Ξεκινάει πάλι εν όψει του Εφετείου για την υπόθεση της Στέλας Ακουμιανάκη νέος “μιντιακός” κύκλος εμφανίσεων της οικογένειας Ακουμιανάκη με κύριο στόχο τη δημιουργία αρνητικής για τους γιατρούς και το νοσοκομείο “περιρρέουσας ατμόσφαιρας”. Στις εμφανίσεις αυτές δηλώνεται η πλήρης εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη, και εκτοξεύονται σοβαρές κατηγορίες που αναφέρονται ως “αποδεδειγμένες” για παραποίηση στοιχείων του φακέλου της ασθενούς, για παράτυπη αλλαγή βάρδιας κλπ. Ουδέποτε υπήρξαν κατηγορίες για αυτά τα θέματα ούτε έχει αποδειχτεί κάτι σχετικό. Αντίθετα όλοι ξέρουμε ότι κατηγορείται ένας συνάδελφος ο οποίος δεν βρισκόταν καν στο νοσοκομείο, ούτε εφημέρευε την συγκεκριμένη νύχτα. Η οικογένεια Ακουμιανάκη και οι δικηγόροι της ξέρουν καλά να παίζουν το παιχνίδι της παραπλάνησης, της δημιουργίας εντυπώσεων, της απαξίωσης των γιατρών και του νοσοκομείου. Εφόσον υπάρχει εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη τι χρειάζονται όλα αυτά;
Έτσι φτάσαμε ως εδώ να σκεπάζουμε τις ενοχές μας με φωνές και κατηγορίες και να θεωρούμε ότι λύνονται τα προβλήματα της κατάχρησης αλκοόλ από ανήλικους όταν κληθεί η αστυνομία ή μαλώσουν χαϊδευτικά και εγκαίρως οι σχεδόν “περήφανοι” γονείς τα ανήλικα μεθυσμένα τέκνα τους. Δεν γνωρίζουμε παρόλα αυτά να έχει κατηγορηθεί κάποιος γονιός όταν (τις περισσότερες φορές εν γνώση τους) μεταφέρονται μεθυσμένοι ανήλικοι στο νοσοκομείο.
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς πώς θα βελτιωθούν τα πράγματα και πώς θα αποδοθεί δικαιοσύνη (αυτός δεν είναι ο σκοπός κάθε δικαστικής διαδικασίας;) αν γίνει το νοσοκομείο κατά ένα εκατομμύριο ευρώ φτωχότερο (τόση περίπου είναι η αποζημίωση που απαιτείται από την οικογένεια), και αν έρχεται η αστυνομία κάθε φορά που μεταφέρεται ανήλικος μεθυσμένος. Η τακτική μας στην αντιμετώπιση της μέθης δεν έχει αλλάξει. Το ότι ειδοποιούνται οι γονείς και η αστυνομία δεν αλλάζει την έκβαση. Ούτε οι μεθυσμένοι ανήλικοι γίνονται λιγότεροι, ούτε οι γιατροί καλύτεροι, ούτε το νοσοκομείο βελτιώνεται με το να γίνει φτωχότερο, ούτε δικαιοσύνη αποδίδεται με το να καταδικάζονται καταφανώς αθώοι.
Δεν μπορούμε παρά να αντιπαραβάλλουμε σε όλα αυτά την αντίδραση της οικογένειας μετά το θάνατο ενός μαθητή από τροχαίο την ώρα που διέσχιζε την Κηφησιάς στο Ψυχικό πριν από κάποια χρόνια. Το τραγικό δυστύχημα έγινε έναυσμα για την οικογένεια του να φτιάξει μια αερογέφυρα για να περνούν με ασφάλεια οι μαθητές απέναντι.
Ας σκεφτούμε όλοι την άθλια πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην πόλη μας μετά από κάθε τραγικό γεγονός που συμβαίνει και ας προβληματιστούμε για τα κίνητρα και τις επιδιώξεις μας πριν πιάσουμε τα μικρόφωνα και βγούμε στις οθόνες.
