παρουσιάστηκε στους Βρετανούς ως gourmet, είναι ένα αποτελεσματικό παράδειγμα ‘nation branding’. Nation Branding είναι η ‘επικοινωνιακή στρατηγική διαχείριση της εθνικής ταυτότητας ενός κράτους’. Είναι μια καθιερωμένη τάση, της οποίας ο σκοπός είναι να ‘πουλήσει τη χώρα’, να βρει ξεχωριστά, θετικά στοιχεία, και να τα ‘πλασάρει’.
Βλέποντας τους ‘Δύο Λαίμαργους Ιταλούς’ να καταβροχθίζουν την Ιταλική έκδοση της Κρητικής φάβας με χόρτα, και να εκθειάζουν το νοστιμότατο πιάτο, αναρωτιόμουν πως θα ήταν να κατάφερνε να διαφημιστεί αναλόγως και η Κρητική κουζίνα.
Το ‘nation branding’ όμως, δεν περιορίζεται στην κουζίνα μιας χώρας. Την τελευταία δεκαετία έχει εξελιχθεί σε μια προσεκτική συνεργασία μεταξύ κυβερνήσεων διαφόρων χωρών, διαφημιστών και τοπικών ιστορικών. Σκοπός του είναι να βρει τα θετικά στοιχεία μιας χώρας και να τα ‘πουλήσει’, για να βελτιώσει την εθνική οικονομία. Το ‘πούλημα’ μιας χώρας κυμαίνεται από τη κουζίνα της και τα θέρετρα της, έως και τη βιομηχανία της.
Οι εργαζόμενοι των εταιρειών ‘nation branding’ ταξιδεύουν ανά τον κόσμο, προσκαλεσμένοι από περιοχές που δεν είναι αναπτυγμένες αρκετά. Ψάχνουν, πληρώνονται καλά, και μετά ξεκινάνε δουλειά.
Οι κριτές υποστηρίζουν ότι, όπως και κάθε μορφής marketing, το ‘nation branding’ παρουσιάζει μόνο επιμέρους αλήθειες. Ότι είναι απλά μια θετική προπαγάνδα που, ενώ στοχεύει να ενισχύσει εθνικές ‘εικόνες’, απορροφά μεγάλα χρηματικά ποσά και με αβέβαια αποτελέσματα.
Αναρωτιέμαι γιατί η Ελλάδα δεν έχει κατακτήσει τον κόσμο όπως η Ιταλία. Γιατί δεν βρίσκεται τουλάχιστον ένα πολυτελές εστιατόριο, ή ένα ‘deli’ στα Βρετανικά εμπορικά κέντρα;
Μήπως είναι ελλιπές το Ελληνικό ‘branding’;
Ή μήπως φταίει το πακετάρισμα;
