Οι παλαιότεροι Ηρακλειώτες γνωρίζαμε όλοι τον Αβραάμ Μυστίλογλου. Ακόμα κι αν δεν μάθαμε ποτέ το όνομά του, ξέραμε καλά τη φυσιογνωμία του. Βρισκόταν τα πρωινά στο κέντρο της πόλης και ζητούσε ελεημοσύνη με την φράση που ήταν σήμα κατατεθέν του: "Εχετε ένα ευρώ";
Άλλοι του έδιναν, άλλοι τον προσπερνούσαν βιαστικά... Χρόνια μετά, με έκπληξη μαθαίνουμε από τον κ. Νίκο Φλεμετάκη τι έκανε ο Αβραάμ Μυστίλογλου τα χρήματα που συγκέντρωνε: Τα διέθετε για αγαθοεργίες! Απίστευτο πραγματικά...
Ο κ. Φλεμετάκης αποτυπώνει με λέξεις την καλύτερη αληθινή ιστορία των Χριστουγέννων! Την ιστορία του Αβραάμ Μυστίλογλου, μιας χαρακτηριστικής φιγούρας του Ηρακλείου για πολλά πολλά χρόνια... "
Ναι, μπορεί να ήταν ζήτουλας, όπως γράφτηκε σε βιβλία, αλλά όχι από εκείνους που σου λέγουν «έχετε ένα ευρώ;» και μετά τα σπαταλούν σε ασωτίες ή κάτι ανάλογο. Δεν κάπνιζε, δεν έπινε οινοπνευματώδη. Έτρωγε για να ζει και όχι ζούσε για να τρώει. Έκανε μια διατροφική συντήρηση.
Ζούσε στο γηροκομείο...
Ζούσε στο γηροκομείο του Αγίου Ιωάννου. Εκεί ποτέ δεν δημιούργησε κάποια δυσάρεστη κατάσταση ή να ενοχλήσει τους άλλους συγκατοίκους του, κατά δήλωση των διοικούντων το ίδρυμα. Επισκέφτηκα το ίδρυμα αυτό αρκετές φορές, από διάφορες κοινωνικοπολιτισμικές θέσεις, για να περάσω μαζί με όλους τους τρόφιμους, κάποιες ώρες γνωριμίας, χαράς, διασκέδασης, συζήτησης επί πάντων των επιστητών και για να δώσω μια χαρούμενη νότα στη ζωή τους, μα τον Αβραμάκη, όπως τον έλεγαν, δεν τον συνάντησα ποτέ εκεί.
Μα κάθε πρωί γύρευε "ένα ευρώ" από τους διαβάτες του κέντρου...
Στο δρόμο ναι. Ο Αβραμάκης έφευγε κάθε πρωί από το γηροκομείο και γυρνούσε το μεσημέρι. Περιφερόταν στην πόλη του Ηρακλείου και με εκείνη τη χαρακτηριστική του φωνή, που ακόμα αντηχεί στ' αυτιά μου, έλεγε στους διαβάτες: «Έχετε ένα ευρώ;», «έχετε ένα ευρώ»; Άλλοι του έδιναν, άλλοι τον κοίταζαν λοξά-λοξά, άλλοι τον ειρωνευόταν, άλλοι τον περιφρονούσαν, άλλοι περνούσαν αδιάφοροι στην παράκλησή του και οι τουρίστες σήκωναν τους ώμους τους μη γνωρίζοντας τι τους έλεγε.
Ποτέ δε δημιουργούσε προβλήματα...
Έτσι περνούσε τις ημέρες του, τριγυρνώντας στη πόλη του Μεγάλου Κάστρου, ο Αβραάμ Μυστίλογλου. Ένας απλοϊκός, καλοκάγαθος, ανεξίκακος και κατά κάποιον τρόπο διασκεδαστικός άνθρωπος. Και αν γύριζε, κι αν σου ζητούσε κι αν σε παρακαλούσε, πάντα το έκανε με το χαμόγελο και με τον ευγενικό τρόπο που ήταν μαθημένος στην ζωή του, χωρίς ποτέ να δημιουργήσει έστω και το παραμικρό ζήτημα, όπως δημιουργούν άλλοι περιφερόμενοι στην πόλη μας.
Γιατί είχεν ευγενική και ευαίσθητη ψυχή στον πόνο των ανθρώπων. Και αν όλοι ήξεραν τον εσωτερικό συναισθηματικό κόσμο του Αβραάμ Μιστίλογλου, θα τον κοίταζαν με αληθινή και χριστιανική αγάπη, αλτρουϊσμό και ανθρώπινη αξιοπρέπεια, όπως ακριβώς εκείνος κοίταζε να αξιοποιήσει εκείνο που σου ζητούσε και του το έδινες. Το ένα ευρώ!
