Τις προηγούμενες μέρες άνοιξε η ειδική πλατφόρμα του κοινωνικού μερίσματος, ένας ιστότοπος που φτιάχτηκε για ειδικό σκοπό και θα παραμείνει ως τις 12 Δεκεμβρίου σύμφωνα με τι δηλώσεις των ειδικών, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι πολίτες και να δουν αν πληρούν τις προϋποθέσεις για το αν το δικαιούνται ή όχι.
Μέχρις στιγμής οι μηχανές της Google έχουν «τρελαθεί» να καταγράφουν επισκεψιμότητα. Λογικό, θα πείτε. Οι καιροί είναι δύσκολοι και ο καθένας θα ήθελε να είναι μέσα στις λίστες του. Όλο και κάποιες τρύπες θα… μπάλωνε μ’ αυτό το έκτακτο εισόδημα που θα έρχονταν από το πουθενά.
Αλλά καθώς περνούν οι μέρες, το σύστημα χτυπά για τους περισσότερους, καμπανάκι απογοήτευσης, καθώς τα κριτήρια, που είναι ιδιαίτερα αυστηρά και άδικα πολλές φορές, βάζουν εμπόδια στην υλοποίηση του… ονείρου.
Σε μας, βέβαια, δεν κάνει καμιά εντύπωση. Έτσι λειτουργούν τα μηχανήματα. Οι προγραμματιστές τους, βάζουν κάποια κριτήρια και περιμένουν, με μια ισοπεδωτική λογική, να λειτουργήσουν και να αποδώσουν δικαιοσύνη. Αλλά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Παλιά, πριν οι μηχανές μπουν τόσο πολύ στη ζωή μας, (για να την κάνουν καλύτερη, υποτίθεται…) όταν προέκυπταν παρόμοια ζητήματα με κοινωνικές προεκτάσεις, συστήνονταν επιτροπές που εξέταζαν προσεκτικά την κάθε περίπτωση. Και αυτό έφερνε καλά αποτελέσματα, συνήθως. Επειδή ο καθένας μας αποτελεί μια ξεχωριστή προσωπικότητα με ιδιαιτερότητες κι έτσι θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί.
Έτσι, με βάση τις αρχές που θέτονταν, δίνονταν λύσεις, όταν η αδικία ήταν άκρως κατάφορη. Αυτό με τις… μηχανές έχει εκλείψει οριστικά. Τα κομπιούτερ δεν έχουν συναίσθημα, ούτε κατανόηση, ούτε λογική. Ακολουθούν τυφλά τους αριθμούς. Έτσι εγκρίνουν ή απορρίπτουν τα αίτημα, άμεσα. Και εσύ μένεις με τα ερωτηματικά σου και με την πεποίθηση ότι έτσι λειτουργεί η ανθρωποποίητη δικαιοσύνη στην καθημερινότητα μας. Άδικα. Διότι, ούτε το πρώτο είναι ή το μόνο που λειτουργεί μ’ αυτόν τον τρόπο και μας αφορά.
Ο καθένας κουβαλάει στην πλάτη του μια ιστορία που τις περισσότερες φορές έχει διαμορφωθεί, χωρίς τη δική του θέληση και συγκατάθεση… Αλλά λόγω επικαιρότητας, το ζήτημα με το κοινωνικό μέρισμα κουβεντιάζεται πολύ, αυτή τη χρονική περίοδο.
Από την άλλη και η κυβέρνηση που είχε «επενδύσει» πολλά στην υφαρπαγή ψήφων από ανθρώπους – πολίτες που λειτουργού με το συναίσθημα, βλέπουν να μην τους βγαίνουν οι υπολογισμοί, όπως θα τους ήθελαν, όσοι το σχεδίασαν.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά λειτουργεί και αρνητικά, δεδομένου ότι δημιουργούν πολλούς δυσαρεστημένους… Η επιλογή μιας ηλεκτρονικής πλατφόρμας, σε αντικατάσταση των ανθρώπων, δημιουργεί μεγαλύτερα προβλήματα, από όσες λύσεις σχεδιάστηκε να λύνει. Θα το μαζέψουν λίγο το σύστημα; Θα κάνουν δηλαδή βελτιώσεις στο λίγο χρόνο που έχουν στη διάθεση τους; Μένει να το δούμε.
Όμως το να απευθύνεσαι σε ένα κατά βάση «αναλφάβητο» στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τα συστήματα τους κοινό για να εξυπηρετηθεί, είναι καθαρή πολιτική αυτοκτονία. Κι ενώ δεν μας αφορούν καθόλου τα αποτελέσματα, τέτοιων επιλογών, το σημειώνουμε από δημοσιογραφικό καθήκον και μόνο.
Οι άνθρωποι απευθύνονται σε λογιστές οι οποίοι, όπως είναι λογικό, δεν παρέχουν αδάπανα τις υπηρεσίες τους. Και τις περισσότερες φορές τους παραπέμπουν στα ΚΕΠ για να τους δώσουν στοιχεία που αν είχαν ενημερωμένα τα συστήματα που όφειλαν να τα είχαν, δεν έπρεπε να λείπουν..
Αποτέλεσμα; Να μοιάζει σχεδόν θέμα τύχης να παίρνεις και πόσο μερίδιο από το κοινωνικό μέρισμα: Άλλη μια τραγική κατάληξη επιλογών που παίρνονται, είναι ολοφάνερο πια, για το φαίνεσθε και όχι για να εξυπηρετήσουν την ουσία του προβλήματος. Αλλά εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά υποφέρουν. Άνθρωποι που οδηγήθηκαν σε βίαιη φτωχοποίηση από τις δικές τους πολιτικές… Αυτό είναι κάτι που δεν ξεχνούν.