Τελικά, γιατί ζητούσε τα χρήματα;
Γιατί δεν σου το ζητούσε για ίδιον πλουτισμό ή ωφελιμισμό αλλά να πλουτίσει την ψυχή ενός παιδιού, να βοηθήσει έναν ανήμπορο συνάνθρωπό μας και να κάνει να χαμογελάσει το πικραμένο χείλη μιας πολυβασανισμένης χήρας μάνας, που δεν είχε την δυνατότητα να καλύψει τα έξοδα του παιδιού της, το οποίο είχε τόση όρεξη να μάθει γράμματα, να σπουδάσει για να ξεφύγει μια μέρα από την μιζέρια και την κακομοιριά της φτώχειας.
Και όλα αυτά τα έκανε εφαρμόζοντας πιστά εκείνο που λέγει ο Χριστός: «Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου». Είχε κάτι πολύ ξεχωριστό από πολλούς άλλους συνανθρώπους μας. Έτσι, όντας πρόεδρος του Συλλόγου Υποτροφιών και βραβεύσεων του Ροταριανού Ομίλου Ηρακλείου, διαπίστωσα προσωπικά την παραπάνω ρήση για αυτόν τον ξεχωριστό πολίτη και άνθρωπο.
Το τηλεφώνημα από την κοινωνική λειτουργό...
Είχα δημοσιοποιήσει δια της εφημερίδος «ΠΑΤΡΙΣ» ανακοίνωση σχετική με την προκήρυξη υποτροφιών για ασθενείς οικονομικά φοιτητές του Νομού Ηρακλείου. Μετά από λίγες ήμερες, Χριστουγεννιάτικες ήταν, έλαβα ένα τηλεφώνημα από μια κοινωνική λειτουργό ή οποία μου εδήλωσε ότι τηλεφωνεί από το Γηροκομείο των Ιδρυμάτων Καλοκαιρινού, στον Αϊ Γιάννη, και με καλούσε να πάω για μία υπόθεση του Συλλόγου. Πράγματι, μετά από λίγη ώρα βρεθήκαμε στο γραφείο του Διευθυντή και μετά από τις απαραίτητες συστάσεις μου είπε η κοινωνική λειτουργός:
«Έχω κάτι για το σύλλογό σας» και μου πρόταξε έναν φάκελο. «Ανοίξτε τον» μου είπε με πολύ ευγένεια και συγκίνηση. Πήρα τον φάκελο τον άνοιξα δειλά δειλά και έβγαλα από μέσα κάποια χρήματα. Πριν να ανοίξω το στόμα μου κάτι για να πώ, με πρόλαβε η κοινωνική λειτουργός και με πολύ συγκίνηση μου είπε: "Αυτά τα χρήματα είναι για τις υποτροφίες του Συλλόγου σας, τις οποίες δημοσιεύετε στην εφημερίδα για τους οικονομικά ασθενείς φοιτητές. Μας τα παρέδωσε ένας κύριος του Ιδρύματός μας με τη ρητή εντολή να μην αναφερθεί το όνομά του.
Δεν ήθελε να αναφερθεί το όνομά του!
Ομολογουμένως δεν μπόρεσα να κρατήσω κάποιες σταγόνες των ματιών, όπως και τώρα που το αναθυμούμαι, για την ευγενέστατη χειρονομία, μα και για την παράκληση του τροφίμου να μην αναφερθεί το όνομά του. Όμως, όπως είναι γνωστό, ο κάθε συλλογικός φορέας τηρεί βιβλία και υποχρεούται στην επίδοση απόδειξης είσπραξης μικρού ή μεγάλου ποσού επί της οποίας αναγράφεται το ονοματεπώνυμο του καταθέτη. Έτσι κι εγώ, παρά τις έντονες αντιρρήσεις των διοικούντων και στην πρότασή μου να εγγραφεί ως καταθέτης το ίδρυμα, εκάμθησαν οι αντιρρήσεις των και μου είπαν;
Τα χρήματα αυτά τα προσφέρει ο κ. Αβραάμ Μυστίλογλου στα παιδιά φοιτητές που είναι οικονομικά ασθενή. Ακόμη μας παρακάλεσε να σας εκφράσουμε τις θερμές ευχαριστίες του, που φροντίζετε για αυτούς τους φοιτητές.
Το μεγαλείο της ψυχής...
Αλήθεια ποίος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από το μεγαλείο της ψυχής του Αβραάμ Μυστίλογλου; Ποιος μπορεί να μην πει: Δώρο Θεού σ' αυτόν τον άνθρωπο, η Θέωση; Ποιός αμφιβάλλει πως οι πράξεις του αυτές δεν είχαν εφαρμογή σε πάρα πολλούς άλλους συνανθρώπους μας; Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει οτι η ουσία του καθημερινού βήματός του στη πόλη του Μεγάλου Κάστρου, ήταν το υπέροχο συναίσθημά του να προσφέρει;
Ας είναι λοιπόν η αναφορά μου αυτή ένα αναμνηστικό μνημόσυνο στον Αβραμάκη μας, τον Αβραάμ Μυστίλογλου. Όλοι τον θυμόμαστε με θετικά συναισθήματα, ως τον άνθρωπο που ο Θεός θέλησε να τον προικίσει και να τον πλουτίσει με ψυχή που γνώρισε την θέωση, την ένωση με τον Θεόν".
Νίκος Φλεμετάκης
Δεκέμβριος 2017
